Aleksander Swadkowski

Aleksander Swadkowski

Александр Свадковский

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	1908 Swadkowice
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	4 Łużycka Brygada Saperów 2 Armia Wojska Polskiego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa

Aleksander Swadkowski, ros. Александр Свадковский (ur. 1908 w m. Swadkowice w Rosji) – Białorusin polskiego pochodzenia, pułkownik Armii Czerwonej, pułkownik ludowego Wojska Polskiego w l. 1944 – 1946.

Wywodził się z rodziny ziemiańskiej z Wołynia. Ukończył Oficerską Szkołę Inżynieryjna w Leningradzie w 1933 r. Służył na stanowiskach dowódczych w pododdziałach saperów. Wybuch wojny niemiecko-sowieckiej zastał go na drugim roku studiów w Wojskowej Akademii Inżynieryjnej. Z akademii został skierowany na front. Walczył w jednostkach Frontu Zachodniego m.in. na stanowiskach: szefa saperów dywizji piechoty, szefa sztabu brygady saperów, szefa sztabu wojsk inżynieryjnych armii i dowódcy 37 Brygady Saperów.

Jesienią 1944 roku, jako oficer znający język polski, został odkomenderowany do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika, na stanowisko dowódcy 4 Brygady Saperów. Dowodził brygadą w czasie rozminowywania Warszawy, zimą 1945 roku, a następnie z brygadą walczył na szlaku bojowym 2 Armii Wojska Polskiego w tym w forsowaniu Nysy Łużyckiej i w walkach pod Budziszynem. W rozmowach z Polakami podkreślał swoją polskość^[1].

Po wojnie wniósł duże zasługi w rozminowaniu Dolnego Śląska i ziem południowo-wschodniej Polski. W 1946 roku powrócił do Armii Czerwonej.

• Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. Warszawa: Bellona, 2001. ISBN 83-11-09287-7. Brak numerów stron w książce