Antoni Napoleon^[1] Ogrodowicz h. Brochwicz (ur. 21 grudnia 1806^[2] w Pyzdrach, zm. 9 czerwca 1850 w Słowikowie^[3]) – polski szlachcic. Uczestnik powstania listopadowego i powstania wielkopolskiego 1846 roku^[4].

Urodził się w rodzinie Franciszka Łukasza Ogrodowicza (1777^[5]-1850) h. Brochwicz^[6] i Teresy Krzesińskiej (ok. 1781-1824^[7]). Jego ojciec był weteranem powstania kościuszkowskiego^[8]. W chwili jego narodzin był komisarzem sądowym w Pyzdrach^[9]. W latach 1809–1816 był mecenasem Trybunału Cywilnego Departamentu Poznańskiego^[10][11]. W 1816 r. był wymieniany jako patron trybunału miasta Kórnika^[12]. Następnie został mecenasem Sądu Najwyższej Instancji w Warszawie, a później radcą sprawiedliwości w Poznaniu^[4][13]. Dwukrotnie, w latach 1843 i 1844 był wybierany do rady miejskiej jako jej przewodniczący^[14][15]. Dziadek Karol Ogrodowicz był burmistrzem Pyzdr^[5][16].

W 1830 r. Antoni Ogrodowicz przystąpił do powstania listopadowego. Później do powstania dołączył także jego brat Maksymilian. Ponadto w powstaniu brali też udział Józef^[17] i Leopold^[18] Ogrodowiczowie, jednakże brak wskazówek umożliwiających ich jednoznaczną identyfikację jako braci Antoniego. Ogrodowicz walczył w korpusie generała Rybińskiego. Brał udział w bitwie o Olszynkę Grochowską. Ostatecznie przedostał się z Rybińskim do Prus. W wojsku doszedł do stopnia kapitana^[4][6].

W 1846 r. jego brat Maksymilian miał wciągnąć go do spisku mającego na celu wywołanie powstania. Antoni Ogrodowicz miał agitować na rzecz powstania w folwarku Parlinie^[19], naprawiać drogę dla przeprowadzenia artylerii i przeprowadzać wywiad. Po wykryciu spisku został aresztowany i przetrzymywany w berlińskiej fortecy. Jego przesłuchanie odbyło się 10 sierpnia 1847 roku. Zeznał wówczas, iż jego przyznanie się do winy zostały wymuszone 15-dniowym przetrzymywaniem w lochu przez radcę ziemiańskiego Rydla oraz obietnicą uwolnienia. Przeciwko Ogrodowiczowi zeznawali dwaj wyrobnicy, Romanowski i Wilczewski, jednak ich zeznania pochodziły z drugiej ręki. Jako dowody w sprawie podawano, że Ogrodowicz zadeklarował gotowość do wzięcia udział w rewolucji oraz ostrzył swój pałasz. Obrońca braci Ogrodowiczów, komisarz sprawiedliwości Gall uznał te dowody za mało obciążające. Pomimo to, został on skazany na utratę kokardy (szlachectwa) i dożywotnie pozbawienie wolności w berlińskiej fortecy^[4]. Został uwolniony w kolejnym roku na skutek amnestii ogłoszonej w czasie rewolucji marcowej.

1 sierpnia 1836 roku w Serocku poślubił Apolonię Łebińską (ok. 1810-?) z Łaszewa^[20]. Para miała dzieci: Teodora Stanisława (1837-?), Władysława Franciszka (1838-1840^[21]), Władysława Stanisława Wojciecha (1841-1883)^[22], Helenę (ok. 1841-1889)^[23] oraz Antoniego Mikołaja (1846-1927). Władysław i Antoni brali udział w powstaniu styczniowym^[6]. Wnukiem Antoniego Mikołaja był łącznik Armii Krajowej, Jerzy Władysław Ogrodowicz (1918-1983)^[24][25].

Po upadku powstania Ogrodowicz trudnił się jako dzierżawca^[4]. Do 1846 r. dzierżawił folwark Parlin^[19]. Następnie rodzina przeniosła się do Słowikowa k. Trzemeszna, gdzie Antoni zmarł w 1850 roku^[3][6].