Narcyz Pajączkowski

Narcyz Pajączkowski

Narcis Ritter von Pajączkowski

Data urodzenia	ok. 1809
Odznaczenia

Narcyz Pajączkowski^[1] herbu Lubicz (ok. 1809) – c. k. urzędnik samorządowy.

Urodził się około 1809^[2]. Był synem Ignacego Pajączkowskiego (właściciel dóbr Horodłowice^[3]) i Franciszki z domu Bykowskiej^[2].

Wstąpił do służby państwowej Cesarstwa Austrii na obszarze zaboru austriackiego. Od około 1837 był nadliczbowym komisarzem obwodowym 3 klasy w urzędzie c. k. obwodu sanockiego^{[4][5][6][7][8][9]}. W tym charakterze około 1843/1844 zasiadał w sądzie wyrokującym w Sanoku^[10]. Od około 1844 do około 1848 był komisarzem nadliczbowym 3 klasy, zatrudnionym w urzędzie c. k. obwodu jasielskiego^[11][12] (w tym około 1846/1847 był przydzielony do Gorlic^[13])^[14]. Od około 1848 ponownie pracował w urzędzie c. k. obwodu sanockiego, początkowo figurował jako komisarz obwodowy 3 klasy^[15][16], od około 1850 ponownie jako komisarz obwodowy 3 klasy^{[17][18][19][20]}. Od około 1854 był komisarzem obwodowym 1 klasy w urzędzie c. k. obwodu samborskiego (około 1854/1855 figurował też jako zastępca naczelnika obwodowego)^{[21][22][23][24][25][26][27][28]}. Równolegle, od 1855 był w Samborze kierownikiem powiatowej komisji do dzieła uwolnienia gruntów od ciężarów^{[29][30][31][32][33]}. Od około 1862 do około 1866 sprawował urząd naczelnika rzędu c. k. obwodu tarnowskiego w Tarnowie^{[34][35][36][37]}. Około 1865/1866 jednocześnie pełnił funkcję kierownika politycznego powiatu tarnowskiego, podległego obwodowi^[38].

Od około 1866 był naczelnikiem c. k. obwodu stanisławowskiego^[39][40], a po nastaniu Austro-Węgier i przeprowadzeniu reformy administracyjnej autonomii galicyjskiej do około 1875 sprawował stanowisko starosty c. k. powiatu stanisławowskiego^{[41][42][43][44][45][46][47][48]}. Równolegle w Stanisławowie około 1868/1869 był przewodniczącym C. K. Komisji Szacunkowej Katastralnej Inspektoratu nr 3^[49], od około 1870 do około 1875 był prezydującym C. K. Powiatowej Komisji Szacunkowej^{[50][51][52][53][54]}, a od około 1871 do około 1875 był przewodniczącym C. K. Rady Szkolnej Okręgowej^{[55][56][57][58]}. Po odejściu z urzędu starosty był prezesem rady zawiadowczej założonego w 1871 Banku Zaliczkowego dla miasta Stanisławowa i powiatu stanisławowskiego (1875, 1876)^[59][60], a następnie był członkiem dyrekcji tegoż (1877, 1878)^[61][62].

Około 1864 otrzymał tytuł c. k. radcy Namiestnictwa^[36]. Około 1873 przyznano mu tytuły honorowego obywatelstwa miast Halicza i Stanisławowa^[46].

Mając 44 lata w sierpniu 1853 w Sanoku poślubił Salomeę, córkę Ignacego Zwierzyńskiego^[2][63]. Mieli córkę Mariannę Józefę (ur. 1850)^[63], syna Ignacego Jana Pawła (ur. 1852)^[64].

• Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej z koroną (około 1853)^[20]
• Order Korony Żelaznej III klasy z uwolnieniem od opłaty (około 1864)^[65][36][66]
• Order Świętego Stanisława III klasy – Imperium Rosyjskie (około 1868)^[41]