Boris Becker

Boris Becker

Państwo	Niemcy
Data i miejsce urodzenia	22 października 1967 Leimen
Wzrost	190 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1984
Zakończenie kariery	1999
Trener	Mike Depalmer Jr.
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	49
Najwyżej w rankingu	1 (28 stycznia 1991)
Australian Open	W (1991, 1996)
Roland Garros	SF (1987, 1989, 1991)
Wimbledon	W (1985, 1986, 1989)
US Open	W (1989)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	15
Najwyżej w rankingu	6 (22 września 1986)
Australian Open	QF (1985)
Roland Garros	1R (1984)
Wimbledon	2R (1985)
US Open	2R (1985)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie złoto Barcelona 1992 tenis ziemny (gra podwójna)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Boris Becker (ur. 22 listopada 1967 w Leimen) – niemiecki tenisista i trener tenisa.

W ciągu kariery zwyciężył w sześciu wielkoszlemowych turniejach, trzy razy w zawodach ATP Finals. Został mistrzem 49 turniejów ATP World Tour, przez 12 tygodni był liderem rankingu gry pojedynczej (pierwszy raz w styczniu 1991).

W deblu wygrał 15 zawodowych turniejów, w tym złoty medal igrzysk olimpijskich w Barcelonie (1992).

Reprezentując Niemcy (wcześniej RFN) w Pucharze Davisa, triumfował w latach 1988 i 1989.

Umieszczony przez ESPN w gronie 20 najlepszych tenisistów w historii dyscypliny^[1].

W grudniu 1993 poślubił Barbarę Feltus, z którą ma dwóch synów – Noaha i Eliasa^[2]. W połowie 2000 para ogłosiła separację, a pół roku później, w styczniu 2001 rozwiedli się^[2]. Feltus wniosła pozew do sądu o opiekę nad dziećmi przyznano jej 14,4 mln dolarów odszkodowania^[2]. Stało się tak na skutek zdrady Beckera z Rosjanką Angelą Ermakową, która potem zaszła w ciążę i urodziła córkę, Annę^[2]. Przez jakiś czas związany był z niemiecką piosenkarką, Sabriną Setlur. W 2009 zawarł związek małżeński z holenderską modelką, Sharlely „Lilly” Kerssenberg^[3]. W lutym 2010 urodził im się syn, Amadeus Benedict Edley Luis Becker^[4].

W 2002 niemiecki sąd skazał go na dwa lata więzienia w zawieszeniu i 500 tys. euro grzywny za ok. 1,7 mln euro zaległych podatków^[5]. W listopadzie 2004 zostały ujawnione informacje o zaległych podatkach Beckera względem francuskiego urzędu skarbowego^[2]. Niemiec zapłacił instytucji 500 tys. dolarów^[2].

W swojej biografii pt. Boris Becker – The Player: The Autobiography z 2004 otwarcie przyznał się do uzależnienia od alkoholu i leków^[2][6].

Aktywnie udziela się jako pokerzysta, np. w 2007 przystąpił do grupy PokerStars SportStars^[7][8].

W 2017 został uznany przez angielski sąd za bankruta, gdyż nie był w stanie pokryć zobowiązań. W 2019 długi wyniosły 55 mln funtów. Na aukcje wystawił 82 pamiątki sportowe o wartości 200 tys. funtów^[9].

29 kwietnia 2022 został skazany przez Sąd Najwyższy w Londynie na dwa i pół roku więzienia za oszustwa podatkowe. Uznano go winnym czterech z zarzucanych mu dwudziestu czterech przestępstw, dotyczących przede wszystkim prania brudnych pieniędzy^[10].

15 grudnia 2022 po ośmiu miesiącach został zwolniony z aresztu i wydalony z Wielkiej Brytanii. Później wrócił do telewizji jako ekspert Eurosportu podczas Australian Open. W październiku 2023 został asystentem trenera Holgera Rune^[11].

W latach 1984–1999 występował jako zawodowy tenisista^[12]. Wraz z Michaelem Stichem i Steffi Graf przyczynił się do wielkiego wzrostu zainteresowania tenisem w Niemczech^[12].

Styl gry Niemca idealnie pasował do szybkich nawierzchni, trawiastej, na niektórych twardych kortach i w hali. Uznawano go za wybitnego woleistę, z potężnym serwisem, który przyniósł mu przydomek Bum-Bum^[12][13]. Do jego słynnych zagrań zaliczały się efektowne pady przy siatce, zazwyczaj skutecznie kończące akcję wolejową^[12].

