 HMS „Quorn” w 2001 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
23 stycznia 1988 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS Quorn |
| Wejście do służby |
21 kwietnia 1989 |
| Wycofanie ze służby |
27 października 2017 |
 Litewska Marynarka Wojenna
| |
| Nazwa |
? |
| Wejście do służby |
planowane w 2024 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
615 ts standardowa |
| Długość |
60 m |
| Szerokość |
10 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2 | |
| Załoga |
45 |
HMS Quorn – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1989 do 2017 roku, z numerem burtowym M 41. W 2020 roku okręt został sprzedany Litwie.
Budowa
[edytuj | edytuj kod]
Okręt był ostatnią – trzynastą zbudowaną jednostką z typu brytyjskich niszczycieli min Hunt[1]. Budowę zamówiono 4 czerwca 1985 roku razem z HMS „Berkeley” w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu[1][2]. Okręt wodowano 23 stycznia 1988 roku, a budowę ukończono i okręt przekazano marynarce 21 kwietnia 1989 roku[3]. Nazwa pochodziła od polowania na lisy organizowanego we wsi Quorn. Koszt budowy wynosił ok. 35 mln funtów[1].
Opis
[edytuj | edytuj kod]
_transits_the_Arabian_Gulf_during_a_bilateral_training_exercise.jpg){kind=spacer}
Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m[1]. Załoga liczyła pierwotnie 45 osób, w tym 6 oficerów, a w drugiej dekadzie XXI wieku 43 osoby, w tym 5 oficerów[2][3].
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i stanowiła je na okrętach typu Hunt pierwotnie automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm, lecz już do połowy lat 90. była ona wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75[2]. Brak informacji, czy „Quorn” wszedł do służby już z nowym uzbrojeniem. W latach 1991–92 uzbrojenie było wzmocnione o dwa dodatkowe działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01[2][4]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku montowano na okrętach trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun[5]. Uzbrojenie uzupełniały od początku dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning[2][5].
Napęd pierwotnie stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[2]. W drugiej dekadzie XXI wieku uruchomiono na okrętach program wymiany podczas remontów silników na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)[5]. Nowe silniki zainstalowano podczas modernizacji w grudniu 2023 roku[6].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[2]. W latach 2004–2005 brytyjskie okręty otrzymały nowy sonar 2193[7][5]. Okręty miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[2]. Po 1990 roku okręty typu Hunt otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3[7][5].
Po wejściu do służby „Quorn” przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne do zwalczania min PAP 104, albo nowszego typu PAP 105[2]. Okręty tego typu ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku[5]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C[5].
Służba
[edytuj | edytuj kod]HMS „Quorn” (numer burtowy M 41) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 21 kwietnia 1989 roku[2]. W 1991 roku wchodził w skład 1 Eskadry Niszczycieli Min bazującej wówczas w Rosyth[8]. Po zamknięciu bazy w Rosyth, od listopada 1995 roku stacjonował w Portsmouth[9].
Od maja 2011 roku do września 2014 roku okręt stacjonował w Bahrajnie, służąc na wodach Zatoki Perskiej do zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w ramach operacji Kipion[10]. Brał też udział w wystawie przemysłu obronnego Dimdex w 2014 roku w Katarze i ćwiczeniach międzynarodowych z marynarką Omanu Khunjar Hadd[10]. Jego dowódcą był pod koniec misji kmdr ppor. Stuart Yates[10].
„Quorn” brał udział w manewrach BALTOPS na Bałtyku w 2015 roku[11].
W grudniu 2016 roku okręt został wydokowany w krytej hali stoczni w Portsmouth i miał być poddany modernizacji, razem z bliźniaczym „Atherstone”[12]. Zdecydowano jednak zamiast tego dla oszczędności wycofać oba okręty ze służby, co nastąpiło 14 grudnia 2017 roku w Portsmouth[13].
W kwietniu 2020 roku dawny „Quorn” został sprzedany Litwie, która posiadała już dwa okręty tego typu („Skalvis” i „Kuršis”)[6]. Oznaczony został początkowo samym numerem taktycznym M 55[14]. Cena za okręt wynosiła 1 mln funtów, lecz w celu przywrócenia jego zdolności bojowej i unowocześnienia zlecono remont wraz z kompleksową modernizacją w stoczni Harland and Wolff w Belfaście, kosztem 55 mln funtów[6][14]. W grudniu 2023 roku zainstalowano nowe silniki, podobnie jak na brytyjskich modernizowanych okrętach[6]. Przekazanie okrętu zaplanowano na lato 2024 roku[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 506
- ↑ Jacek Krzewiński: Royal Navy 1950-1994. Warszawa: Magnum-X, 1995, s. 201. ISBN 83-902554-8-0.
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
- ↑ a b c d e Richard Thomas, New engines for HMS Quorn ahead of summer handover to Lithuania [online], naval-technology.com, 5 stycznia 2024 (ang.).
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
- ↑ MCM1 home and away. „Navy News”, s. 28, sierpień 1991. (ang.).
- ↑ The long goodbye. 'End of an era' when ships leave Rosyth. „Navy News”, s. 1, 17, grudzień 1995. (ang.).
- ↑ a b c HMS Quorn sails home to Portsmouth after three years in gulf [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 3 września 2014 [zarchiwizowane z adresu 2017-10-02] (ang.).
- ↑ Międzynarodowe manewry morskie BALTOPS 2015. Informator [online].
- ↑ Minehunters go undercover as Quorn and Atherstone begin revamp [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 13 grudnia 2016 (ang.).
- ↑ Royal Navy ship that carries town's name to be scrapped [online], Birgingham Mail, 27 października 2017 [zarchiwizowane z adresu 2018-03-03] (ang.).
- ↑ a b Trzeci litewski niszczyciel min. Altair Agencja Lotnicza, 14 lipca 2022.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
| Wielka Brytania |
|
|---|---|
| Grecja | |
| Litwa |
