Kościół Świętej Trójcy w Sannikach

Kościół Świętej Trójcy

nr rej. 716/62 z 5.05.1962[1]
kościół parafialny
widok od frontu
Państwo	Polska
Miejscowość	Sanniki
Adres	ul. Warszawska
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny
Wezwanie	Świętej Trójcy
Wspomnienie liturgiczne	Święto Trójcy Świętej
Historia Data rozpoczęcia budowy 1870 Data zakończenia budowy 1872 Data poświęcenia 1900
Dane świątyni Styl neoklasycystyczny Architekt Franciszek Tournelle Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 2 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie Sanników Kościół Świętej Trójcy
Położenie na mapie Polski Kościół Świętej Trójcy
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Kościół Świętej Trójcy
Położenie na mapie powiatu gostynińskiego Kościół Świętej Trójcy
Położenie na mapie gminy Sanniki Kościół Świętej Trójcy
52°19′57,0″N 19°51′29,7″E/52,332500 19,858250
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół świętej Trójcy – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Sanniki diecezji łowickiej. Znajduje się w mieście Sanniki, w województwie mazowieckim.

Prac budowlane zostały rozpoczęte w 1870 roku i zostały sfinansowane przez rodzinę Natansonów. Projektantem świątyni był architekt Franciszek Tournelle, a nadzór nad budową sprawował Julian Tomasz Matłaszyński. Kościół został konsekrowany dopiero w 1900 roku. Uroczystości przewodniczył metropolita warszawski, arcybiskup Wincenty Teofil Popiel. Świątynia została wzniesiona w stylu neoklasycystycznym, jest budowlą murowaną, jednonawową, wybudowaną na planie prostokąta i posiada dwie wieże. Kościół posiada wezwanie Świętej Trójcy, tak jak nieistniejąca pierwsza świątynia z XV wieku. W budowli znajduje się pochodzący z 1. połowy XVII wieku obraz św. Barbary, namalowany na desce przez nieznanego artystę. Z tego samego czasu pochodzi wczesnobarokowy krucyfiks oraz klasycystyczna monstrancja wysadzana półszlachetnymi kamieniami. Monstrancja została podarowana świątyni przez Kazimierza Serwasa z Sannik w 1799 roku. Do naczyń liturgicznych mających dużą wartość artystyczną i historyczną należy barokowy kielich wykonany w 2. połowie XVII wieku, odnowiony w 1757 roku. Świątynia posiada również 2 mniej cenne kielichy z XVIII wieku oraz mający około 200 lat cynowy lichtarz, 2 kropielnice ustawione przed wejściem do budowli wydrążone w granitowych głazach pochodzą zapewne z czasów średniowiecza. Kościół posiada organy wykonane w 1910 roku w warszawskiej pracowni Stanisława Szyszkiewicza, przebudowane przez firmę organmistrzowską Włodzimierza Truszczyńskiego. Instrument posiada 3,5 m wysokości oraz po 2,8 m szerokości i głębokości. Organy podzielone są na trzy pola piszczałkowe, środkowe jest zwieńczone figurą grającego na harfie króla Dawida. Posiadają 18 głów, dwa manuały po 54 klawisze oraz pedał z 25 klawiszami^[2].

• 
  Elewacja boczna
• 
  Wnętrze
• 
  Chór
• 
  Ołtarz główny