Dywizjony rakietowe Obrony Powietrznej

Dywizjony rakietowe Obrony Powietrznej (dr OP) – zasadnicze, samodzielne pododdziały taktyczno-ogniowe.

Głównym zadaniem dywizjonów rakietowych jest zwalczanie środków napadu powietrznego przeciwnika, a w wyjątkowych przypadkach również celów naziemnych i nawodnych^[1].

Funkcje w zakresie dowodzenia^[2]:

• planowanie i organizowanie ugrupowania, systemu ognia i prowadzenie rozpoznania w ugrupowaniu bojowym;
• kierowanie walką czyli kierowanie ogniem, rozpoznaniem, działaniami dezinformacyjnymi;
• planowanie, organizowanie, nadzorowanie i kierowanie przemieszczeniem oraz zabezpieczeniem działań bojowych.

Struktura w 2013^[3]

Dowództwo

• sztab
  • sekcja personalna s-1
  • sekcja operacyjna s-3
  • sekcja logistyczna s-4
  • sekcja dowodzenia i łączności s-6
  • sekcja szkoleniowa
• pion ochrony informacji niejawnych
  • kancelaria tajna
  • kancelaria jawna

• pion techniczny

Pododdziały

• zespół ogniowy
  • 3 x bateria radiotechniczna
  • 3 x bateria startowa

• bateria dowodzenia
  • obsługa stanowiska dowodzenia
  • pluton radiowy
  • pluton radiowo-kablowy
  • pluton przeciwlotniczy
• bateria zabezpieczenia
  • pluton transportowy
  • pluton remontowy
• zespół zabezpieczenia medycznego

Strukturę dywizjonów rakietowych stanowią (2018) trzy zespoły ogniowe wyposażone w zestawy rakietowe S-125 „Newa-S.C.”, a 36 dr OP posiada dwa zestawy rakietowe „Newa-S.C.” i jeden zestaw dalekiego zasięgu S-200 „Wega”. Na wyposażeniu dywizjonów znajdują się także przenośne przeciwlotnicze zestawy rakietowe, wykorzystywane do bezpośredniej osłony obiektów^[4].

• Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014. ISBN 978-83-11-13382-2.
• Jarosław Wołejszo (red.): System dowodzenia. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2013. ISBN 978-83-7523-228-8.
• Krzysztof Załęski: Siły zbrojne. Teoria i praktyka funkcjonowania. Warszawa: Dyfin SA, 2018. ISBN 978-83-8085-693-6.