 Jagnięca Turniczka w lewej części zdjęcia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1923 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′21,5″N 20°11′53,4″E/49,222639 20,198167
| |
Jagnięca Turniczka (słow. Jahňacia vežička[1]) – samotna turnia o wysokości 1923 m[2] w słowackiej części Tatr Wysokich. Od południowo-zachodnich stoków Skoruszowej Kopy w Jagnięcej Grani na północnym wschodzie oddziela ją Jagnięca Ławka[3]. Dokładniej Jagnięca Turniczka i Jagnięca Ławka znajdują się w linii spadku Pośredniej Skoruszowej Kopy[4].
Południowo-zachodnie stoki Jagnięcej Grani, w których położona jest przełęcz, opadają do Doliny Kołowej i są trawiasto-skaliste. W północnej grani Jagnięcej Turniczki, zbiegającej na Jagnięcą Ławkę, znajduje się jeszcze jedno siodło – Wyżnia Jagnięca Ławka. W stronę Doliny Kołowej z turni spadają urwiska, w których wyróżnia się następujące formacje:
- wschodni filar,
- południowo-wschodni komin,
- południowy filar,
- południowo-zachodnia ściana,
- południowo-zachodni filar,
- północno-zachodnia ściana[3].
Podobnie jak cała Dolina Kołowa, Jagnięca Turniczka jest niedostępna dla turystów i taterników – wspinaczka obecnie jest tutaj zabroniona[5]. Najdogodniejsza droga na turnię prowadzi od Jagnięcej Ławki z częściowym obejściem grani i jest nieco trudna (I w skali UIAA). Inne drogi w urwiskach turniczki są bardzo trudne (IV)[3].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Zofia Roszkówna, Bolesław Chwaściński i Stanisław Smoleński, 28 sierpnia 1930 r.,
- zimowe – Władysław Cywiński, 30 grudnia 1973 r.[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2014-01-10].
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 106. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIV. Czerwona Turnia – Przełęcz pod Kopą. Warszawa: Sport i Turystyka, 1984, s. 164–170. ISBN 83-217-2472-8.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 266–267. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ Górska Gazeta Internetowa. Słowackie przepisy dla taterników. [dostęp 2014-01-10].
