Jerofiej Dobrowolski

Jerofiej Dobrowolski

Ерофей Владимирович Добровольский

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	10 listopada 1903 Szałajewka, obecnie obwód mohylewski
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1987 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1925–1958
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 84 Korpusu Piechoty, dowódca 38 Korpusu Powietrznodesantowego, zastępca dowódcy Północnego Okręgu Wojskowego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Jerofiej Władimirowicz Dobrowolski (ros. Ерофей Владимирович Добровольский, ur. 28 października^?/10 listopada 1903 we wsi Szałajewka obecnie w rejonie kirowskim w obwodzie mohylewskim, zm. 21 kwietnia 1987 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Urodził się w białoruskiej rodzinie chłopskiej. Skończył szkołę wiejską, od grudnia 1925 służył w Armii Czerwonej, od 1927 należał do WKP(b), w 1931 ukończył wojskową szkołę piechoty w Kijowie. Dowodził plutonem szkoły pułkowej w 99 pułku piechoty w Białoruskim Okręgu Wojskowym, później był dowódcą kompanii i szefem sztabu batalionu w 98 pułku piechoty, pomocnikiem szefa Sekcji 1 Sztabu 333 Dywizji Piechoty, pomocnikiem dowódcy pułku, dowódcą batalionu i szefem sztabu 98 pułku piechoty. W 1940 ukończył wyższe kursy oficerskie „Wystrieł”, w lutym 1941 został starszym pomocnikiem szefa wydziału przysposobienia bojowego 2 Armii Czerwonego Sztandaru Frontu Dalekowschodniego, od lipca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami. Jako dowódca 107 pułku 24 Armii Frontu Zachodniego brał udział w walkach obronnych w obwodzie smoleńskim, w grudniu 1941 został szefem sztabu i zastępcą dowódcy 2 Gwardyjskiej Dywizji na Froncie Zachodnim, brał udział w obronie Moskwy, później od 7 lipca do 26 grudnia 1942 dowodził 17 Gwardyjską Dywizją Piechoty, 27 listopada 1942 otrzymał stopień generała majora.

Od 26 grudnia 1942 do 28 września 1943 dowodził 134 Dywizją Piechoty w 39 i 41 Armii Frontu Kalinińskiego, biorąc udział m.in. w operacji rżewsko-wiaziemskiej i wyzwalając wraz z dywizją miasto Biełyj oraz ponad sto miejscowości, oraz w operacji smoleńskiej. We wrześniu 1943 objął dowództwo 84 Korpusu Piechoty 39 Armii Frontu Kalinińskiego i później 1 Nadbałtyckiego, od maja 1944 do końca wojny dowodził 16 Korpusem Piechoty 33 Armii 1 Frontu Białoruskiego, biorąc udział m.in. w operacji białoruskiej i wiślańsko-odrzańskiej. Wraz z korpusem przełamał niemiecką obronę w rejonie Kazimierza, 20 stycznia 1945 zajął Kalisz, później uczestniczył w operacji pomorskiej i berlińskiej. 20 kwietnia 1945 otrzymał stopień generała porucznika. Po wojnie od czerwca 1945 do maja 1946 był komendantem Drezna, w 1947 ukończył wyższe kursy akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa i został dowódcą 38 Gwardyjskiego Korpusu Powietrznodesantowego, a w czerwcu 1955 pomocnikiem dowódcy Wojsk Powietrznodesantowych i szefem wydziału przysposobienia bojowego tych wojsk. Od października 1956 do marca 1957 był szefem Zarządu Przysposobienia Bojowego Północnego Okręgu Wojskowego i pomocnikiem dowódcy tego okręgu, później zastępcą dowódcy tego okręgu ds. przysposobienia bojowego, w październiku 1958 zakończył służbę wojskową, od 1959 do 1982 był zastępcą dyrektora zjednoczenia produkcyjnego Ministerstwa Przemysłu Gazowego ZSRR. Został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim. Jego imieniem nazwano ulicę w Żłobinie.

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (6 kwietnia 1945)
• Order Lenina (dwukrotnie)
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie, w tym 1 września 1941 i 5 lutego 1942)
• Order Suworowa II klasy (dwukrotnie, w tym 22 września 1943)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
• Order Czerwonej Gwiazdy (3 listopada 1944)
• Order „Znak Honoru”
• Order Krzyża Grunwaldu (Polska Ludowa)

I inne.

• Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-09-20]