Córa sławy

Córa sławy (cz. Slávy dcera) – cykl sonetów słowackiego poety piszącego w języku czeskim Jána Kollára^[1][2]. Był przez autora wielokrotnie wydawany i stale poszerzany, z utworu o tematyce miłosnej przeradzał się w dzieło o charakterze patriotycznym i polemicznym. Wyrażał poglądy poety na kwestie narodowego odrodzenia Słowian.

Początkowo sonety Kollára ukazały się pod tytułem Básně (Poezje) w 1821^[1]. Trzy lata później wyszły już jako Slávy dcera. (Córa sławy). Poeta nie tylko zwiększył ich liczbę, ale ułożył je w swoisty poemat epicki^[1], mający być eposem Słowian. Wzorował się przy tym na Boskiej komedii Dantego^[1]. Utwór jest poprzedzony Przedśpiewem, napisanym iloczasowym^[1] dystychem elegijnym.

Córa sławy składa się ogółem z pięciu części, z których wszystkie są oznaczone nazwami rzek. Pierwotnie były tylko trzy części nazwane Sala, Łaba i Dunaj – od rzek, nad którymi mieszkają Słowianie. W wydaniu drugim z 1832 część druga otrzymała tytuł Łaba, Ren, Wełtawa i dodane zostały jeszcze dwie, Lete oraz Acheron. Tym razem poeta odwołał się do znanych z mitologii greckiej rzek płynących w zaświatach. Kollár, wzorując się na Dantem, opisał słowiańskie piekło i niebo, w którym, podobnie jak włoski poeta, umieścił różne historyczne postacie, zarówno te, które cenił, jak i te, których nie lubił^[1]. W wydaniu z 1852 w odmalowanym przez Kollára piekle znalazł się Adam Mickiewicz, któremu czesko-słowacki poeta zarzucał rozbijanie jedności Słowiańszczyzny^[1]. Ostatni sonet z cyklu kończy się słowami piekło zdrajcom, niebo Słowianom:

Należące do cyklu sonety zostały napisane dziesięciozgłoskowcem (pięciostopowcem) trocheicznym^[4].

Ogółem Córa sławy liczy sześćset czterdzieści pięć sonetów, co jest niewątpliwie rekordem. Wartość poetycka wielu z nich jest jednak dyskusyjna^[1].

• Jan Kollár: Wybór pism; oprac. Henryk Batowski.. Wrocław: Ossolineum, 1954. Brak numerów stron w książce

Zobacz w Wikiźródłach Z córy sławy

• Ján Kollár: Slávy dcera. zlatyfond.sme.sk. [dostęp 2017-01-10]. (cz.).