Jako 17–latek zdobył mistrzostwo Wimbledonu w 1985; pokonując Kevina Currena w finale został na kilka lat najmłodszym triumfatorem turnieju wielkoszlemowego (rekord poprawił na French Open 1989 Michael Chang), był zarazem pierwszym niemieckim mistrzem Wimbledonu oraz pierwszym zwycięzcą, który nie figurował na liście rozstawionych^[14][15].

Becker obronił tytuł w 1986 (pokonał w finale Ivana Lendla). Trzecie zwycięstwo na Wimbledonie odniósł w 1989 (pokonał Edberga w finale). Ponadto dochodził do finałów w 1988, 1990, 1991 i 1995. Sukcesy te przyniosły mu przydomek właściciela Kortu Centralnego^[16].

Wygrał także dwukrotnie Australian Open, w 1991 (finał z Lendlem) i 1996 (finał z Changiem), oraz US Open w 1989. Nie udało mu się odnieść końcowego sukcesu na kortach Rolanda Garrosa (osiągnął 3 półfinały) – nie odpowiadała mu nawierzchnia ziemna, na której nie wygrał żadnego turnieju w grze pojedynczej.

W styczniu 1991 po raz pierwszy zajmował miejsce lidera w rankingu światowym. Sezony 1985–1996 kończył w pierwszej dziesiątce na świecie i wielokrotnie kwalifikował się do turnieju ATP Finals. Triumfował w tych zawodach w latach 1988, 1992 i 1995.

W latach 1985–1999 występował w reprezentacji w Pucharze Davisa, w tym w zwycięskich sezonach 1988 i 1989. W 1985 został finalistą tej imprezy. Nie uczestniczył w sukcesie reprezentacji w 1993 ze względu na konflikt wewnątrz kadry^[17].

W 1992 roku wygrał z Michaelem Stichem złoty medal podczas igrzysk olimpijskich w Barcelonie, mimo że debliści byli w nie najlepszych relacjach^[18].

Wygrał łącznie 49 turniejów w singlu oraz 15 w deblu (był nr 6. w rankingu deblistów w 1986).

Becker i Edberg stworzyli jedną z najbardziej interesujących rywalizacji w tenisie. Zagrali ze sobą 35 razy w latach 1984–1996, z czego 25-krotnie zwycięsko kończył mecz Niemiec. Zmierzyli się w 3 wielkoszlemowych finałach, które Edberg 2-krotnie wygrał^[19].

W 2003 został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy^[20].

