Dzieduszycki – polski herb hrabiowski, odmiana herbu Sas nadany w zaborze austriackim.

Opis stworzony zgodnie z klasycznymi zasadami blazonowania:

Herb z 1775: W polu błękitnym półksiężyc złoty z takimiż gwiazdami na końcach i strzałą srebrną między rogami. Nad tarczą korona hrabiowska. Klejnot: orzeł czarny z językiem czerwonym i uzbrojeniem złotym. Labry: błękitne, podbite złotem.

Herb z 1777: Jak powyżej, ale klejnot: ogon pawi, przeszyty strzałą w lewo.

Jako pierwszy z rodziny Dzieduszyckich tytuł hrabiowski otrzymał 22 października 1775 Tadeusz Dzieduszycki z przydomkami hoch- und wohlgeboren (wysoko urodzony i wielmożny). Podstawą nadania były: rzekomy tytuł przodka otrzymany od Augusta II i Leopolda I, znaczenie rodziny w Koronie oraz fakt, że Tadeusz, jako regimentarz koronny na Podolu ostrzegł w 1762 gubernatora węgierskiego przed najazdem Tatarów. Tadeusz pełnił ponadto funkcje C. K. rzeczywistego tajnego radcy, podczaszego wielkiego koronnego, generała porucznika wojsk polskich i regimentarza generalnego ziem podolskich. Obdarowany był także kawalerem Orderu św. Stanisława. 16 sierpnia 1777 tytuł hrabiowski i herb różniący się klejnotem otrzymał brat Tadeusza, Dominik Dzieduszycki, starosta bachtyński, pułkownik wojsk polskich. Genealogia obdarowanych od rzekomego hrabiego Jerzego jest według Górzyńskiego sfałszowana.

Jedna rodzina herbownych:

graf von Dzieduszycki.

• Sławomir Górzyński: Arystokracja polska w Galicji: studium heraldyczno-genealogiczne. Warszawa: DiG, 2009, s. 135-138. ISBN 978-83-7181-597-3.

• Herb Dzieduszycki hrabia z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla