Magnus Norman

Magnus Norman

Państwo	Szwecja
Data i miejsce urodzenia	30 maja 1976 Filipstad
Wzrost	188 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1995
Zakończenie kariery	październik 2004
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	12
Najwyżej w rankingu	2 (12 czerwca 2000)
Australian Open	SF (2000)
Roland Garros	F (2000)
Wimbledon	3R (1997, 1999)
US Open	4R (1999, 2000)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	133 (7 maja 2001)

Leif Magnus Norman (ur. 30 maja 1976 w Filipstadzie) – szwedzki tenisista i trener tenisa, finalista French Open 2000, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk z Sydney (2000).

W gronie tenisistów zawodowych zadebiutował w 1995 roku, a zakończył karierę w październiku 2004 roku^[1].

W 1996 roku po raz pierwszy wszedł do czołowej setki rankingu światowego. W tym samym roku zaliczył pierwszy start w turnieju wielkoszlemowym, w Rolandzie Garrosie. W 1997 roku sprawił jedną z większych niespodzianek na French Open, eliminując w III rundzie Pete'a Samprasa; dotarł do ćwierćfinału, w którym uległ Filipowi Dewulfowi. Na Wimbledonie wyeliminował w II rundzie Ivaniševicia; w meczu tym zaserwował 46 asów i wygrał piąty, decydujący set w stosunku 14:12. W lipcu wygrał swój pierwszy turniej z cyklu ATP World Tour, pokonując w finale w Båstad Juana Antonio Marína. W finale w Ostrawie uległ Karolowi Kučerze. Sezon 1997 zakończył jako drugi tenisista Szwecji, za Jonasem Björkmanem.

W 1998 roku wygrał turniej w Amsterdamie, po pokonaniu w finale Richarda Fromberga oraz dotarł do finału w Umagu, gdzie uległ Bohdanowi Ulihrachowi. W kwietniu debiutował w reprezentacji w Pucharze Davisa w meczu ze Słowacją; w meczu otwarcia uległ Dominikowi Hrbatemu, ale pokonał w czwartym pojedynku Karola Kučerę, tym samym przyczyniając się do zwycięstwa Szwecji 3:2. W tym samym sezonie wystąpił jeszcze w finale Pucharu Davisa przeciwko Włochom, zdobywając punkt po zwycięstwie z Andreą Gaudenzim. Szwecja wygrała ostatecznie 4:1 i Norman znalazł się w gronie zdobywców Pucharu Davisa^[2].

Lata 1999–2000 były najlepszymi w karierze szwedzkiego tenisisty. W 1999 roku wygrał pięć turniejów rangi ARP World Tour, najpierw w Orlando, potem w Stuttgarcie, Umagu, Long Island i Szanghaju. Ponownie był drugim tenisistą w Szwecji, tym razem za Thomasem Enqvistem. Wystąpił w meczu Pucharu Davisa przeciw Austrii; porażka z Austrią zepchnęła Szwecję z grupy światowej rozgrywek.

W 2000 roku Norman ponownie wygrał pięć turniejów, Auckland, Rzymie, Båstad, Long Island i Szanghaju. W czerwcu Szwed awansował do finału Rolanda Garrosa w Paryżu. Wyeliminował po drodze m.in. finalistę poprzedniej edycji Andrija Medwediewa, Marata Safina i Franco Squillariego. W spotkaniu o tytuł nie sprostał Gustavo Kuertenowi (Kuerten zakończył finał dopiero po jedenastej piłce meczowej, w czterech setach)^[3]. Norman dotarł także do półfinału Australian Open, pokonując m.in. Lleytona Hewitta i Nicolasa Kiefera; przegrał z Kafielnikowem. Łącznie w sezonie 2000 wygrał 67 pojedynków (więcej zwycięstw odniósł w 2000 roku tylko Marat Safin). Po sukcesie w Rzymie w maju przez siedem tygodni był liderem rankingu ATP Champions Race obejmującego wyniki uzyskane wyłącznie w ciągu bieżącego sezonu. W rankingu całorocznym ATP zajmował pozycję wicelidera. Po raz pierwszy zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup i był nr 1. w szwedzkim tenisie na koniec sezonu. Występy w reprezentacji pucharowej pomogły Szwecji powrócić do grupy światowej Pucharu Davisa. W tym samym roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Sydney. Odpadł z rywalizacji w III rundzie po porażce z Arnaudem Di Pasqualem, późniejszym brązowym medalistą.