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	16 czerwca 1985	Londyn	Trawiasta	Johan Kriek	6:2, 6:3
Zwycięzca	2.	7 lipca 1985	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Kevin Curren	6:3, 6:7, 7:6, 6:4
Zwycięzca	3.	25 sierpnia 1985	Cincinnati	Twarda	Mats Wilander	6:4, 6:2
Finalista	1.	17 listopada 1985	Wembley	Dywanowa (hala)	Ivan Lendl	7:6, 3:6, 6:4, 4:6, 4:6
Finalista	2.	19 stycznia 1986	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Ivan Lendl	2:6, 6:7, 3:6
Zwycięzca	4.	30 marca 1986	Chicago	Dywanowa (hala)	Ivan Lendl	7:6, 6:3
Finalista	3.	13 kwietnia 1986	Dallas	Dywanowa (hala)	Anders Järryd	7:6, 1:6, 1:6, 4:6
Zwycięzca	5.	6 lipca 1986	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ivan Lendl	6:4, 6:3, 7:5
Finalista	4.	1 sierpnia 1986	Stratton Mountain	Twarda	Ivan Lendl	4:6, 6:7
Zwycięzca	6.	17 sierpnia 1986	Toronto	Twarda	Stefan Edberg	6:4, 3:6, 6:3
Zwycięzca	7.	19 października 1986	Sydney	Twarda (hala)	Ivan Lendl	3:6, 7:6, 6:2, 6:0
Zwycięzca	8.	26 października 1986	Tokio	Dywanowa (hala)	Stefan Edberg	7:6, 6:1
Zwycięzca	9.	2 listopada 1986	Paryż	Twarda (hala)	Sergio Casal	6:4, 6:3, 7:6
Finalista	5.	7 grudnia 1986	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Ivan Lendl	4:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca	10.	22 lutego 1987	Indian Wells	Twarda	Stefan Edberg	6:4, 6:4, 7:5
Zwycięzca	11.	5 kwietnia 1987	Mediolan	Dywanowa (hala)	Miloslav Mečíř	6:4, 6:3
Zwycięzca	12.	14 czerwca 1987	Londyn	Trawiasta	Jimmy Connors	6:7, 6:3, 6:4
Finalista	6.	23 sierpnia 1987	Cincinnati	Twarda	Stefan Edberg	4:6, 1:6
Zwycięzca	13.	6 marca 1988	Indian Wells	Twarda	Emilio Sánchez	7:5, 6:4, 2:6, 6:4
Zwycięzca	14.	17 kwietnia 1988	Dallas WCT	Dywanowa (hala)	Stefan Edberg	6:4, 1:6, 7:5, 6:2
Zwycięzca	15.	12 czerwca 1988	Londyn	Trawiasta	Stefan Edberg	6:1, 3:6, 6:3
Finalista	7.	3 lipca 1988	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Stefan Edberg	6:4, 6:7, 4:6, 2:6
Zwycięzca	16.	7 sierpnia 1988	Indianapolis	Twarda	John McEnroe	6:4, 6:2
Zwycięzca	17.	23 października 1988	Tokio	Dywanowa (hala)	John Fitzgerald	7:6, 6:4
Zwycięzca	18.	6 listopada 1988	Sztokholm	Twarda (hala)	Peter Lundgren	6:4, 6:1, 6:1
Zwycięzca	19.	11 grudnia 1988	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Ivan Lendl	5:7, 7:6, 3:6, 6:2, 7:6
Zwycięzca	20.	19 lutego 1989	Mediolan	Dywanowa (hala)	Aleksandr Wołkow	6:1, 6:2
Zwycięzca	21.	26 lutego 1989	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Tim Mayotte	7:6, 6:1, 6:3
Finalista	8.	30 kwietnia 1989	Monte Carlo	Ceglana	Alberto Mancini	5:7, 6:2, 6:7, 5:7
Zwycięzca	22.	9 lipca 1989	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Stefan Edberg	6:0, 7:6, 6:4
Zwycięzca	23.	10 września 1989	US Open, Nowy Jork	Twarda	Ivan Lendl	7:6, 1:6, 6:3, 7:6
Zwycięzca	24.	5 listopada 1989	Paryż	Twarda (hala)	Stefan Edberg	6:4, 6:3, 6:3
Finalista	9.	3 grudnia 1989	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Stefan Edberg	6:4, 6:7, 3:6, 1:6
Zwycięzca	25.	18 lutego 1990	Bruksela	Dywanowa (hala)	Carl-Uwe Steeb	7:5, 6:2, 6:2
Zwycięzca	26.	25 lutego 1990	Stuttgart	Dywanowa (hala)	Ivan Lendl	6:2, 6:2
Finalista	10.	13 maja 1990	Hamburg	Ceglana	Juan Aguilera	1:6, 0:6, 6:7
Finalista	11.	17 czerwca 1990	Londyn	Trawiasta	Ivan Lendl	3:6, 2:6
Finalista	12.	8 lipca 1990	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Stefan Edberg	2:6, 2:6, 6:3, 6:3, 4:6
