.jpg)
| ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data urodzenia |
1753 | |
| Data śmierci |
9 września 1830 | |
| Miejsce pochówku |
bazylika katedralna Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Sandomierzu | |
| Biskup diecezjalny sandomierski | ||
| Okres sprawowania |
1820–1830 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Śluby zakonne |
5 stycznia 1773 | |
| Nominacja biskupia |
1819 | |
| Sakra biskupia |
1820 | |
| Odznaczenia | ||
| ||
| Data konsekracji |
1820 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Adam Prosper Burzyński herbu Trzywdar[1] (ur. w 1753, zm. 9 września 1830) – duchowny rzymskokatolicki, misjonarz, biskup diecezjalny sandomierski w latach 1820–1830, senator duchowny Królestwa Polskiego (kongresowego) od 1820[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wstąpił do zakonu reformatów, gdy miał 17 lat. Ukończył teologię i po święceniach kapłańskich udał się do Rzymu. Stąd jako misjonarz wyjechał do Egiptu, gdzie przebywał z przerwami na misje w Syrii od 1791 do 1810. W latach 1802–1808 był prefektem apostolskim Górnego Egiptu. Niektóre źródła podają też informację, że w 1798 był przeorem klasztoru w Kairze. Podczas swojego pobytu w Egipcie pracował m.in. kapelan i tłumacz wojsk napoleońskich. Znany był z tego, że nie zajmował się tylko posługa duchową, ale niósł pomoc rannym żołnierzom jako lekarz.
Do Polski wrócił w 1815 i za namową generała Józefa Zajączka pozostał w kraju, przerywając swoją działalność misyjną. Osiadł w klasztorze Reformatów w Sandomierzu. Pozostał bliskim przyjacielem Zajączka, który 5 października 1819 u władz carskich uzyskał dla niego prekonizację (nominacje biskupie musiały być uzgadniane z władzami rosyjskimi) na biskupstwo sandomierskie. Wybór potwierdził 19 marca 1820 papież Pius VII. Konsekracji dokonał abp Szczepan Hołowczyc w asyście biskupów: Adama Prażmowskiego i Teofila Lewińskiego w kościele Reformatów w Warszawie. Uroczysty ingres do katedry w Sandomierzu odbył się 26 maja 1820. W katedrze nowego biskupa powitał ksiądz Dobrzański (biskup pomocniczy nominat) i przedstawiciele władz miasta.
Jedną z pierwszych decyzji biskupa Burzyńskiego było utworzenie 1 września 1820 seminarium duchownego dla 20 alumnów. W ciągu 11 lat rządów diecezją udzielał się także jako senator i jeździł do Warszawy na posiedzenia Senatu.
2 sierpnia 1826 celebrował nabożeństwo żałobne w kościele Świętego Krzyża na Krakowskim Przedmieściu w czasie pogrzebu namiestnika Józefa Zajączka. W 1828 był członkiem Sądu Sejmowego, mającego osądzić osoby oskarżone o zdradę stanu[3]. Był też zwolennikiem stosowania kar cielesnych[4].
Został pochowany w podziemiach katedry w Sandomierzu.
W 1829 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława 1. klasy[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. II, Warszawa 1905, s. 89.
- ↑ Diarjusz Senatu z roku 1830–1831, wydał Stefan Pomarański, [w:] Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 451.
- ↑ T. Bieczyński, Sąd sejmowy 1827–1829 na przestępców stanu. Urzędowe akta, Poznań 1873, s. IX, 50.
- ↑ K. Warda. Biblioteka Instytutu Księży Zdrożnych na Łysej Górze. „Kieleckie Studia Bibliologiczne”. T. 4/1998. s. 42. [dostęp 2018-11-28].
- ↑ S. Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815–29. XI. 1830), [w:] „Miesięcznik Heraldyczny”, nr. 5, r. IX, Warszawa, sierpień 1930, s. 100.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- J. Wiśniewski, Adam Prosper Burzyński od 1820 do 1830, biskup sandomierski, 1929.
- Encyklopedia Katolicka, Lublin 1976.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
- Nota biograficzna Adama Prospera Burzyńskiego na stronie diecezji sandomierskiej (arch.). [dostęp 2015-01-21].
- Adam Prosper Burzyński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2012-08-10] (ang.).
- Publikacje Adama Prospera Burzyńskiego w bibliotece Polona. [dostęp 2022-02-02].
