Bogusław Miedziński

Data i miejsce urodzenia	22 marca 1891 Miastków Kościelny, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	8 maja 1972 Londyn, Wielka Brytania
Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej
Okres	od 28 listopada 1938 do 2 listopada 1939
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
Poprzednik	Aleksander Prystor
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Bogusław Miedziński, pseud. Bogusław, Andrzej Świtek, Stanisław Zaleski^[1]. (ur. 22 marca 1891 w Miastkowie Kościelnym, zm. 8 maja 1972 w Londynie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, żołnierz wywiadu wojskowego, polityk i dziennikarz, poseł na Sejm I, II, III i IV kadencji, minister w rządzie Józefa Piłsudskiego i Kazimierza Bartla, wicemarszałek Sejmu, senator V kadencji i Marszałek Senatu II RP, wolnomularz^[2], członek Prezydium Rady Naczelnej Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1939 roku^[3], kawaler Orderu Virtuti Militari.

Był synem Karola, oficjalisty dworskiego, i Sabiny z domu Moczulskiej. Uczył się w Gimnazjum Podlaskim w Siedlcach, gdzie uzyskał maturę w 1909^[4]. W latach 1910–1912 studiował na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej, a w latach 1912–1914 na Studium Rolniczym UJ. Uczestniczył w strajku szkolnym we Lwowie w 1905. Od 1906 uczestniczył w akcjach Organizacji Bojowej PPS w Siedlcach. W 1907 został przyjęty do PPS – Frakcji Rewolucyjnej. W czasie studiów należał do socjalistycznej organizacji młodzieżowej „Promień”, organizacji „Życie”, „Filarecja” i Bratniej Pomocy^[4]. Od 1910 należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.

Po wybuchu I wojny światowej był jednym ze współorganizatorów i dowódców Polskiej Organizacji Wojskowej: do stycznia 1915 stał na czele okręgu siedleckiego POW, od maja do września 1915 był komendantem okręgu warszawskiego POW i członkiem Komendy Naczelnej POW. Pod koniec września 1915 przeniesiony został do służby w I Brygadzie, gdzie najpierw dowodził plutonem w VI batalionie 1 pułku piechoty Legionów, a potem był adiutantem tego batalionu. 1 kwietnia 1916 awansowany został na chorążego. Odkomenderowany do POW 6 czerwca 1916, był adiutantem Komendy Naczelnej POW, wiosną 1917 został II zastępcą adiutanta naczelnego POW w Warszawie, wkrótce potem objął KN POW nr 4, a w lecie wszedł w skład „Organizacji A”. Był pracownikiem Biura Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu^[5]. Od lutego do lipca 1918 kierował KN nr 3 POW (tereny Rosji, Białorusi i Ukrainy). W październiku 1918 został referentem politycznym w Sztabie Komendy POW.

Brał udział w tworzeniu Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie w listopadzie 1918, w grudniu został referentem politycznym w Sztabie Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach, w kwietniu 1919 szefem Sekcji Politycznej Sztabu Generalnego WP. W lipcu 1919 został szefem Departamentu II MSWojsk., a potem Oddziału II Sztabu Generalnego. W październiku 1920 został oficerem do szczególnych poruczeń w gabinecie ministra spraw wojskowych, a 1 stycznia 1922 zastępcą generalnego adiutanta Naczelnego Wodza. Był jednym z najbardziej zaufanych współpracowników Józefa Piłsudskiego, a w latach 1937–1938 Edwarda Śmigłego-Rydza. Jako szef „dwójki” i wiceminister, ppłk Bogusław Miedziński, za przyzwoleniem Piłsudskiego, podjął decyzję o wybuchu III powstania śląskiego w dniu 3 maja 1921 r.^[6] 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów zawodowych piechoty. W 1932 z tym samym starszeństwem zajmował 1 lokatę. Pozostawał wówczas w stanie nieczynnym. Wszedł do Sejmu z listy PSL „Piast” w 1922, a po rozłamie przeszedł do PSL „Wyzwolenie” i jego członkiem pozostawał do stycznia 1927. W latach 1923–1926 prowadził aktywną działalność polityczną na łamach „Kuriera Porannego” oraz „Głosu Prawdy”.

Od 20 stycznia 1927 do 13 kwietnia 1929 był ministrem poczt i telegrafów, z którego to stanowiska został odwołany w związku ze stwierdzonymi przez NIK defraudacjami w trakcie budowy gmachu Poczty Głównej w Gdyni. Nadużyć dokonywał protegowany przez Miedzińskiego na stanowisko dyrektora budowy, jego szkolny kolega, który już wcześniej dał się poznać jako oszust i szantażysta. Afera zastopowała polityczna karierę Miedzińskiego za życia Piłsudskiego^[7]. Józef Piłsudski uznał po tej aferze, że Miedziński do polityki się nie nadaje^[8].

Od 1929 do 28 listopada 1938^[9] redagował dziennik „Gazeta Polska”. Właśnie Miedzińskiemu udzielił Piłsudski cyklu wywiadów w latach 1928–1930 podczas kulminacji walki politycznej obozu rządowego z Centrolewem. W 1934 przejął koncern Prasa Polska SA, który w lutym 1935 przekształcił w koncern Dom Prasy SA. Posiadał też znaczne wpływy w innych koncernach prasowych.

Wszedł do Sejmu II, III i IV kadencji (1928–1938) z ramienia BBWR, był wicemarszałkiem Sejmu w latach 1935–1938, senatorem z nominacji Prezydenta RP i Marszałkiem Senatu w latach 1938–1939. Należał do współautorów deklaracji politycznej Obozu Zjednoczenia Narodowego. Zwolennik emigracji Żydów z Polski^[10].

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w kolonii Lachowszczyzna (osada Suchowszczyzna, gmina Wysokie Litewskie)^[11].

Od września 1939, aż do śmierci, przebywał na emigracji, od 1941 na terenie Afryki Południowej, od 1947 w Anglii. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie (10 CDD)^[12].

Jego pierwszą żoną była Janina z domu Stein, przed 1914 działająca we lwowskiej organizacji „Promień”^[13].

polskie

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4933 (1921)^[14],
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 czerwca 1931)^[15],
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[16],
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie),
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi,
• Złoty Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)^[17],
• Złota Odznaka Honorowa L.O.P.P. I stopnia^[18],

zagraniczne

• Medal za Waleczność (Austro-Węgry),
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi (Węgry)^[19].

• Polityka wschodnia Piłsudskiego, „Zeszyty Historyczne”, nr 31 (1975), s. 3–45 (wydane pośmiertnie na podstawie materiałów autora).

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 27.
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 342.
• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 19.