| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 sierpnia 1923 |
|---|---|
| Data śmierci |
5 lipca 1990 |
| Poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji | |
| Okres |
od 1976 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Jerzy Smyczyński (ur. 4 sierpnia 1923 w Borowiczkach, zm. 5 lipca 1990) – polski polityk, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Franciszka i Władysławy. Posiadał tytuł zawodowy inżyniera elektryka. Ukończył Politechnikę Śląską oraz w 1957 Politechnikę Warszawską.
W czasie II wojny światowej był więziony w Mauthausen-Gusen. 25 czerwca 1945 wstąpił do Związku Walki Młodych. 1 stycznia 1947 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej, potem należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1 lutego 1951 do 5 kwietnia 1952 był instruktorem Wydziału Przemysłu Ciężkiego Komitetu Centralnego PZPR. Od 1965 radny Stołecznej Rady Narodowej[1]. W latach 1965–1981 działał w Komitecie Warszawskim partii (m.in. jako sekretarz oraz członek egzekutywy), a od 6 czerwca 1975 do 14 marca 1981 był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Ostrołęce (kierował jednocześnie tamtejszą Wojewódzką Radą Narodową[2]). Od 12 grudnia 1975 do 2 lipca 1981 był zastępcą członka KC PZPR. Wcześniej w latach 1971–1975 pozostawał podsekretarzem stanu w Ministerstwie Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych.
W 1976 uzyskał mandat posła na Sejm PRL VII kadencji w okręgu Ostrołęka. Zasiadał w Komisji Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. W 1980 uzyskał reelekcję w tym samym okręgu. W Sejmie VIII kadencji zasiadał w tej samej komisji.
W czasie stanu wojennego został internowany wraz grupą byłych czołowych działaczy PZPR[3].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A33-2-2)[4].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (dwukrotnie)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi (1954)[5]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[6]
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
- Krzyż Oświęcimski (1985)[7]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Warszawski Kalendarz Ilustrowany 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”, 1965, s. 91.
- ↑ Central Intelligence Agency: Directory of Officials of the Polish People’s Republic. Uniwersytet Michigan, 1978, s. 90.
- ↑ Maciej Maciejowski, Partyjni dygnitarze w odosobnieniu, polska1918-89.pl.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 121, poz. 1749
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450
- ↑ Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 123.
