Maciej Konopacki

Data i miejsce śmierci	1 listopada 1613 Wąbrzeźno
Miejsce pochówku	bazylika konkatedralna Świętej Trójcy w Chełmży
Biskup chełmiński
Okres sprawowania	1611–1613
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	1611
Sakra biskupia	brak danych

Maciej Konopacki herbu Odwaga (zm. 1 listopada 1613 w Wąbrzeźnie) – sekretarz królewski od 1582, podkomorzy chełmiński (1588 - 1605), administrator apostolski diecezji pomezańskiej, wojewoda chełmiński (1605 - 1611), biskup chełmiński 1611-1613, starosta grudziądzki w 1603 roku^[1].

Jako senator wziął udział w sejmach: 1606, 1607, 1609, sejm zwyczajny 1611 roku.

Syn Jerzego i Anny z Kostków, data jego urodzenia oraz otrzymane przez niego wykształcenie nie są znane. Żonaty z Elżbietą Dulską, miał z nią sześciu synów i trzy córki. Przez kilka lat przebywał na dworze Stefana Batorego jako sekretarz królewski. W czasie wojny moskiewskiej towarzyszył królowi pod Pskowem (1581). W 1587 posłował na sejm elekcyjny, a następnie był reprezentantem województwa chełmińskiego w delegacji do nowego króla Zygmunta Wazy. W 1588 został podkomorzym chełmińskim, a w 1604 starostą grudziądzkim.

Poseł na sejm pacyfikacyjny 1589 roku z województwa chełmińskiego, podpisał traktat bytomsko-będziński^[2].

W 1603 wraz z Samuelem Łaskim posłował w imieniu króla do Prus Książęcych by dopilnować tam interesów Korony po śmierci elektora Jerzego Fryderyka. Wspólnie z burmistrzem toruńskim Henrykiem Strobandem przygotował do druku zrewidowaną wersję prawa chełmińskiego pt. Ius terrestre nobilitatis Prussiae correctum Anno 1598.

Poseł województw pruskich na sejm zwyczajny 1605 roku^[3]. 15 lutego 1605 otrzymał województwo chełmińskie. Po śmierci żony w 1605 r. przyjął jako wdowiec święcenia kapłańskie, a w połowie 1611 został przez króla mianowany biskupem chełmińskim. Zrezygnował wtedy z funkcji wojewody, choć jeszcze w sierpniu na sejmiku malborskim występował jako wojewoda. Na sejmie walnym z 1611 r. jako senator poparł króla w wojnie z Moskwą. Papieskie bulle z prowizją nadeszły w końcu 1611 r., a od lutego 1612 tytułował się jako biskup chełmiński i administrator pomezański. Jako ordynariusz był energicznym administratorem i gorliwym przedstawicielem nurtu kontrreformacyjnego kontynuując za swoimi poprzednikami dzieło reform potrydenckich. Popadł w zatargi z ewangelikami, którym odbierał dawne kościoły katolickie. Dbał także o gospodarkę, rzemiosło i handel, odremontował zamki biskupie w Wąbrzeźnie i Lubawie. Na sejmiku generalnym w Malborku w 1613 r. kategorycznie sprzeciwił się próbom przeniesienia kolegium jezuickiego z Torunia do Chełmna. Ustanowił fundację na rzecz młodzieży szlacheckiej kształcącej się w Chełmnie. Dążył także do utworzenia seminarium duchownego dla diecezji ale z braku funduszy projekt ten został zablokowany przez kapitułę chełmińską. Po krótkiej chorobie zmarł 1 listopada 1613 w Wąbrzeźnie, pochowany w katedrze w Chełmży^[4].

• Diecezja Chełmińska, zarys historyczno-statystyczny, Pelplin 1928.
• Polski Słownik Biograficzny, PAN/PAU, Kraków 1935-2007
• Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce. w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa, Instytut Wydawniczy PAX, 2000, ISBN 83-211-1311-7
• Jerzy Antoni Kostka, "Kostkowie herbu Dąbrowa" Wyd. Z.P. POLIMER Koszalin 2010, ISBN 978-83-89976-40-6
• Ewa Konopacka, Kronika rodu Konopackich, Drukarnia Wyd. "Bernardinum" w Pelplinie, 1994. ISBN 83-86491-04-3, s. 78, 113-115.