Ion Emanuel Florescu

Data urodzenia	7 sierpnia 1819
Data śmierci	10 maja 1893
Premier Rumunii
Okres	od 17 kwietnia 1876 do 6 maja 1876
Poprzednik	Lascăr Catargiu
Następca	Manolache Costache Epureanu
Premier Rumunii
Okres	od 2 marca 1891 do 29 grudnia 1891
Poprzednik	Gheorghe Manu
Następca	Lascăr Catargiu
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ion (Ioan) Emanuel (Emanoil) Florescu (ur. 7 sierpnia 1819, zm. 10 maja 1893) – rumuński generał i polityk, dwukrotny premier Rumunii.

Po ukończeniu Kolegium św. Sawy w Bukareszcie w 1833 zaciągnął się do armii Wołoszczyzny. Po dojściu do stopnia podporucznika, w 1836 został wysłany na studia do École spéciale militaire de Saint-Cyr we Francji. W latach 1842-1848 był adiutantem hospodara Jerzego Bibescu. W 1849 brał udział w tłumieniu przez wojsko rosyjskie Wiosny Ludów nw Węgrzech. W wojnie krymskiej ponownie służył w wojsku rosyjskim w stopniu pułkownika jako adiutant generała Aleksandra Lüdersa^[1].

Po zjednoczeniu Mołdawii z Wołoszczyzną, trzykrotnie pełnił funkcję ministra wojny (1859-1860, 1862-1863 i 1871-1876). Z dniem 1 stycznia 1860 został awansowany do stopnia generała brygady, a 8 kwietnia 1873 - generała dywizji. Od maja do sierpnia 1860 i w latach 1864-1866 stał na czele rumuńskiego Sztabu Generalnego. Zajmował stanowisko premiera Rumunii przez krótki czas w 1876 roku (od 17 kwietnia do 6 maja), jak również w 1891 roku (od 2 marca do 29 grudnia). W pierwszym z tych dwóch przypadków kierował także resortem spraw wewnętrznych, podobnie jak w latach 1865-1866. Od 1888 do 1889 i od 1890-1891 był przewodniczącym rumuńskiego Senatu. Należał do przywódców Partii Konserwatywnej i Partii Konserwatywno-Liberalnej^[2].

Doradzał w sprawach wojskowych Aleksandrowi Janowi Cuzie i Karolowi I. Położył duże zasługi dla połączenia armii Mołdawii i Wołoszczyzny, ujednolicenia ich regulaminów i uchwalenia w 1872 ustawy o siłach zbrojnych zjednoczonych księstw. Doprowadził do powstania centralnego arsenału w 1861, pierwszych manewrów armii rumuńskiej na dużą skalę i podziału kraju na trzy okręgi wojskowe. Wyposażył rumuńską artylerię w nowoczesne armaty niemieckiego koncernu Kruppa. Brał udział w planowaniu wyzwolenia Siedmiogrodu spod władzy Austro-Węgier. Był autorem książek z zakresu teorii i historii wojskowości oraz budowy fortyfikacji^[3].

W 1867 został prezesem Rumuńskiego Towarzystwa Oświaty Ludowej (Societăţii pentru Învăţătura Poporului Român). W 1888 znalazł się wśród członków założycieli Rumuńskiego Ateneum^[4].

W 1924 otrzymał czterokrotne nadanie polskiego Krzyża Walecznych^[5].

• CTITORI AI ROMĂNIEI / 150 de ani de la Unirea Principatelor Române [online], jurnalul.ro [dostęp 2016-08-28]  (rum.).