Dom podcieniowy

Dom podcieniowy (niem. Vorlaubenhaus) – reprezentacyjny typ budynków wiejskich, występujący zwłaszcza na Żuławach, ale także w innych regionach Polski, Czech i Niemiec^[1][2].

Są to budynki mieszkalne, w których do szczytu lub ściany bocznej przylega wsparta na słupach zamknięta sporych rozmiarów wystawka^[3]. Podcienie przez większość swojej historii pełniły głównie funkcję reprezentacyjną, w praktyce wykorzystywane były jako pokoje letnie, miejsca spotkań modlitewnych lub podręczny magazyn/warsztat^[4]. Często też podcień dostawiano wtórnie, aby podkreślić status społeczny właściciela, a jego architektura odznaczała się bogatymi zdobieniami zwłaszcza w konstrukcji słupów, które na przełomie XVIII/XIX w. przybierały kształty typowe dla budynków klasycystycznych (np. słupy podcienia w domu w Nowej Kościelnicy naśladujące kolumny jońskie)^[5]. Charakterystyczne są też tzw. fachwerki, czyli efektowne układy konstrukcji ryglowej często zdobiące czoło podcienia (np. w domu podcieniowym w Trutnowach czy Stalewie). Najlepiej zachowane domy podcieniowe można zobaczyć w Trutnowach, Żuławkach (nr 6 i nr 75), Marynowach, Nowej Kościelnicy i Przemysławiu.

Pod koniec II wojny światowej wiele domów zostało utraconych. Pozostałe budynki skonfiskowano i przydzielono robotnikom rolnym pracującym w przedsiębiorstwach państwowych. W wyniku modernizacji rolnictwa i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych po 1989 roku znacznie pogorszyły się warunki życia byłych robotników rolnych. W rezultacie domy dalej popadały w ruinę^[6].

W latach 50. XX wieku Jerzy Stankiewicz w przeprowadzonej inwentaryzacji zabytków żuławskich określił liczbę domów podcieniowych na około 140. W rzeczywistości funkcjonowało wówczas 181. Według Lecha Krzyżanowskiego w roku 1968 było ich już tylko 165, a w 2013 roku – 108^[7][8]. Ich liczba szybko spada. W latach 2015–2020 badacz Tomasz Zybała naliczył na Żuławach Wiślanych jedynie 43 budynki podcieniowe w stanie na tyle dobrym, by znalazły się w Państwowym Rejestrze Zabytków. Z wyjątkiem domu Lwi Dwór w Gdańsku-Lipcach, wszystkie pochodzą z lat 1720-1860^[9].

W XXI wieku dom podcieniowy stał się najważniejszą cechą Żuław. Ponieważ przetrwanie pozostałych domów jest uważane za ważne dla tożsamości kulturowej regionu i jego mieszkańców, podjęto wiele wysiłków, aby zwrócić uwagę opinii publicznej na ich zachowanie i restaurację^[10][11].

Historia kultury Doliny Dolnej Wisły i Żuław Wiślanych jest centralnym punktem nowego skansenu Olenderskiego Parku Etnograficznego w Wielkiej Nieszawce, który otworzył swoje podwoje w 2018 roku. Jednym z przeniesionych tu gospodarstw jest dom podcieniowy z Kaniczek wybudowany w 1757 roku. Do gospodarstwa należy XIX-wieczna chata, w której mieszkali pracownicy sezonowi, i którzy wykonywali prace gospodarskie^[12][13]. W Dolinie Dolnej Wisły zachowały się jednak tylko trzy domy podcieniowe.

Podcień jest charakterystycznym elementem tradycji lokalnej na Żuławach. Domy podcieniowe na Żuławach Wiślanych z uwagi na liczbę, cechy charakterystyczne i wielkość budynków, a także same podcienia, wydają się kontrastować z resztą Polski i Europy Zachodniej^[4]. Dlatego Waldemar Heym (1883–1967), na podstawie wykopalisk w Starzykowie Małym i Bystrzcu, próbował udowodnić, że domy z podcieniem występowały już we wczesnej epoce żelaza^[14]. Według niego duże znaczenie w ich rozwoju miała średniowieczna kolonizacja z przeniesioną techniką budowlana, które w połączeniu z żuławską tradycją budowania podcieni wytworzyły typowe dla regionu Żuław i okolic domy z wystawką podcieniową o sporych rozmiarach.