Od 2001 roku do końca kariery Norman zmagał się z licznymi kontuzjami, ale dochodził do finałów w 2001 roku w Sydney i Scottsdale, a w 2002 roku w Tokio^[1].

W gronie tenisistów znany jako propagator hokeja, był m.in. organizatorem charytatywnego meczu hokejowego między szwedzkimi tenisistami i golfistami w 2000 roku. Obok poważnych kontuzji pleców i ramienia do zakończenia kariery przyczyniły się kłopoty z sercem.

Styl gry Magnusa Normana opierał się przede wszystkim na solidności uderzeń z głębi kortu. Praworęczny, z mocnym forhendem i oburęcznym bekhendem, dysponował także skutecznym pierwszym serwisem. Największe sukcesy odnosił na nawierzchni ziemnej.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	13 lipca 1997	Båstad	Ceglana	Juan Antonio Marín	7:5, 6:2
Finalista	1.	19 października 1997	Ostrawa	Dywanowa (hala)	Karol Kučera	2:6, krecz
Finalista	2.	2 sierpnia 1998	Umag	Ceglana	Bohdan Ulihrach	3:6, 6:7(0)
Zwycięzca	2.	8 sierpnia 1998	Amsterdam	Ceglana	Richard Fromberg	6:3, 6:3, 2:6, 6:4
Zwycięzca	3.	25 kwietnia 1999	Orlando	Ceglana	Guillermo Cañas	6:0, 6:3
Zwycięzca	4.	25 lipca 1999	Stuttgart	Ceglana	Tommy Haas	6:7(6), 4:6, 7:6(7), 6:0, 6:3
Zwycięzca	5.	1 sierpnia 1999	Umag	Ceglana	Jeff Tarango	6:2, 6:4
Zwycięzca	6.	29 sierpnia 1999	Long Island	Twarda	Àlex Corretja	7:6(4), 4:6, 6:3
Zwycięzca	7.	10 października 1999	Szanghaj	Twarda	Marcelo Ríos	2:6, 6:3, 7:5
Zwycięzca	8.	16 stycznia 2000	Auckland	Twarda	Michael Chang	3:6, 6:3, 7:5
Zwycięzca	9.	14 maja 2000	Rzym	Ceglana	Gustavo Kuerten	6:3, 4:6, 6:4, 6:4
Finalista	3.	11 czerwca 2000	French Open, Paryż	Ceglana	Gustavo Kuerten	2:6, 3:6, 6:2, 6:7(6)
Zwycięzca	10.	16 lipca 2000	Båstad	Ceglana	Andreas Vinciguerra	6:1, 7:6(6)
Zwycięzca	11.	27 sierpnia 2000	Long Island	Twarda	Thomas Enqvist	6:3, 5:7, 7:5
Zwycięzca	12.	22 października 2000	Szanghaj	Twarda	Sjeng Schalken	6:4, 4:6, 6:3
Finalista	4.	14 stycznia 2001	Sydney	Twarda	Lleyton Hewitt	4:6, 1:6
Finalista	5.	11 marca 2001	Scottsdale	Twarda	Francisco Clavet	4:6, 2:6
Finalista	6.	6 października 2002	Tokio	Twarda	Kenneth Carlsen	6:7(6), 3:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	4 stycznia 1997	Doha	Twarda	Patrik Fredriksson	Jacco Eltingh Paul Haarhuis	3:6, 2:6

W 2008 roku pełnił funkcrę trenera Thomasa Johanssona. Od 2009 do końca sezonu 2010 był szkoleniowcem Robina Söderlinga, który awansował w tym czasie do finałów French Open, wygrał zawody ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu i był klasyfikowany na 4. miejscu w rankingu światowym^[4]. W roku 2013 został zatrudniony przez Stana Wawrinkę, doprowadzając go do 3 tytułów wielkoszlemowych, triumfu w Pucharze Davisa i 3. pozycji w klasyfikacji ATP^[5]. W 2016 roku otrzymał nagrodę ATP Coach of the Year Award (Nagroda Trenera Roku)^[6]. W połowie sezonu 2017 Norman i Wawrinka zakończyli współpracę^[7].

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-09-25]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-09-25]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-09-25]  (ang.).