Maria Turowska

Data i miejsce urodzenia	16 marca 1929 Brześć Kujawski
doktor habilitowany nauk chemicznych
Specjalność: chemia nieorganiczna, elektrochemia
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Doktorat	1962
Habilitacja	1972
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Łódzki
Stanowisko	profesor nadzwyczajny
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Maria Turowska

Maria Pawłowska

Myszka

porucznik
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1929 Brześć Kujawski
Przebieg służby
Lata służby	do 1944
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Formacja	Szare Szeregi
Jednostki	Harcerska Poczta Polowa
Stanowiska	łączniczka
Główne wojny i bitwy	powstanie warszawskie
Odznaczenia

Maria Turowska, z domu Pawłowska (ur. 16 marca 1929 w Brześciu Kujawskim)^[1] – polska chemik, specjalizująca się w chemii nieorganicznej i elektrochemii, doktor habilitowany nauk chemicznych, profesor Uniwersytetu Łódzkiego, uczestniczka powstania warszawskiego.

Przyszła na świat w Brześciu Kujawskim jako trzecia córka właścicieli młyna^[1], Władysława i Pelagii z d. Pańka^[1]. Miała dwie starsze siostry Barbarę i Halinę^[1]. W 1940 rodzina została przesiedlona na teren Generalnego Gubernatorstwa, a następnie osiadła w Warszawie^[1]. Maria Turowska podjęła naukę w stołecznej szkole sióstr Goldman^[1], gdzie do 1944 w ramach tajnych kompletów ukończyła drugą klasę gimnazjum i wstąpiła do Szarych Szeregów^[2].

W powstaniu warszawskim została przydzielona do Harcerskiej Poczty Polowej przy Kwaterze Głównej Szarych Szeregów, gdzie jako łączniczka (ps. Myszka^[2]) przenosiła meldunki i urządzenia telefoniczne na terenie Śródmieścia Południowego^[2]. Po zakończeniu powstania warszawskiego zamieszkała u stryja w Zakopanem^[2], gdzie w 1948 zdała maturę w Gimnazjum im. Oswalda Balzera^[2][1]. Była drużynową szkolnej drużyny harcerskiej, a także reprezentowała miasto w pływaniu i siatkówce^[1].

W 1952 ukończyła studia z zakresu chemii na Wydziale Matematyczno-Przyrodnicznym Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie została asystentem w Katedrze Chemii Nieorganicznej łódzkiej uczelni^[1]. Jako studentka reprezentowała AZS Łódź w narciarstwie zjazdowym oraz siatkówce^[1]. W 1962 na podstawie rozprawy Pochodne akrydyny jako wskaźniki chemiluminescencyjne otrzymała tytuł doktora nauk chemicznych^[1], a w 1972 na podstawie pracy Układy chemiczne generujące oscylacje elektryczne habilitowała się w tej dziedzinie^[1]. W 1973 została powołana na stanowisko docenta (specjalność: chemia nieorganiczna)^[1], a w 1990 na stanowisko profesora Uniwersytetu Łódzkiego (specjalność: elektrochemia)^[1]. W latach 1977–1980 pełniła funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Chemii Uniwersytetu Łódzkiego^[1], a w latach 1987–1990 prodziekana Wydziału Matematyki Fizyki i Chemii tej uczelni^[1]. W latach 1977–1999 kierowała uczelnianymi badaniami z zakresu elektrochemii^[1], a w latach 1990–1999 Zakładem Chemii Powierzchni Uniwersytetu Łódzkiego^[1]. W latach 1983–1991 była członkinią prezydium zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Chemicznego^[1], a w latach 1991–2003 przewodniczącą prezydium łódzkiego oddziału stowarzyszenia^[1]. W latach 1953–1980 była członkinią Związku Nauczycielstwa Polskiego^[1]. Ponadto działała w Łódzkim Towarzystwie Naukowym^[1], a od 1980 była członkinią NSZZ „Solidarność”^[1].

W badaniach naukowych zajmowała się m.in. chemią analityczną^[1]. Prowadziła też badania elektrochemiczne^[1]. Jej badania wpłynęły na budowę oscylatora elektrochemicznego (patent PRL nr 64927 w roku 1969)^[1]. Brała udział w pracach badawczych nad rozwijaniem nowych metod i technik pomiarowych z zakresu elektrochemii, a także pracowała w zespole zajmującym się konstrukcją elektrochemicznej aparatury pomiarowej^[1].

W 1999 przeszła na emeryturę^[1].

Jest autorką 46 artykułów opublikowanych w Polsce, Czechosłowacji, Wielkiej Brytanii, Indiach i w czasopismach rosyjskojęzycznych, 54 komunikatów na konferencjach oraz zjazdach naukowych, 10 opracowań dla przemysłu oraz wielu referatów naukowych^[1].

Współpracowała naukowo z uniwersytetami w Lublinie i Poznaniu^[1], Politechniką Warszawską, Politechniką Łódzką^[1], a także z uczelniami zagranicznymi: Uniwersytetem w Koszycach, Uniwersytetem w Pawii (jako profesor wizytujący), Shenyang (jako profesor wizytujący), Sydney (Australia), Uniwersytetem Mendelejewa (Moskwa), Technical University of Athens (Grecja), University of Porto (Portugalia – współpraca bezpośrednia), Instytut MBS w Jerozolimie (jako profesor wizytujący)^[1]. Była również członkiem Rady Naukowej Instytutu Technologii i Chemii Leków Akademii Medycznej w Łodzi^[1].

W latach 1989, 1993 i 1998 napisała trzy podręczniki dydaktyczne pt. Laboratorium analizy ilościowej (Wydawnictwo UŁ)^[1].

Była promotorem 3 prac doktorskich, kierownikiem 78 prac magisterskich i 7 licencjackich oraz recenzentem 18 rozpraw doktorskich^[1].

W 1980 została członkinią Koła Szarych Szeregów przy Komendzie Łódzkiej Harcerstwa^[1]. 30 lipca 2024 została mianowana na stopień porucznika Wojska Polskiego^[3].

Jej ojciec Władysław Pawłowski zmarł w czerwcu 1944^[2]. Matka Pelagia zginęła podczas powstania pod gruzami jednego z warszawskich domów^[2]. Jej siostra Halina Pawłowska była sanitariuszką w oddziale AK na ul. Pięknej^[2]. Druga z sióstr, Barbara Pawłowska, po śmierci matki pod gruzami domu, została łączniczką^[2]. Obie przeżyły powstanie^[2].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)^[1]

• Złoty Krzyż Zasługi (1973)^[1]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1983)^[1]
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1988)^[1]
• Złota Odznaka Uniwersytetu Łódzkiego (1978)^[1]
• Medal Uniwersytetu Łódzkiego „W Służbie Społeczeństwu i Nauce” (1978)^[1]
• Nagroda Naukowa Ministra Szkolnictwa Wyższego i Edukacji^[1]

i inne^[1].

Dr hab. Maria Turowska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2024-08-18] .