Henryk Kamiński (1854–1930)

Henryk Kamiński

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1854 Wolbórz
Data i miejsce śmierci	30 stycznia 1930 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1874–1912, 1914–1921
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	PKU 3 pp Leg.
Stanowiska	komendant PKU
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-turecka wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Kamiński (ur. 11 listopada 1854 w Wolborzu, zm. 30 stycznia 1930 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Urodził się 11 listopada 1854 roku w Wolborzu, w ówczesnym powiecie piotrkowskim guberni piotrkowskiej, w ziemiańskiej rodzinie Antoniego i Barbardy z Wójcikiewiczów^[1][2][a]. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. Następnie studiował na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie ukończył dwa semestry^[2].

Później kształcił się m.in. w Szkole Junkrów w Warszawie^[4]. 14 stycznia 1876, po ukończeniu szkoły został mianowany chorążym i wcielony do 40 koływańskiego pułku piechoty(inne języki)^[4]. Wziął udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Za walkę w bitwie pod Laojan (1904) i bitwie pod Mukdenem (1905) został odznaczony orderami Świętej Anny i Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami^[5].

12 grudnia 1912 został przeniesiony w stan spoczynku^[4]. 12 sierpnia 1914 został powołany do służby czynnej, a 8 października tego roku mianowany dowódcą 48 batalionu taborów. W czasie służby awansował na kolne stopnie: podporucznika (9 stycznia 1878), porucznika (30 października 1879), sztabskapitana (6 maja 1888), kapitana (27 czerwca 1895), podpułkownika (10 lutego 1901) i pułkownika (11 listopada 1912)^[4][2].

Od 17 października 1918 roku zasiadał w komisji opracowującej ustawę o powszechnej służbie wojskowej. 12 grudnia 1918 roku został przeniesiony do rezerwy^[2]. 23 maja 1919 roku został przydzielony do Sekcji Poboru i Uzupełnień Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 15 sierpnia tego roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, zaliczony do 1 Rezerwy armii i powołany do czynnej służby wojskowej na czas wojny^[6]. Pod koniec czerwca 1919 roku przeniesiony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 3 Pułku Piechoty Legionów w Radomiu. 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[7]. 21 grudnia 1920 został przeniesiony do rezerwy oficerów i urzędników przy Sekcji Poboru i Uzupełnień MSWojsk.^[8] i odkomenderowany do Wydziału Vb Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa na stanowisko przewodniczącego komisji stałej^[9]. Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty, z prawem noszenia munduru^[10]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[11]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 60 m. 5, a następnie przy ul. Siennej 45 m. 12^[12]. Zmarł 30 stycznia 1930 roku w Warszawie^[3][13][14]. Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 222-3-32)^[15].

30 października 1880 w kościele św. Aleksandra w Warszawie ożenił się z Józefą Edmundą Joanną Stypułkowską (1854–1928), z którą miał córkę Janinę Barbarę (ur. 29 sierpnia 1881, zm. 30 maja 1939) i syna Stefana (ur. 14 lutego 1883)^[16][15]. Pierwszym mężem Janiny Barbary Kamińskiej był Stanisław Dunin na Skrzynnie (ur. 18 kwietnia 1880, zm. 29 marca 1924), podpułkownik piechoty Wojska Polskiego^[15]. Po drugim mężu przyjęła nazwisko Krupińska^[15].

• Order Świętego Włodzimierza 3 stopnia^[17] – 18 października 1915^[18] 
• Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia – 1906^[17]
• Order Świętej Anny 2 stopnia z mieczami – 1906^[17]
• Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – 1906^[17]
• Order Świętej Anny 3 stopnia – 1898^[17]
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia – 1887^[17]

• Henryk Kamiński. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.238 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-13].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Śląska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2017-03-05].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Kulik Mariusz, Polacy wśród wyższych oficerów armii rosyjskiej Warszawskiego Okręgu Wojskowego (1865-1914), Wydawnictwo Neriton, 2008,
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.

• Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Каминский Генрих Антонович. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2023-03-13]. (ros.).