Zwycięzca	27.	19 sierpnia 1990	Indianapolis	Twarda	Peter Lundgren	6:3, 6:4
Zwycięzca	28.	7 października 1990	Sydney	Twarda (hala)	Stefan Edberg	7:6, 6:4, 6:4
Finalista	13.	14 października 1990	Tokio	Dywanowa (hala)	Ivan Lendl	6:4, 3:6, 6:7
Zwycięzca	29.	28 października 1990	Sztokholm	Dywanowa (hala)	Stefan Edberg	6:4, 6:0, 6:3
Finalista	14.	4 listopada 1990	Paryż	Twarda (hala)	Stefan Edberg	3:3 krecz
Zwycięzca	30.	27 stycznia 1991	Australian Open, Melbourne	Twarda	Ivan Lendl	1:6, 6:4, 6:4, 6:4
Finalista	15.	28 kwietnia 1991	Monte Carlo	Ceglana	Sergi Bruguera	7:5, 4:6, 6:7(6), 6:7(4)
Finalista	16.	7 lipca 1991	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Michael Stich	4:6, 6:7(4), 4:6
Finalista	17.	18 sierpnia 1991	Indianapolis	Twarda	Pete Sampras	6:7(2), 6:3, 3:6
Zwycięzca	31.	27 października 1991	Sztokholm	Dywanowa (hala)	Stefan Edberg	3:6, 6:4, 1:6, 6:2, 6:2
Zwycięzca	32.	16 lutego 1992	Bruksela	Dywanowa (hala)	Jim Courier	6:7(5), 2:6, 7:6(10), 7:6(5), 7:5
Zwycięzca	33.	1 marca 1992	Rotterdam	Dywanowa (hala)	Aleksandr Wołkow	7:6(9), 4:6, 6:2
Zwycięzca	34.	4 października 1992	Bazylea	Twarda (hala)	Petr Korda	3:6, 6:3, 6:2, 6:4
Zwycięzca	35.	8 listopada 1992	Paryż	Twarda (hala)	Guy Forget	7:6(3), 6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca	36.	22 listopada 1992	Frankfurt	Dywanowa (hala)	Jim Courier	6:4, 6:3, 7:5
Zwycięzca	37.	10 stycznia 1993	Doha	Twarda	Goran Ivanišević	7:6(4), 4:6, 7:5
Zwycięzca	38.	14 lutego 1993	Mediolan	Dywanowa (hala)	Sergi Bruguera	6:3, 6:3
Finalista	18.	22 sierpnia 1993	Indianapolis	Twarda	Jim Courier	5:7, 3:6
Zwycięzca	39.	12 lutego 1994	Mediolan	Dywanowa (hala)	Petr Korda	6:2, 3:6, 6:3
Finalista	19.	15 maja 1994	Rzym	Ceglana	Pete Sampras	1:6, 2:6, 2:6
Zwycięzca	40.	7 sierpnia 1994	Los Angeles	Twarda	Mark Woodforde	6:2, 6:2
Zwycięzca	41.	21 sierpnia 1994	New Haven	Twarda	Marc Rosset	6:3, 7:5
Finalista	20.	9 października 1994	Sydney	Twarda (hala)	Richard Krajicek	6:7(5), 6:7(7), 6:2, 3:6
Zwycięzca	42.	30 października 1994	Sztokholm	Dywanowa (hala)	Goran Ivanišević	4:6, 6:4, 6:3, 7:6(4)
Finalista	21.	20 listopada 1994	Frankfurt	Dywanowa (hala)	Pete Sampras	6:4, 3:6, 5:7, 4:6
Zwycięzca	43.	12 lutego 1995	Marsylia	Twarda (hala)	Daniel Vacek	6:7(2), 6:4, 7:5
Finalista	22.	19 lutego 1995	Mediolan	Dywanowa (hala)	Jewgienij Kafielnikow	5:7, 7:5, 6:7(6)
Finalista	23.	30 kwietnia 1995	Monte Carlo	Ceglana	Thomas Muster	6:4, 7:5, 1:6, 6:7(6), 0:6
Finalista	24.	9 lipca 1995	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Pete Sampras	7:6(5), 2:6, 4:6, 2:6
Finalista	25.	5 listopada 1995	Paryż	Twarda (hala)	Pete Sampras	6:7(5), 4:6, 4:6
Zwycięzca	44.	19 listopada 1995	Frankfurt	Dywanowa (hala)	Michael Chang	7:6(3), 6:0, 7:6(5)
Zwycięzca	45.	28 stycznia 1996	Australian Open, Melbourne	Twarda	Michael Chang	6:2, 6:4, 2:6, 6:2
Zwycięzca	46.	16 czerwca 1996	Londyn	Trawiasta	Stefan Edberg	6:4, 7:6(3)
Zwycięzca	47.	13 października 1996	Wiedeń	Dywanowa (hala)	Jan Siemerink	6:4, 6:7(7), 6:2, 6:3
Zwycięzca	48.	27 października 1996	Stuttgart	Dywanowa (hala)	Pete Sampras	3:6, 6:3, 3:6, 6:3, 6:4
Finalista	26.	24 listopada 1996	Hanower	Dywanowa (hala)	Pete Sampras	6:3, 6:7(5), 6:7(4), 7:6(11), 4:6
Zwycięzca	49.	8 grudnia 1996	Monachium	Dywanowa (hala)	Goran Ivanišević	6:3, 6:4, 6:4
Finalista	27.	12 lipca 1998	Gstaad	Ceglana	Àlex Corretja	6:7(5), 5:7, 3:6
