Agnieszka Zabłocka-Kos

Data urodzenia	1957
doktor habilitowany nauk historycznych
Specjalność: historia sztuki
Alma Mater	Politechnika Wrocławska
Doktorat	1992
Habilitacja	13 grudnia 2006[1]
Uczelnia	Uniwersytet Wrocławski

Agnieszka Zabłocka-Kos (ur. 1957^[2]) – polska historyczka sztuki i architektury, profesor zwyczajna zatrudniona na Uniwersytecie Wrocławskim^[3]. Jej zainteresowania badawcze to architektura i urbanistyka XIX i XX wieku, głównie historyzmu i powojennego modernizmu ze szczególnych uwzględnieniem Wrocławia i Śląska, a także ich ochrona i rewitalizacja. Zajmują ją też zagadnienia „architektury politycznej” i rozwoju miast w Europie Środkowej^[4]. W swoich transdyscyplinarnych pracach ukazuje dzieje architektury na szerokim tle historycznym, politycznym i społecznym^[5].

Członkini licznych towarzystw naukowych, polskich i zagranicznych, m.in. Stowarzyszenia Historyków Sztuki we Wrocławiu^[6], Komitetu Nauk o Sztuce w Polskiej Akademii Nauk, ICOMOS oraz Gesellschaft für Stadtgeschichte und Urbanisierungsforschung i Deutscher Werkbund Bayern^[7].

Córka Janiny Wieczerskiej, publicystki i pisarki pochodzącej z rodziny o mieszczańskich tradycjach z Koźmina Wielkopolskiego, oraz prof. Stefana Zabłockiego^[8], założyciela Zakładu Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Gdańskim^[9].

W latach 1976–1982 studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej, ukończywszy specjalizację konserwacji zabytków, oraz na historii sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim^[10]. Po zakończeniu studiów zaczęła pracę w Biurze Studiów i Dokumentacji Zabytków we Wrocławiu.

Od 1987 była członkinią zespołu badawczego w Instytucie Historii Architektury, Sztuki i Techniki Politechniki Wrocławskiej, zaś w 1991 przeniosła się do Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego^[11]. Uzyskała stopień doktora nauk technicznych w 1992 r., na podstawie rozprawy „Alexis Langer (1824-1904) i jego neogotycka architektura sakralna”.

Zapoczątkowała szerokie badania na temat architektury modernizmu powojennego Wrocławia. W 2005 zainicjowała Listę Dóbr Kultury Współczesnej dla Wrocławia na której znalazły się wartościowe obiekty z okresu po 1945 roku^[12], m.in. Dom Naukowca, Mezonetowiec i „Manhattan” proj. Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak, Trzonolinowiec proj. Andrzeja Skorupy i Jacka Burzyńskiego, czy ZETO i Dolmed proj. Anny i Jerzego Tarnawskich. Konsekwentnie zabiera głos w dyskusji publicznej, podkreślając konieczność ochrony powojennego dziedzictwa Wrocławia, m.in. występowała w sprawie rewitalizacji zabudowy przy pl. Nowy Targ^[13][14][15]. Wsparła również wpis stadionu w Słubicach do rejestru zabytków^[16]. Wraz ze środowiskiem architektonicznym Wrocławia broniła budynku audytorium Wydziału Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego proj. Krystyny i Mariana Barskich, który został następnie wpisany do rejestru zabytków w 2012 roku, stając się najmłodszym zabytkiem miasta^[17]. Współpracowała również z Miejskim Konserwatorem Zabytków Wrocławia przy rewaloryzacji Dzielnicy Czterech Świątyń^[18][19].

Od 2017 roku kieruje Pracownią Badań nad Urbanistyką i Architekturą Nowoczesną, w której kontynuowana jest koncepcja badań Śląska zainicjowana przez prof. dr hab. Zofię Ostrowską-Kębłowską^[20]. 21 listopada 2022 roku otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych^[3].

• Sztuka, wiara, uczucie. Alexis Langer – śląski architekt neogotyku. Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1996,
• Zrozumieć miasto. Centrum Wrocławia na drodze ku nowoczesnemu city 1807–1858. Wydawnictwo Via Nova, Wrocław 2006^[21],
• Trwałość? Użyteczność? Piękno? Architektura dwudziestego wieku w Polsce, Wydawnictwo Via Nova, Wrocław 2011^[22],
• Architektura w mieście, architektura dla miasta, t. 2: Przestrzeń publiczna w miastach ziem polskich w „długim” XIX wieku, Warszawa 2019 (wspólnie z Aleksandrem Łupienko)^[23].

• Prof. Agnieszka Zabłocka-Kos na oficjalnej stronie Uniwersytetu Wrocławskiego
• Publikacje w bazie Biblioteki Uniwersytetu Wrocławskiego
• Profil na Academia.edu