Fulko III Czarny

Fulko III Czarny
	Hrabia Andegawenii
Okres	od 21 lipca 987; do 21 czerwca 1040
Poprzednik	Godfryd I Szara Opończa
Następca	Godfryd II Martel
	Dane biograficzne
Dynastia	Ingelgerowie
Data urodzenia	972
Data i miejsce śmierci	21 czerwca 1040 ; Metz
Ojciec	Godfryd I Szara Opończa
Matka	Adela z Meaux
Żona	Elżbieta z Vendôme; Hildegarda z Sundgau
Dzieci	Godfryd II Martel
	Multimedia w Wikimedia Commons

Fulko III Czarny (Nerra) (ur. w 972, zm. 21 czerwca 1040 w Metz) – hrabia Andegawenii, syn hrabiego Godfryda I Szarej Opończy i Adeli, córki hrabiego Roberta de Meaux. Właściwy twórca potęgi rodu andegaweńskiego.

Życiorys

Miał 15 lat, kiedy objął władzę nad hrabstwem po śmierci swojego ojca. Miał gwałtowny temperament, jednocześnie był bardzo pobożny. Wykazywał się jednocześnie niespotykanym okrucieństwem i dewocyjną wręcz pobożnością. Jednym z najsłynniejszych dowodów jego okrucieństwa było spalenie na stosie żony, Elżbiety z Vendome, którą w grudniu 999 r. przyłapał na zdradzie. Elżbieta spłonęła w swojej ślubnej sukni.

Fulko odbył trzy pielgrzymki do Ziemi Świętej - w 1002, 1008 i 1038 r. W 1007 r. wybudował wielkie opactwo w Beaulieu-lès-Loches. Cały czas prowadził wojny z książętami Bretanii i hrabiami Blois. Dla ochrony swoich terytoriów od Vendôme do Angers i od Angers do Montrichard wybudował przeszło 100 zamków, donżonów i opactw, takich jak Château-Gontier, Loches i Montbazon. Zbudowany przezeń zamek w Langeais w 990 r. był jednym z pierwszych murowanych zamków w Europie.

Prowadził nieustanne wojny z Bretanią o hrabstwo Rennes. 27 czerwca 992 r. pokonał i zabił Conana I Bretońskiego pod Conquereuil. Zwycięstwo to pozwoliło mu rozciągnąć swoją władzę nad hrabstwa Maine i Turenię.

Wkrótce potem ambicje Andegawena spotkały się z równie wielkimi amibcjami hrabiego Odona II z Blois. Kiedy Fulko przebywał w Ziemi Świętej, Odon zajął większą część Turenii. Po powrocie Fulko sprzymierzył się z królem Francji Robertem II Pobożnym. 6 lipca 1016 r. pokonał Odona pod Pontlevoy. Zwycięstwo nie przyszło jednak łatwo. Na początku bitwy zginął andegaweński chorąży, a pod Fulkiem ubito konia i hrabia o mało co nie dostał się do niewoli. O zwycięstwie przesądził atak sojusznika Fulka, hrabiego Herberta I z Maine.

W 1025 r. Fulko zdobył i zniszczył miasto Saumur, gdzie znajdowały się relikwie św. Florencjusza. Fulko zawołał wówczas: Święty Florencjuszu! Pozwól miastu spłonąć. Zbuduję ci lepszy dom w Angers. Jednak podczas transportu relikwii z Saumur do Angers pojawiły się trudności i zdenerwowany Fulko uznał świętego za niegodnego Angers odsyłając jego relikwie z powrotem do Saumur.

Fulko zmarł w Metzu podczas powrotu z trzeciej pielgrzymki do Ziemi Świętej. Został pochowany w kaplicy ufundowanego przez siebie klasztoru w Beaulieu-lès-Loches.

Jego pierwszą żoną była jego kuzynka, Elżbieta z Vendôme (zm. grudzień 999), córka hrabiego Vendôme Burcharda I i Elżbiety de Melun, córki Aimona, hrabiego Corbeil. Elżbieta została przez Fulka stracona za zdradę. Fulko miał z nią jedną córkę, Adelę, żonę Bodona z Nevers.

Jego drugą żoną została w 1001 r. Hildegarda z Sundgau (zm. 1 kwietnia 1046). Fulko miał z nią syna i córkę:

Godfryda II Martela (14 października 1006 - 14 listopada 1060), hrabia Andegawenii
Ermengardę (zm. 18 marca 1076), żona Godfryda Ferréola, hrabiego Gatinais, i księcia Burgundii Roberta I, matka hrabiego Godfryda III i hrabiego Fulka IV

Linki zewnętrzne

Pielgrzymki Fulka do Ziemi Świętej
Biografia Fulka. sbaldw.home.mindspring.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-05)].
Alexandre de Saliès, Histoire de Foulque Nerra, comte d'Anjou, 1874.