Francisco Pacheco

Francisco Pacheco
	; Portret Francisca Pacheco pędzla Velazqueza, ok. 1622
Data i miejsce urodzenia	1564 ; Sanlúcar de Barrameda, Hiszpania
Data i miejsce śmierci	1644 ; Sewilla, Hiszpania
Narodowość	hiszpańska
Dziedzina sztuki	malarstwo
Epoka	barok
	Multimedia w Wikimedia Commons

Francisco Pacheco del Río (ur. 1564 w Sanlúcar de Barrameda, zm. 1644 w Sewilli) – hiszpański malarz, rysownik, poeta i teoretyk sztuki okresu baroku, nauczyciel Diego Velazqueza, Alonsa Cano i Francisca de Zurbarana. Tworzył głównie w Sewilli.

Życie

Urodził się w Sanlúcar de Barrameda w południowo-zachodniej Hiszpanii. Pobierał nauki u miejscowego malarza Luisa Fernándeza. W 1611, podczas pobytu w Madrycie, studiował malarstwo El Greca, po czym wrócił do Sewilli i otworzył szkołę malarstwa.

Twórczość

Malował portrety i obrazy o tematyce religijnej. Był konserwatywny w sposobie przedstawiania tematów. W 1618 został mianowany przez Trybunał Inkwizycyjny cenzorem powstających w Sewilli obrazów. Owocem tej pracy był traktat Arte de la pintura (Sztuka malarstwa) wydany po śmierci malarza w 1649, będący swoistym podręcznikiem opiewającym malarstwo jako najdoskonalszą ze sztuk. W dziele tym, które pisał ponad 30 lat, chwalił osiągnięcia sztuki starożytnej oraz wielkich artystów renesansu, takich jak Michał Anioł czy Leonardo da Vinci. Traktat zawierał aneks z gotowymi formułami chrześcijańskiej ikonografii, wykorzystywanymi przez późniejszych malarzy.

Jego córka Juana wyszła za mąż za Velázqueza.

Wybrane dzieła

Mistyczne zaślubiny św. Agnieszki (1628) – Sewilla, Museo de Bellas Artes
Niepokalane Poczęcie – Sewilla, Palazzo Arzobispal
Niepokalane Poczęcie (1621) – Sewilla, Katedra
Sąd Ostateczny (1611–1614) – Muzeum Goi w Castres
Św. Agnieszka (1608) – Madryt, Prado
Św. Jan Ewangelista – Madryt, Prado

Bibliografia

Diego Velázquez 1599-1600, Poznań: Oxford Educational, 2006 (Wielka Kolekcja Sławych Malarzy ; 8), ISBN 83-7426-4947

Leksykon malarstwa od A do Z. Warszawa: Muza S.A., 1994. ISBN 83-7079-076-3.
Sztuka świata. T. 13 Leksykon L-Z. Warszawa: Arkady, 2000. ISBN 83-213-4135-7.