Franciszek Uhrynowicz

Franciszek Uhrynowicz

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	11 października 1892 Drohobycz
Data śmierci	2 marca 1970
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Ośrodek Zapasowy 6 Dywizji Piechoty
Stanowiska	dowódca ośrodka
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Franciszek Uhrynowicz^[a] (ur. 11 października 1892 w Drohobyczu, zm. 2 marca 1970) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 11 października 1892 w Drohobyczu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Bartłomieja, stolarza i Marii z Daszkiewiczów^[2][3]. Miał brata Michała i siostrę Bronisławę po mężu Paździocha (1894–1961)^[4]. Ukończył czteroklasową szkołę powszechną i w 1904 rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w rodzinnym mieście^[5][6]. W 1913 otrzymał w nim świadectwo maturalne. Jako abiturient deklarował wybranie zawodu żołnierza zawodowego^[7]. W tym samym roku został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej^[8].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1917^[9]. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Nr 5^[10]. Od 1 listopada 1918 do 20 kwietnia 1919 pracował Kopalni Galicyjskiego Karpackiego Naftowego Towarzystwa Akcyjnego w Borysławiu^[11].

25 kwietnia 1919 wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do Batalionu Zapasowego 12 pułku piechoty^[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 612. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 80 pułk piechoty^[12]. W 1923 był przydzielony do 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisko II oficera sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce^[13]. W następnym roku służył w macierzystym 85 pp^[14]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 196. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[15]. W 1925 dowodził II batalionem 85 pp^[16]. W 1928 ponownie służył w 19 Dywizji Piechoty^[17]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 85 pp na stanowisko kwatermistrza^[18]. W marcu 1930 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy Batalionu KOP „Dawidgródek”^[19][20]. W grudniu 1932 został przeniesiony z KOP do 37 pułku piechoty w Kutnie na stanowisko kwatermistrza^[21]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[22]. 1 kwietnia 1936 został przeniesiony do 56 pułku piechoty w Krotoszynie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[23]. W 1937 ukończył kurs dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie^[2]. 1 stycznia 1939 został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku^[23][24].

W sierpniu 1939, w czasie mobilizacji, został dowódcą Ośrodka Zapasowego 6 Dywizji Piechoty i kierował nim w czasie kampanii wrześniowej^[25]. 21 września 1939 przekroczył granicę z Rumunią i został internowany^[11]. 8 lutego 1941 został przekazany Niemcom i osadzony w Oflagu VI E Dorsten, a następnie Oflagu VI B Dössel^[23][26]. 1 kwietnia 1945 został uwolniony^[23]. 31 marca 1946 wrócił do Polski, a 3 kwietnia tego roku zarejestrował w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Kutno^[23]. Zmarł 2 marca 1970 i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Sopocie^[27].

Był żonaty z Marią z Pietrulewiczów (1903–1955), z którą miał syna Zbigniewa i córkę Teresę^[2][27].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4089 – 1922^[2][28]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[29][28]

9 grudnia 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[30].

• Franciszek Uhrynowicz. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.3237 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-29].
• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu za rok szkolny 1910. Drohobycz: Nakładem Funduszu Naukowego, 1910.
• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu za rok szkolny 1913. Drohobycz: Nakładem Funduszu Naukowego, 1913.
• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.