 Czertezik, widok z Trzech Koron | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
772 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°25′20,6″N 20°26′06,0″E/49,422389 20,435000
| |
Czertezik (772 m) – szczyt w Pieninach Właściwych będący drugą co do wysokości kulminacją Pieninek[1]. Nazwa pochodzi od dawnej polany Czertezik. Jest to długi i wąski szczyt o wierzchołkowych partiach zbudowanych z wapieni krynoidowych[2]. Od zachodu sąsiaduje z Czerteżem (774 m), natomiast od południowego wschodu przełęcz Sosnów (650 m) oddziela go od Sokolicy. Południowy stok jest stromy, miejscami skalisty i opada do Dunajca i głębokiej doliny Pienińskiego Potoku oddzielającej Pieninki od Masywu Trzech Koron[1]. Poniżej wierzchołka znajduje się w nim skalne urwisko o wysokości ok. 35–40 m, niżej stromizny porośnięte są rzadkim lasem sosnowo-bukowym. Około 50 m poniżej szczytu w stokach tych w 1953 odkryto niewielką jaskinię o długości 6 m. Stoki północne porasta las bukowo-jodłowy[2]. Przez szczyt wiedzie Sokola Perć – fragment szlaku turystycznego z Tarnowa na Wielki Rogacz.
Czertezik zwiedzany był przez turystów już od 1900, w 1906 wyznakowano szlak turystyczny[2]. Obecnie na szczycie znajduje się punkt widokowy, urwisko zabezpieczone jest metalową barierką. Roztacza się stąd widok na środkową część Przełomu Dunajca.
Stwierdzono tutaj występowanie kruszczyka drobnolistnego i tawuły średniej – roślin w Polsce bardzo rzadkich[3].
Szlaki turystyki pieszej
[edytuj | edytuj kod]
niebieski; Sokola Perć
- ze Szczawnicy 1:30 h (↓ 1:15 h), z Sokolicy 0:30 h (z powrotem 0:30 h)
- z Trzech Koron 2:05 h (↑ 2:15 h)
zielony Krościenko nad Dunajcem – Czertezik
- z Krościenka 1:20 h (↓ 1:05 h)[1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, ISBN 83-87873-07-1.
- ↑ a b c Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.