Faktycznie jednak domy podcieniowe wprowadzono na przełomie XVI i XVII wieku, prawdopodobnie ze względu na przykłady urbanistyczne i renesansowe nawiązania do klasycznego portyku. Można je znaleźć na dużym obszarze od Brandenburgii i Meklemburgii po Mazury, Warmię i Prusy Dolne^[15][16]. Dom podcieniowy w Pillgram koło Jacobsdorf (Oder-Spree) został wybudowany w 1594 lub 1595 roku^[17]. Porównywalne konstrukcje można znaleźć w domu z muru pruskiego na Łużycach i okolicznych regionach Polski, Czech i Niemiec. Znanym przykładem jest tak zwany „dom pruski” w Brtníkach (Czechy) z XVII wieku. Nie można również wykluczyć wpływów holenderskich, ponieważ osadnicy, którzy skolonizowali obszar Nowego Jorku, wprowadzili motyw arkadowego ganku w obu Amerykach^[18].

Domy podcieniowe były często kojarzone z potomkami menonickich emigrantów z Niderlandów, którzy stanowili znaczną część ludności na Żuławach i Dolinie Wisły. Założenie to nie jest jednak oczywiste, ponieważ większość menonitów miała awersję do luksusu i pokazu aż do XVIII wieku. Konserwatywne grupy menonickie z Doliny Dolnej Wisły, które wyemigrowały na Krym około 1800 roku, zabrały ze sobą tradycje budowy domów swojej ojczyzny, ale powstrzymały się od korzystania z podcieni. Z drugiej strony większość liberalnych menonitów z Żuław Wiślanych mieszkała już w domach podcieniowych^[19]. Domy podcieniowe były wyraźną oznaką dobrobytu, a potomków „holenderskich” osadników najwyraźniej było stać na taki symbol statusu.^[20]

Ze względu na swój rzekomo oryginalny charakter i domniemane regionalne pochodzenie motyw kruchty był popularny w III Rzeszy i zajmował poczesne miejsce w projektach osadniczych. Na przykład w osiedlu Danziger Dorf koło Magdeburga w 1938 roku wybudowano dom podcieniowy jako dom kultury.

Wczesną wzmiankę o zabudowie folwarcznej Żuław można znaleźć w opisie tych ziem przez Abrahama Hartwicha, który donosił, że podcienia użyto w 1565 roku na pierwsze nabożeństwo protestanckie w Lasowicach Wielkich. Pierwsze domy podcieniowe zostały przedstawione na mapach geodezyjnych z około 1600 roku. W roku 1829 inspektor budownictwa wodnego Johann Christian Wutzke opisał rodzaje stosowanych konstrukcji w zabudowie wiejskiej Prus, w tym domy podcieniowe^[21]. Po raz pierwszy odrębność domów podcieniowych dostrzegł Bernhard Schmid^[22][23]. Podzielił on je na zagrody osadników emfiteutycznych lub olędrzy, zbudowane w konstrukcji wieńcowej z częścią mieszkalną, oborą i stodołą pod jednych dachem, bez podcieni, oraz związane z osadnictwem na prawie chełmińskim, gdzie dominowały zagrody rozproszone, podcieniowe, częściowo budowane w konstrukcji szkieletowej. Schmid rozróżnił również dwa typy podcienia: szczytowy oraz wystawkę podcieniową na ścianie dłuższej.

