Giuseppe Valentini (albanista)

Ten artykuł dotyczy albanisty. Zobacz też: Giuseppe Valentini.

Giuseppe Valentini

Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1900 Padwa
Data i miejsce śmierci	16 listopada 1979 Mediolan
Wyznanie	rzymski katolicyzm
Inkardynacja	jezuici
Śluby zakonne	1921
Prezbiterat	15 lipca 1930
Odznaczenia

Giuseppe Valentini SJ (alb. Zef Valentini; ur. 1 lipca 1900 w Padwie, zm. 16 listopada 1979 w Mediolanie) – włoski jezuita i duchowny katolicki, także albanista^[1] i bizantynolog^[2].

W 1910 roku rozpoczął naukę w szkole katolickiej w Padwie, jednak ze względu na pogorszenie swojego stanu zdrowia w 1912 roku naukę kontynuował prywatnie^[3] u dyrektora tejże szkoły, Gaetana Sartoriego^[1]. W 1918 roku został powołany do odbycia służby wojskowej, którą pełnił w Pałacu Królewskim w Casercie^[3][1].

4 listopada 1919 roku wstąpił do zakonu jezuitów w Gorycji, dwa lata później złożył śluby zakonne^[3][4]. Został wysłany do Szkodry, gdzie uczył się w kolegium jezuickim języka włoskiego, greckiego i łacińskiego, a w 1924 roku wrócił do Włoch i przez dwa lata studiował filozofię w Chieri^[3][4]. Po ukończeniu nauki wrócił do Szkodry, gdzie do 1928 roku pracował w seminarium papieskim jako wykładowca, następnie w latach 1928–1932 studiował teologię w Chieri; w tym czasie otrzymał dnia 15 lipca 1930 roku święcenia kapłańskie z rąk prałata Tommaso Beruttiego^[3][4]. Ponownie został wysłany do Szkodry, gdzie wrócił do pracy wykładowcy w papieskim seminarium, jednocześnie kierował czasopismami Leka (1932–1943) oraz Lajmtari i Zemërs s’Krishtit (1933–1939)^[3][4].

W 1940 roku wraz z Ernestem Koliqim współzałożył Królewski Instytut Studiów Albańskich^[4][5][6]; na zlecenie tejże instytucji w 1943 roku prowadził badania w Rzymie^[3]. Został zaocznie skazany na karę śmierci przez albańskie władze komunistyczne^[7].

W 1945 roku przeniósł się do Mediolanu, gdzie kierował katolickim czasopismem Letture^[3][4][7]. Został także wybrany na prezesa Stowarzyszenia Katolickich Czasopism Krytycznych oraz Katolickiego Stowarzyszenia Księży Pisarzy, a także mianowany asystentem generalnym Związku Włoskich Wydawców i Księgarzy Katolickich^[3].

Pracował jako wykładowca na Papieskim Instytucie Wschodnim oraz na Uniwersytecie w Palermo, gdzie wykładał albanistykę^[7], bizantynologię oraz starożytną literaturę chrześcijańską^[3]. W 1957 roku założył w Rzymie czasopismo Shêjzat-Le Pleiadi, wpłynął także na utworzenie kilku czasopism promujących literaturę arboreską^[3][4].

Zmarł 16 listopada 1979 roku w Mediolanie, jego pogrzeb odbył się dwa dni później^[4].

• Dizionario bio-bibliografico illirico e albanese (1937-1940)^[8]
• Contributi alla cronologia albanese (I tom - 1942; II tom - 1944)
• La famiglia nel diritto tradizionale albanese (1945)
• Il diritto delle comunità nella tradizione giuridica albanese (1956)
• Lo statuto personale in Albania all’epoca di Skanderbeg. Appunti dagli archivi della Repubblica veneta (1967)
• Domus ecclesiae. L’edificio sacro cristiano (1969)
• La legge delle montagne albanesi nelle relazioni della missione volante 1880-1932 (1969)

7 maja 2012 roku prezydent Albanii Bamir Topi pośmiertnie uhonorował go Orderem Skanderbega^[7].

Syn Alberta i Margherity Olivetto^[3]; ojciec pracował jako kamieniarz^[4].

Miał brata Filvio Cordignano^[3].