Dane misji | |
Indeks COSPAR |
1968-089A |
---|---|
Zaangażowani | |
Oznaczenie kodowe |
CSM-101 |
Pojazd | |
Statek kosmiczny | |
Masa pojazdu |
20 533 kg |
Rakieta nośna |
Saturn IB AS-205 |
Załoga | |
Załoga Apollo 7 (22 maja 1968) | |
Dowódca | |
Załoga | |
Start | |
Miejsce startu |
Kennedy Space Center |
Początek misji |
11 października 1968 roku |
Orbita okołoziemska | |
Liczba orbit |
163 |
Apogeum |
452 km |
Perygeum |
165 km |
Lądowanie | |
Miejsce lądowania |
Atlantyk 27°32′N 64°04′W/27,533333 -64,066667 (wodowanie) |
Lądowanie |
22 października 1968 |
Czas trwania misji |
10 d 20 h 9 min 3 s |
Przebyta odległość |
7,3 mln km |
Liczba okrążeń Ziemi |
163 |
Program Apollo |
Apollo 7 – pierwszy lot załogowy w ramach programu Apollo. Pierwsza amerykańska wyprawa z trzyosobową załogą.
Podstawowe dane
[edytuj | edytuj kod]- źródło[1]
- Statek kosmiczny: CSM-101
- Rakieta nośna: AS-205
- Stanowisko startowe: 34
- Start: 11 października 1968, 10:02:45 EST
- Azymut startu: 72°
- Apogeum: 452 km (orbita najwyższa)
- Perygeum: 165 km
- Liczba okrążeń: 163
- Czas trwania misji: 10 dni 20 godz. 9 min. 3 s.
- Wodowanie: 22 października 1968, 06:11:48 EST
Statek kosmiczny i rakieta nośna
[edytuj | edytuj kod]- źródło[1]
Czas dostarczenia elementów do KSC
- Statek kosmiczny: maj 1968
- Pierwszy stopień rakiety nośnej (S-IB): marzec 1968
- Drugi stopień rakiety nośnej (S-IVB): kwiecień 1968
- Instrument Unit (IU): kwiecień 1968
- Masa startowa statku kosmicznego: 20 553 kg
- Masa startowa rakiety nośnej: 592 670 kg
Cele główne misji
[edytuj | edytuj kod]- Test statku Apollo w locie załogowym.
- Test procedur i infrastruktury naziemnej w locie załogowym.
- Wykazanie zdolności statku Apollo do przeprowadzenia spotkania z innym obiektem na orbicie.
Zrealizowano wszystkie główne cele misji. Wykonano też wszystkie zaplanowane testy.
Opis celów misji
[edytuj | edytuj kod]- źródło[1]
- Uzyskanie danych o zużyciu powłoki termicznej głównego radiatora ECS.
- Wyznaczenie orientacji statku za pomocą żyroskopowego układu odniesienia.
- Wykonanie manewrów z użyciem silników SPS i RCS pod kontrolą komputera.
- Test automatycznej i ręcznej orientacji statku silnikami RCS.
- Test działania podsystemów zarządzania wodą w warunkach lotu.
- Wykonanie obserwacji gwiazd i krawędzi tarczy Ziemi w celu opracowania modelu krawędzi tarczy.
- Uzyskanie danych o zużyciu zasobów statku Apollo w trakcie misji.
- Test pozyskiwania wody z ogniw paliwowych w stanie nieważkości.
- Ocena osiągów silnika SPS w przestrzeni kosmicznej.
- Ocena funkcjonowania systemu łączności w paśmie S pomiędzy Apollo a MSFN.
- Przeprowadzenie testów odpalenia silnika SPS z minimalnym ciągiem.
- Ocena warunków pracy na pokładzie statku kosmicznego.
- Test funkcjonowania toalety w warunkach lotu.
- Test zapasowego obiegu chłodzenia.
- Przeprowadzenie spotkania statku Apollo ze stopniem S-IVB.
- Optyczna obserwacja celu dokowania za pomocą sekstantu.
- Przeprowadzenie separacji statku Apollo od stopnia S-IVB.
- Uzyskanie danych o wibracjach statku Apollo.
- Wykonanie kolorowych i czarno-białych fotografii powierzchni Ziemi z orbity.
- Wykonanie kolorowych fotografii obszarów pokrytych chmurami do analiz meteorologicznych.
- Test wejścia w atmosferę z orbity okołoziemskiej pod kontrolą komputera pokładowego.