Otto Kloeppel w monografii architektury tego terenu przejął podział Schmida rozszerzając jedynie jego typologię^[3]. Praca ta, mająca wiele rysunków i zdjęć, stanowi do dziś podstawowe źródło wiedzy z architektury chłopskiej Żuław. Pierwsze opracowanie powojenne Jerzego Stankiewicza miało na celu weryfikację zniszczeń wojennych^[24]. W tym samym czasie opublikował on także artykuł poświęcony budowniczemu żuławskiemu Piotrowi Loewenowi^[25]. Polemikę ze Stankiewiczem dotyczącą Loewenowskich realizacji podjął w 1963 roku Lech Krzyżanowski, którego artykuł^[26] powstał na marginesie obszernej monografii budownictwa żuławskiego, wykonanej w ramach badań Państwowych Pracowni Konserwacji Zabytków^[8]. O żuławskich domach podcieniowych pisali także Erhard Riemann^[27], Ute i Klaus Puls^[28], a z polskich autorów Jerzy Domino^[29][30][31], Jerzy Szałygin^[32], Krystyna Laskowska^[33], Maciej Prarat^[1][34], Tomasz Błyskosz^[35], Wiesława Chlodkowska^[36] i Marta Koperska-Kośmicka^[37][38][2]. Generalnie wszystkie prace opierają się na dotychczasowym schemacie przedstawionym przez Otto Kloeppla.

Kloeppel wyróżnił trzy grupy żuławskich domów podcieniowych:

• Pierwszym typem jest dom z podcieniem szczytowym. Najstarszym zachowanym przykładem jest dom w Gdańsku-Lipcach, tzw. Lwi Dwór, dendrochronologicznie datowany na 1572 rok^[39]. Inne późniejsze przykłady takich domów znane są jeszcze m.in. z Klecia z połowy XVIII w., Kamienicy (nieistniejący) z końca XVIII w., Świerków – tzw. dom Dohringa (nieistniejący) pocz. XVII, Roszkowa – tzw. dom Knoppa (nieistniejący) i Rozgartu z 1754 roku^[2]. Lech Krzyżanowski w swoim opracowaniu wspomina jeszcze domach w Suchym Dębie (przedstawiony na słynnej mapie z 1667) i Starym Polu, wszystkie rozebranych po ostatniej wojnie.^[8]. Przypuszczalnie najstarsze domy podcieniowe były wszystkie wolnostojące, zbudowane w technice szachulcowej i zaopatrzone na całej długości w poddasze.

• Typ drugi posiada podcień szczytowy za skrzydłem bocznym w kształcie litery T lub L. Najstarsze znane przykłady pochodzą z 1 połowy XVIII w. – domy podcieniowe w Trutnowach z 1720 roku, Miłocinie z 1731 oraz Nowej Kościelnicy. Tu dom podcieniowy z reprezentacyjnym gankiem, przedpokój i attyką łączy się z tradycyjnym folwarkiem z oborą i stodołą pod jednym dachem, uzupełnionym wolnostojącymi stodołami i stajniami w podwórzu. Ten ostatni to rodzaj domu, który, jak można przypuszczać, został sprowadzony przez Holendrów z ojczyzny^[40][41][a].
• Typ trzeci charakteryzuje podcieniowa wystawka w ścianie wzdłużnej. Najstarsze znane przykłady takich domów pochodzą z poł. XVIII w. z Lubieszewa, Stalewa i Żuławek.

Wiele zamieszania wywołały przestarzałe teorie etniczne, które rozbrzmiewały w pracach Kloeppela. Kloeppel uważał wolnostojące domy podcieniowe pierwszego typu za część tradycji budownictwa saskiego i fryzyjskiego. Domy drugiego i trzeciego typu opisał jako warianti poprzecznie podzielonego niemieckiego zagrody (tak zwane Ernhaus), który określił jako frankoński. W końcu uznał wykorzystanie wolnostojących stajni i stodół za część polskiej tradycji budowlanej.

Zobacz multimedia związane z tematem: Dom podcieniowy

• Żuławki
• Dom podcieniowy nr 6 w Żuławkach
• Żuławy
• Żuławy Wiślane
• Żuławy Gdańskie
• Olędrzy
• Lwi Dwór