Adolf Drwota

Adolf Władysław Drwota

major taborów
Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1880 Chobot
Data i miejsce śmierci	1 stycznia 1936 Kościelisko
Przebieg służby
Lata służby	1902-1927
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Komenda Uzupełnień Koni Nr 25 10 Szwadron Taborów
Stanowiska	komendant uzupełnień koni dowódca szwadronu taborów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa

Adolf Władysław Drwota (ur. 26 stycznia 1880 w m. Chobot, zm. 1 stycznia 1936 w Kościelisku) – major taborów Wojska Polskiego.

Adolf Władysław Drwota urodził się 26 stycznia 1880 roku w miejscowości Chobot, w rodzinie Ferdynanda i Bronisławy Marii z Wimmerów. Miał siedmioro rodzeństwa, w tym pięciu braci: Jana (1884-1959), Antoniego, Stanisława, Franciszka Ksawerego i Władysława oraz siostry Eugenię i Emilię. 19 marca 1912 roku ożenił się ze Stefanią Marianną z domu Mrazek (1888–1944)^[1].

W latach 1902–1903 odbył obowiązkową służbę wojskową, w charakterze jednorocznego ochotnika, w c. i k. 13 pułku piechoty, który wówczas stacjonował w Krakowie i Bochni. Na porucznika rezerwy piechoty awansował 1 stycznia 1904 roku. Był wówczas oficerem rezerwowym c. i k. 13 pułku piechoty^[2]. W 1905 roku został powołany do służby czynnej, w stopniu porucznika (niem. Leutnant) ze starszeństwem z 1 listopada 1905 roku, i wcielony do c. i k. 13 pułku piechoty^[3]. W 1911 roku został przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1911–1914, jako oficer stanu spoczynku pełnił funkcję oficera magazynowego (niem. Magazinsoffizier) w c. i k. 1 Galicyjskim pułku ułanów we Lwowie. 1 maja 1912 roku awansował na starszego porucznika (niem. Oberleutnant)^[4].

28 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Żandarmerii Polowej^[5]. Pierwszym stanowiskiem służbowym było stanowisko dowódcy powiatowego żandarmerii w Łodzi. 28 stycznia 1919 roku objął dowództwo Żandarmerii Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi. 25 września 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 maja 1916 roku, i przydzielony do dowództwa żandarmerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”^[6]. 1 października 1919 roku został dowódcą stada ogierów w Mniszku^[7]. 12 listopada 1919 roku został przeniesiony do dyspozycji generała Józefa Hallera^[8]. Później został przeniesiony do rezerwy i zatrzymany w służbie czynnej. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[9]. 28 lipca 1921 roku, jako rotmistrz kawalerii „zwolniony do Rezerwy Armii”, został wcielony do 27 pułku ułanów^[10].

Zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwowych taborowych i przydzielony w rezerwie do 10 dywizjonu taborów w Przemyślu^[11]. W grudniu 1923 roku został przydzielony do Szefostwa Remontu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko referenta, pozostając oficerem nadetatowym 10 dywizjonu taborów^[12][13]. Z dniem 1 lipca 1924 roku został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych^[14]. W maju 1925 został przydzielony do Komendy Uzupełnień Koni Nr 25 w Brześciu nad Bugiem stanowisko komendanta^[15]. 26 lipca 1926 roku, w związku z redukcją stanów liczebnych formacji taborowych, został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 10 szwadronu taborów^[16]. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[17]. W 1928 roku mieszkał w Jaśle^[18]. W 1932 roku był komisarzem rządowym w Załoścach^[19].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[20]. Zmarł 1 stycznia 1936 roku w Sanatorium Wojskowym w Kościelisku. Pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie (kwatera IIIB-zach.-5) (pas 2-zach.-9)^[21].

Ze związku Adolfa ze Stefanią Marią urodziło się dwóch synów: Eugeniusz i Władysław^[22]. Eugeniusz Mieczysław Drwota, urodzony 25 grudnia 1912 roku w Krakowie, był żołnierzem AK, posługująca się pseudonimem "Bronisław". Od 1945 roku był członkiem Stronnictwa Demokratycznego, a w okresie od 27 października 1980 roku do 19 lutego 1982 roku był członkiem Prezydium Dzielnicowego Komitetu Kraków-Podgórze tej partii oraz radnym Dzielnicowej Radzie Narodowej Kraków-Podgórze w latach 1958–1961^[23].

Jan Drwota, starszy brat Adolfa, urodził się 27 lutego 1884 roku w Dobroniowcach na Bukowinie. Był urzędnikiem kolejowym. Żonaty z Leontyną z domu Czap, urodzoną 10 listopada 1882 roku, z którą miał syna Witolda i córkę Helenę, urodzoną 30 czerwca 1918 roku w Czerniowcach^[24].

Witold Kazimierz Drwota ps. „Murzyn” urodził się 9 listopada 1914 roku w Obergrafendorf, w Dolnej Austrii. Był podporucznikiem Wojska Polskiego. W czasie powstania warszawskiego walczył w Grupie „Kampinos” i uczestniczył w natarciu na Dworzec Gdański^[25].

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jan Suliński, Żandarmeria DOK IV – Łódź w latach 1919-1939, Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, Mińsk Mazowiecki 2014, ISBN 978-83-63700-08-9.