- Ocena działalności systemu sterowania wejściem w atmosferę podczas pracy silnika SPS i po jej zakończeniu.
Przebieg misji
[edytuj | edytuj kod]Start odbył się 11 października 1968 roku o godzinie 15:02:45 UTC. Miejscem startu był kosmodrom na Przylądku Kennedy’ego. Rakietą nośną była rakieta Saturn IB (udźwig tej rakiet był pięć razy mniejszy od Saturna V). Statek został wprowadzony na początkową orbitę o parametrach 228 x 284 km. Ponieważ Apollo 7 nie został wyposażony w lądownik księżycowy LM, osłona drugiego stopnia rakiety zawierała jedynie ramę do której zamontowano cel do symulacji dokowania, przeznaczony do ćwiczeń z udziałem pilota misji, Donna Eisele[1].
Przed i w trakcie startu kabina była wypełniona mieszaniną tlenu i azotu w stosunku 6:4, co stanowiło rezultat tragicznej lekcji, jaką stanowił dla NASA pożar na pokładzie Apollo 1. Z czystego tlenu składała się atmosfera wewnątrz skafandrów załogi. Zawartość tlenu zaczynała rosnąć w kabinie dopiero po starcie, zmierzając stopniowo do 100% przy ciśnieniu 345 hPa. W porównaniu ze statkami wykorzystywanymi we wcześniejszych programach kosmicznych, kapsuła Apollo była stosunkowo wygodna – astronauci mogli się w miarę swobodnie poruszać, a nawet przygotowywać ciepłe posiłki. Silnik statku Apollo spisał się znakomicie, wykonując nie tylko krótko- i długotrwałe odpalenia, ale także dużą liczbę odpaleń w trakcie lotu. Był to największy silnik, jakim załoga mogła sterować ręcznie, kontrolując kierunek wektora ciągu. Ćwiczenia obejmowały m.in. orbitalne spotkanie przeprowadzone jedynie za pomocą obserwacji wzrokowej i ustalenie orientacji statku w stosunku do celu dokowania za pomocą sekstantu. Ani rakieta nośna, ani statek kosmiczny nie spowodowały żadnych kłopotów. Zanotowano jedynie drobne anomalie, które były korygowano przez systemy zapasowe[1].
Załoga testowała działanie systemów nawigacyjnych i sterujących.
Po starcie załoga dość szybko zaczęła się nudzić codzienną monotonią, która wraz z przeziębieniem Schirry wprawiała całą trójkę w kłótliwy nastrój. Ucierpiała na tym kariera obu młodych astronautów. Ani Cunningham, ani Eisele nigdy więcej nie polecieli w Kosmos[2]. Jednak misja zakończyła się sukcesem. Nowy trzyosobowy statek sprawdził się i był gotów podjąć zadania, do których został stworzony.
Wodowanie kapsuły z astronautami odbyło się 22 października 1968 o godzinie 12:11:48 UTC. Miejsce wodowania: zachodni Atlantyk, 27°38′N, 64°09′W. Załogę na pokład podjął pełniący rolę okrętu ratowniczego, lotniskowiec USS Essex (CV-9) o godz. 13:08 UTC. Statek CM został podjęty 22 października 1968 o 14:03 UTC[1].
Podsumowanie
[edytuj | edytuj kod]- źródło[1]
- Pierwszy załogowy lot Apollo.
- Pierwszy lot statku Apollo wersji Saturn I Block 2.
- Pierwszy lot z wykorzystaniem skafandrów kosmicznych Apollo.
- Pierwszy lot z pełnym wyposażeniem załogi.
- Pierwsza transmisja telewizyjna na żywo z kosmosu podczas misji załogowej.
Załoga
[edytuj | edytuj kod]- dowódca: Walter Schirra (3)
- pilot modułu dowodzenia: Donn Eisele (1)
- pilot modułu księżycowego: Walter Cunningham (1)
Załoga rezerwowa
[edytuj | edytuj kod]- dowódca: Thomas P. Stafford
- pilot modułu dowodzenia: John W. Young
- pilot modułu księżycowego: Eugene A. Cernan
Naziemna załoga wspierająca
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Robert Godwin: Apollo. Początek programu.. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2011, s. 56-60, seria: Historia podboju Kosmosu. ISBN 978-83-7648-831-8.
- ↑ Gene Kranz: Porażka nie wchodzi w grę. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2010, s. 241. ISBN 978-83-7648-467-9.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Marks, Droga do Księżyca, Wiedza Powszechna Warszawa 1969
- Andrzej Marks, Księżyc, Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa 1970