Finalista	28.	11 kwietnia 1999	Hongkong	Twarda	Andre Agassi	7:6(4), 4:6, 4:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	10 czerwca 1984	Monachium	Ceglana	Wojciech Fibak	Eric Fromm Florin Segărceanu	6:4, 4:6, 6:1
Finalista	1.	17 listopada 1985	Wembley	Dywanowa (hala)	Slobodan Živojinović	Guy Forget Anders Järryd	5:7, 6:4, 5:7
Zwycięzca	2.	23 marca 1986	Bruksela	Dywanowa (hala)	Slobodan Živojinović	John Fitzgerald Tomáš Šmíd	7:6, 7:5
Finalista	2.	11 maja 1986	Forest Hills	Ceglana	Slobodan Živojinović	Hans Gildemeister Andrés Gómez	6:7, 6:7
Finalista	3.	17 sierpnia 1986	Toronto	Twarda	Slobodan Živojinović	Chip Hooper Mike Leach	7:6, 3:6, 3:6
Finalista	4.	21 września 1986	Hamburg	Ceglana	Eric Jelen	Sergio Casal Emilio Sánchez	4:6, 1:6
Zwycięzca	3.	19 października 1986	Sydney	Twarda (hala)	John Fitzgerald	Peter McNamara Paul McNamee	6:4, 7:6
Finalista	5.	22 lutego 1987	Indian Wells	Twarda	Eric Jelen	Guy Forget Yannick Noah	4:6, 6:7
Zwycięzca	4.	29 marca 1987	Bruksela	Dywanowa (hala)	Slobodan Živojinović	Chip Hooper Mike Leach	7:6, 7:6
Zwycięzca	5.	5 kwietnia 1987	Mediolan	Dywanowa (hala)	Slobodan Živojinović	Sergio Casal Emilio Sánchez	3:6, 6:3, 6:4
Finalista	6.	18 października 1987	Sydney	Twarda (hala)	Robert Seguso	Darren Cahill Mark Kratzmann	3:6, 2:6
Zwycięzca	6.	15 listopada 1987	Frankfurt	Dywanowa (hala)	Patrik Kühnen	Scott Davis David Pate	6:4, 6:2
Zwycięzca	7.	21 lutego 1988	Mediolan	Dywanowa (hala)	Eric Jelen	Miloslav Mečíř Tomáš Šmíd	6:3, 6:3
Zwycięzca	8.	6 marca 1988	Indian Wells	Twarda	Guy Forget	Jorge Lozano Todd Witsken	6:4, 6:4
Finalista	7.	23 października 1988	Tokio	Dywanowa (hala)	Eric Jelen	Andrés Gómez Slobodan Živojinović	5:7, 7:5, 3:6
Zwycięzca	9.	20 marca 1989	Indian Wells	Twarda	Jakob Hlasek	Kevin Curren David Pate	7:6, 7:5
Finalista	8.	14 maja 1989	Hamburg	Ceglana	Eric Jelen	Emilio Sánchez Javier Sánchez	4:6, 1:6
Zwycięzca	10.	11 marca 1990	Indian Wells	Twarda	Guy Forget	Jim Grabb Patrick McEnroe	4:6, 6:4, 6:3
Finalista	9.	25 maja 1990	Miami	Twarda	Cássio Motta	Rick Leach Jim Pugh	4:6, 6:3, 3:6
Finalista	10.	14 kwietnia 1991	Barcelona	Ceglana	Eric Jelen	Horacio de la Peña Diego Nargiso	6:3, 6:7, 4:6
Zwycięzca	11.	16 lutego 1992	Bruksela	Dywanowa (hala)	John McEnroe	Guy Forget Jakob Hlasek	6:3, 6:2
Zwycięzca	12.	26 kwietnia 1992	Monte Carlo	Ceglana	Michael Stich	Petr Korda Karel Nováček	6:4, 6:4
Zwycięzca	13.	8 sierpnia 1992	Barcelona	Ceglana	Michael Stich	Wayne Ferreira Piet Norval	7:6(5), 4:6, 7:6(5), 6:3
Zwycięzca	14.	10 stycznia 1993	Doha	Twarda	Patrik Kühnen	Shelby Cannon Scott Melville	6:2, 6:4
Finalista	11.	1 maja 1994	Monachium	Ceglana	Petr Korda	Jewgienij Kafielnikow David Rikl	6:7, 5:7
Zwycięzca	15.	19 lutego 1995	Mediolan	Dywanowa (hala)	Guy Forget	Petr Korda Karel Nováček	6:2, 6:4
Finalista	12.	28 marca 1999	Miami	Twarda	Jan-Michael Gambill	Wayne Black Sandon Stolle	1:6, 1:6

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     –, nie startował w turnieju głównym

Od grudnia 2013 do grudnia 2016 pełnił funkcję głównego trenera serbskiego tenisisty Novaka Đokovicia, który przez ten czas wygrał 6 turniejów wielkoszlemowych, 2 razy triumfował w ATP World Tour Finals, zdobył 13 tytułów rangi ATP World Tour Masters 1000 oraz sezony 2014 i 2015 zakończył jako nr 1. na świecie^[21].

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-09-29]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-09-29]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-09-29]  (ang.).