Cerkiew Narodzenia Matki Bożej w Chmielku

Cerkiew Narodzenia Matki Bożej
	cerkiew parafialna
	; Prawosławny krzyż wotywny pierwotnie znajdujący się przy cerkwi
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Miejscowość	Chmielek
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Eparchia	chełmska
Wezwanie	Narodzenia Matki Bożej
Historia
Data zniszczenia; • przez	1938; władze II RP
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • drewno
Liczba ikonostasów	1
Liczba naw	1

Cerkiew Narodzenia Matki Bożej – prawosławna cerkiew w Chmielku, rozebrana w 1938.

Historia

Prawosławna cerkiew w Chmielku została ufundowana przed 1579. W wymienionym roku Sebastian Chmielecki odnowił jej fundusz. Świątynia zmieniła wyznanie na katolickie obrządku bizantyjskiego po podpisaniu aktu unii brzeskiej w 1596. W 1772 we wsi istniała parafia unicka, której centrum była drewniana cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny^[1]. Wskutek likwidacji unickiej diecezji chełmskiej świątynia została odgórnie przemianowana na prawosławną^[1], włączona do wikariatu chełmskiego eparchii chełmsko-warszawskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Ludność prawosławna stanowiła 40% mieszkańców Chmielka po I wojnie światowej (w większości byli katolicy, 54%)^[1], jednak Kościół prawosławny nie otrzymał zgody na ponowne otwarcie we wsi legalnej placówki duszpasterskiej^[2]. W 1938 nieużytkowana cerkiew została rozebrana w toku akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej. Grupa mieszkańców wsi usiłowała jej bezskutecznie bronić, za co wytoczono im sprawę o sprzeciwianie się władzy przed sądem w Zamościu. Zostali jednak uniewinnieni, a w uzasadnieniu wyroku zapisano, że zamknięcie i zburzenie świątyni nie miało podstaw prawnych^[3].

Na miejscu cerkwi znajduje się kościół rzymskokatolicki, przed którym zachowano prawosławny krzyż wotywny z inskrypcją cerkiewnosłowiańską. W Chmielku znajduje się również prawosławny cmentarz, wytyczony, gdy zabrakło miejsca na pochówki w sąsiedztwie świątyni^[4].

Linki zewnętrzne

Fotografia cerkwi

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Jak ludzie chcą to potrafią [online], bilgoraj.com.pl [dostęp 2017-01-01] .
↑ Grzegorz JacekG.J. Pelica Grzegorz JacekG.J., Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939), Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 43–44, ISBN 978-83-925882-0-7, OCLC 177030699 .
↑ M. Papierzyńska-Turek, Między tradycją a rzeczywistością. Państwo wobec prawosławia 1918–1939, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1989, s. 361.
↑ Kawałko D., Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994, s. 142.

[:0-1] Jak ludzie chcą to potrafią [online], bilgoraj.com.pl [dostęp 2017-01-01] .

[2] Grzegorz JacekG.J. Pelica Grzegorz JacekG.J., Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939), Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 43–44, ISBN 978-83-925882-0-7, OCLC 177030699 .

[3] M. Papierzyńska-Turek, Między tradycją a rzeczywistością. Państwo wobec prawosławia 1918–1939, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1989, s. 361.

[4] Kawałko D., Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994, s. 142.

[uwaga-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna

[1]

[2]

[3]

[4]

[A]