_P38.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
790–810 m n.p.m. |
| Zagospodarowanie |
łąka |
Położenie na mapie gminy Krościenko nad Dunajcem  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowotarskiego  | |
 49°25′15,5″N 20°22′20,5″E/49,420972 20,372361
| |
Miedza – polana w Pieninach Czorsztyńskich. Należy do dawnej wsi Tylka, obecnie będącej częścią Krościenka nad Dunajcem w województwie małopolskim, w powiecie nowotarskim. Znajduje się na północnej stronie grzbietu głównego Pienin między Macelakiem i Kozią Górą i sąsiaduje z polaną Suszyna[1]. Południowym obrzeżem polany Miedza biegnie niebieski szlak turystyczny[2]. Pomiędzy nim a polaną znajduje się miedza porośnięta krzewami[1].
Polana położona jest na wysokości około 790–810 m[1]. Rozciągają się z niej widoki na Pasmo Lubania i Beskid Sądecki[3]. Polana znajduje się na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego. Aby nie zarosła drzewami jest koszona[4].
W latach 1987–1988 na polanie Miedza znaleziono zagrożony w Polsce wyginięciem porost płaskotka rozlana Parmeliopsis ambigua i dwa rzadkie gatunki porostów: kruszynka rozgałęziona Synalissa symphorea i Rinodina dubyana[5]. W latach 1986–1988 na polanie stwierdzono występowanie storczyka gółka długoostrogowa Gymnadenia conopsea[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-11-08].
- ↑ Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, ISBN 83-7073-288-7.
- ↑ Józef Kiszka, Zbigniew Szeląg, Porosty (Lichenes) polan Pienińskiego Parku Narodowego – zagrożenie i ochrona, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, Kraków 1992, s. 55–63.
- ↑ Małgorzata Jagiełło, Storczyki łąk i polan Pienińskiego Parku Narodowego, „Pieniny – Przyroda i Człowiek”, 2, 1992, s. 43–49.
