Epikotyl (gr. epí – na, kotýle – czarka) – u zarodka roślin część łodygi znajdująca się pomiędzy liścieniami (lub liścieniem) a pąkiem szczytowym. Podczas kiełkowania nasiona epikotyl rośnie na długość. Wyróżniany jest do miejsca, w którym powstaje pierwszy węzeł z liśćmi młodocianymi^[1].

U niektórych roślin (np. u dębów) następuje podczas kiełkowania tzw. "uśpienie epikotylu" – jesienią z nasiona wypuszczany jest tylko korzonek, podczas gdy epikotyl przechodzi okres spoczynku i rozwija się po zimie^[2].

• hipokotyl