Kalikst Kędzierski

Kalikst Kędzierski

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1875 Horodeckie
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	PKU Toruń
Stanowiska	komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Kalikst Kędzierski (ur. 22 kwietnia^[a] 1875 we wsi Horodeckie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Urodził się 22 kwietnia 1875 we wsi Horodeckie, w ówczesnym powiecie humańskim guberni kijowskiej, w rodzinie Juliusza, czynownika. Ukończył sześcioklasowe progimnazjum w Haumaniu i Czugujewską Szkołę Junkrów Piechoty. 7 lipca 1896 został mianowany podpraporszczykiem (ros. Подпрапорщик)^[1].

20 sierpnia 1896, po ukończeniu szkoły, przybył do 75 Sewastopolskiego Pułku Piechoty (ros. 75-й пехотный Севастопольский полк) w Ładyżynie. 16 lutego 1906 został odkomenderowany do 122 zapasowego batalionu piechoty w Charkowie w celu szkolenia rekrutów przeznaczonych dla 131 Tyraspolskiego Pułku Piechoty. 7 maja tego roku przybył do 131 pp, który wówczas stacjonował w Kutaisi i objął dowództwo 8. kompanii w Czochatauri. 7 lipca wrócił do macierzystego pułku. 18 marca 1913 został przeniesiony do 12 Pułku Strzelców i objął dowództwo 3. kompanii. W 1916 był przydzielony do Szkoły Chorążych Pospolitego Ruszenia Południowo-Zachodniego Frontu^[1].

W czasie służby w armii rosyjskiej awansował na kolejne stopnie: podporucznika (24 kwietnia 1897), porucznika (15 maja 1901 ze starszeństwem z 24 kwietnia tego roku), sztabskapitana (10 października 1905 ze starszeństwem z 24 kwietnia tego roku), kapitana (11 lutego 1913 ze starszeństwem z 24 kwietnia 1909) i podpułkownika^[1].

Był przydzielony do Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. Od stycznia do września 1920 oraz od grudnia tego roku kierował Urzędem Opieki nad Grobami Wojskowymi^[2][3][4]. 2 września 1920 został dowódcą 2/III Batalionu Wartowniczego^[3]. Od 18 lutego do października 1921 był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień 25 Pułku Piechoty w Miechowie^[5]. Później został komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce. W lipcu 1923 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu na stanowisko I referenta Szefostwa Poborowego, pozostając oficerem naetatowym 4 pp Leg.^[6][7] W 1924, po likwidacji Szefostwa Poborowego, został referentem w Oddziale Ogólnym Sztabu DOK IV^[8]. W lutym 1925 został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń na stanowisko komendanta^[9]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku^[10]. Mieszkał w Toruniu^[11]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Toruń. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[12].

Był żonaty z Wandą, córką Antoniego Stefanowicza, z którą miał dwie córki: Irenę (ur. 4 sierpnia 1905) i Halinę (ur. 13 września 1909)^[1].

• Oręż Świętego Jerzego,
• Order Świętego Stanisława 2. stopnia – 1916,
• Order Świętego Stanisława 3. stopnia,
• Order Świętej Anny 3. stopnia z mieczami i kokardą – 1916,
• Order Świętej Anny 4. stopnia – 11 lutego 1915,
• Medal pamiątkowy 300-lecia Domu Romanowych^[1].

• Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Witold Jarno: Okręg Generalny Nr III Kielce w latach 1918-1921. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2003. ISBN 83-88679-31-7.