Ludwik Starski

Imię i nazwisko	Ludwik Kałuszyner
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1903 Łódź
Data i miejsce śmierci	29 lutego 1984 Warszawa
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Ludwik Starski, pierwotnie Ludwik Kałuszyner (ur. 1 marca 1903 w Łodzi, zm. 29 lutego 1984 w Warszawie) – polski scenarzysta, autor tekstów piosenek, pisarz.

Urodził się w polskiej rodzinie żydowskiego pochodzenia^[1]. Jego rodzicami byli Chaim Icyk (Ignacy^[2]) Kałuszyner, który zginął podczas II wojny światowej, i Chaja (Helena) z domu Szpiro (zm. 1914)^[3][4]. Był bratem Adama Ochockiego, dziennikarza i satyryka.

Przed wojną był sekretarzem redakcji „Expressu Wieczornego Ilustrowanego”. Pod pseudonimem Julian Starski publikował powieści kryminalne w odcinkach: Szczury Łodzi, Tajemnice łódzkiego cmentarza, Demon „czarnej willi”^[3].

Napisał m.in. teksty piosenek dla kabaretów Qui Pro Quo, Gong, Morskie Oko, Perskie Oko, oraz filmów Zakazane piosenki, Skarb, Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy, Nikodem Dyzma.

W 1932,1934 był sekretarzem Stowarzyszenia Autorów ZAIKS. W 1936 był we władzach ZAIKSu w sekcji utworów literackich mniejszych^[5]. W 1937 był przedmiotem ataków czasopisma narodowo radykalnego ABC: nowiny codzienne w artykule ZAIKS dla Polaków czy ZAIKS dla Żydów?^[6]. W roku 1938 wygrał proces o plagiat z Dawidem Micmacherem^[7].

Podczas okupacji niemieckiej przez dwa lata ukrywał się w Warszawie. Po upadku powstania warszawskiego wraz z żoną i półtorarocznym synem, przeszli przez obóz w Pruszkowie i schronili się w Skawinie pod Krakowem^[3].

W latach 1948–1949 kierował zespołem filmowym „Warszawa”, a od 1955 do 1963 zespołem filmowym „Iluzjon”.

Po 1930 przeszedł na katolicyzm i w 1931 ożenił się z Marią Bargielską (1909–1986)^[8], tancerką Teatru Wielkiego w Warszawie, występującą także w kabarecie Qui Pro Quo^[3]. Ich synem jest scenograf Allan Starski.

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C39-3-2)^[8].

• „Ach, jak przyjemnie” (muz. Henryk Wars)
• „Andriusza” (muz. Zygmunt Białostocki)
• „Całuję rączki” (muz. Wiktor Krupiński)
• „Czy tak, czy nie?” (muz. Władysław Szpilman)
• „Czy wiesz, kochanie...” (muz. Albert Harris)
• „Dajcie mi żyć” (muz. Henryk Wars)
• „Dlaczego nie chcesz spać” (muz. Henryk Wars)
• „Gdy orkiestra tango gra” (muz. Zygmunt Białostocki)
• „Gdy się zakochasz we mnie” (muz. Mieczysław Wróblewski)
• „Gdybyś chciała” (muz. Harry M. Woods, James Campbell, Reginald Connelly)
• „Jak przygoda, to tylko w Warszawie” (muz. Tadeusz Sygietyński)
• „Już nie zapomnisz mnie” (muz. Henryk Wars)
• „Karuzela” (muz. Witold Krzemiński, wyk. Maria Koterbska)
• „Liliowa noc” (muz. Józef Haftman)
• „Marfusza” (muz. Mark Marianowski)
• „Moja królewna” (muz. Henryk Wars)
• „Na cześć młodości” (muz. Henryk Wars)
• „Naucz mnie kochać” (muz. Zygmunt Wiehler)
• „Naucz mnie tańczyć” (muz. Władysław Szpilman)
• „Nikodem” (muz. Henryk Wars)
• „Nikt, tylko Ty” (muz. Zygmunt Wiehler)
• „Panie Janie” (muz. Henryk Wars)
• „Panna Anna” (muz. Leslie Sarony)
• „Przyjdzie dzień” (muz. Henryk Wars)
• „Rumba nocą” (muz. Jerzy Harald)
• „Spójrz na mnie” (muz. Adam Morbitzer)
• „To dziwna rzecz” (muz. Henryk Wars)
• „To idzie młodość” (muz. Tadeusz Sygietyński)
• „To miłość kończy się dziś” (muz. Jakub Kagan)
• „W Bombaju, oho!” (muz. Henryk Wars)
• „W małym kinie” (muz. Władysław Szpilman)
• „Warszawa, ja i ty” (muz. Jerzy Harald, wyk. Adam Wysocki, Irena Santor
• „Warszawo ma” (muz. Aleksander Olszaniecki)
• „Zakochane oczy” (muz. Zygmunt Białostocki)

Źródło:^[9].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 lipca 1954)^[2]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (8 stycznia 1955)^[10]

• Wyróżnienie Podkomitetu Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej w Sekcji Filmu za działalność w zakresie scenariuszy filmowych w minionym 10-leciu (1955)^[11]

• Ludwik Starski w bazie filmpolski.pl
• Ludwik Starski w Internetowym Polskim Słowniku Biograficznym. ipsb.nina.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-16)].