Jaskinia Beczkowa

Jaskinia Beczkowa
	Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Rezerwat przyrody Dolina Racławki
Długość	50 m
Głębokość	16 m
Wysokość otworów	365 m n.p.m.
Kod	J.Olk.I-09.25
	Położenie na mapie gminy Krzeszowice Jaskinia Beczkowa
	Położenie na mapie Polski Jaskinia Beczkowa
	Położenie na mapie województwa małopolskiego Jaskinia Beczkowa
	Położenie na mapie powiatu krakowskiego Jaskinia Beczkowa
	50°10′20″N 19°40′57″E/50,172278 19,682417
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jaskinia Beczkowa – jaskinia w Dolinie Racławki na Wyżynie Olkuskiej w województwie małopolskim. Położona jest na lewych zboczach tej doliny, w bocznym jej wąwozie, w obrębie rezerwatu przyrody Dolina Racławki. Otwór jaskini znajduje się w skałach powyżej skały Opalona^[1], na Wyżynie Olkuskiej będącej częścią Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej^[2].

Opis jaskini

Otwór jaskini znajduje się około 35 m nad dnem wąwozu na skalnej półce. Bezpośrednio nad nim wyrasta duży buk, korzeniami obejmujący otwór jaskini^[1]. Jest to nieduża jaskinia z ciekawym korytarzem wstępnym w postaci „mytej rury” dość łagodnie opadającej w dół. W dalszej części znajdują się dwie niewielkie „salki” z bocznymi odnogami, z których najdłuższa to stroma „pochylnia” o gliniastym dnie doprowadzająca do najniższego punktu jaskini. Łączna długość jaskini wynosi 50 m, głębokość dochodzi do 16 m^[3].

Jest to typowa jaskinia krasowa. Wytworzona została w wapieniach z okresu dolnego karbonu. Roślinność znajduje się tylko w otworze wejściowym, głębsze partie jaskini są ciemne i zazwyczaj suche. W korytarzu wejściowym dość licznie występują owady, w głębszych patiach hibernują nietoperze podkowce^[1].

Historia poznania i eksploracji

Miejscowej ludności jaskinia znana była od dawna. Nigdy nie prowadzono w niej badań archeologicznych i paleontologicznych, namulisko jaskini zostało jednak rozkopane przez poszukiwaczy skarbów^[1].

Jej nazwa jest pochodzenia ludowego. Po raz pierwszy opisał ją Kazimierz Kowalski w 1951 r. W 1979 M. Napierała wykonał plan jaskini. Plan ten istotnie różni się od planu Kowalskiego. W !983 korzystając z planu M. Napierały jaskinię opisuje M. Czepiel. Już potem w dnie drugiej salki odkopano nowy, stromy korytarz. Prowadzi on do najniższego punktu jaskini. M. Napierała dodał go do planu. W 1979 roku M. Napierała i S. Juziuk zmierzyli jaskinię, w 2017 pomiary zaktualizował A. Polonius^[1].

Otwór
Myty korytarz
Otwór
Salka
Salka
Nacieki
Ćma na ścianie

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e AdamA. Polonius AdamA. i inni, Jaskinia Beczkowa, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-03-21] .
↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2
↑ M. Pawełczyk, „Jaskinie” 4(33), 2003, s. 26

[jaskinie-1] AdamA. Polonius AdamA. i inni, Jaskinia Beczkowa, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-03-21] .

[kondracki-2] Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2

[3] M. Pawełczyk, „Jaskinie” 4(33), 2003, s. 26

[1]

[2]

[3]