Fred R. Harris

Fred Roy Harris
Data urodzenia	13 listopada 1930
	Senator Stanów Zjednoczonych z Oklahomy
Okres	od 4 listopada 1964; do 2 stycznia 1973
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	J. Howard Edmondson
Następca	Dewey F. Bartlett
	Przewodniczący Krajowego Komitetu Partii Demokratycznej
Okres	od 1969; do 1970
Poprzednik	Lawrence F. O’Brien
Następca	Lawrence F. O’Brien
	Multimedia w Wikimedia Commons

Fred Roy Harris (ur. 13 listopada 1930) – amerykański polityk, pisarz i akademik, który w latach 1964–1973 reprezentował rodzinny stan Oklahoma w Senacie Stanów Zjednoczonych. Ponadto pełnił funkcję przewodniczącego Krajowego Komitetu Partii oraz był kandydatem do jej nominacji na prezydenta w wyborach 1972 i 1976 (za drugim razem należał do ścisłego grona faworytów).

Urodzony w Cotton County w południowej Oklahomie Harris ukończył University of Oklahoma w 1952, a następnie wydział prawa tamże w 1954. Uczelnię kończył z odznaczeniem wyróżniającego się studenta. Przyjęto go do palestry w tymże roku i rozpoczął praktykę adwokacką w Lawton w Oklahomie.

W 1956 wybrano go na członka stanowego senatu. Miał wtedy zaledwie 26 lat i był jednym z najmłodszych jego członków. Zasiadał w izbie wyższej legislatury Oklahomy do 1964. W 1962 bez powodzenia ubiegał się o stanowisko gubernatora, ale przeprowadzona przez niego kampania uczyniła go znanym w całym stanie, co okazało się, mimo porażki, bardzo pomocne dla jego dalszej kariery.

Kiedy zmarł jeden z senatorów federalnych z Oklahomy, także demokrata Robert S. Kerr, Harris zgłosił swoją kandydaturę w wyborach uzupełniających. Zdobył wówczas zarówno nominację, jak i wygrał wybory właściwe.

W Senacie zasiadł 4 listopada 1964 i był także najmłodszym senatorem federalnym w swoim czasie. Miał niespełna 34 lata.

Aczkolwiek Oklahoma cieszy się zasłużoną opinią jednego z najbardziej konserwatywnych stanów Ameryki, a senator Harris reprezentował poglądy zdecydowanie liberalne, nie przeszkodziło mu to, jako mimo wszystko popularnej figurze politycznej, w wyborze na pełną, sześcioletnią kadencję w 1966.

Kandydat Partii Demokratycznej w wyborach prezydenckich w 1968 Hubert Humphrey rozważał dwóch senatorów jako swego kandydata na wiceprezydenta. Byli nim Harris i Edmund Muskie z Maine, decydując się na tego drugiego, aczkolwiek Harris był zatem w ścisłej, dwuosobowej czołówce kandydatów.

Mając zaledwie 42 lata Harris nie ubiegał się o ponowny wybór do Senatu w 1972 i zgłosił swoją kandydaturę do nominacji prezydenckiej demokratów. Sondaże i specjaliści nie dawali mu większych szans na wybranie wyborów, a nawet prawyborów, ze względu na jego „zbyt liberalne” stanowisko polityczne. Nominację zdobył wówczas jednak jeszcze bardziej lewicowy, choć bardziej znany i bardziej wpływowy od Harrisa, senator George McGovern z Dakoty Południowej, który wysoko przegrał z urzędującym prezydentem Richardem Nixonem.

Mimo tej porażki kandydował ponownie w 1976 i tym razem był w ścisłym gronie faworytów. Harris prowadził niespotykaną kampanię wyborczą. Podróżował po kraju i zatrzymywał się w prywatnych domach, oferując swoim gospodarzom kartę wstępu do Białego Domu na całą noc, kiedy tylko zostanie prezydentem.

Zabiegał też bardzo o głosy Indian. Oklahoma, dawniej będąca „Terytorium Indiańskim”, posiada liczący się elektorat rdzennych amerykanów. Notabene żona Harrisa, LaDonna Harris, sama była Indianką.

Harris, podobnie jak inny z faworytów, kongresmen Morris Udall z Arizony, reprezentował poglądy bardzo liberalne, co spowodowało obawy kierownictwa partii, iż może powtórzyć się historia z McGovernem, który przegrał w 29 na 50 stanów. Obawiano się, że nawet bardzo, gdyż mimo swej pozycji politycznej i inteligencji Harris miał o wiele mniejszy współczynnik charyzmy niż McGovern. Prawybory wygrał niespodziewanie były gubernator Georgii Jimmy Carter, który kandydował jako umiarkowany, dzięki czemu następnie zdobył też Biały Dom.

Po tej porażce, w wieku 46 lat, Harris wycofał się z czynnej polityki. Wykłada na uniwersytecie oraz jest autorem serii książek (zob. bibliografia poniżej). Mimo iż nie zajmuje żadnych funkcji, dalej popiera lewe skrzydło partii i zabiera głos w bieżących sprawach. Obecnie jest emerytowanym profesorem nauk politycznych na Uniwersytecie stanu Nowy Meksyk oraz adiunktem na Uniwersytecie Oklahomy. Jest też autorem trzech powieści.

Jego była żona LaDonna była kandydatką na wiceprezydenta z ramienia małej Partii Obywatelskiej (ang. Citizen Party) w 1980.

Bibliografia non-fiction

Potomac Fever, Norton, 1977, ISBN 0-393-05610-4
Deadlock or Decision. The U.S. Senate and the Rise of National Politics, Oxford University, 1993, ISBN 0-19-508025-4.

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)