Nikołaj Abramow (kontradmirał)

Ten artykuł dotyczy kontradmirała. Zobacz też: Nikołaj Abramow (piłkarz).

Nikołaj Abramow

Николай Абрамов

kontradmirał
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1897 Jazasz
Data i miejsce śmierci	27 lipca 1964 Leningrad
Przebieg służby
Lata służby	1915–1960
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna ZSRR  Marynarka Wojenna (PRL) (1945)
Stanowiska	dowódca polskiej MW (1945)
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, hiszpańska wojna domowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Nikołaj Osipowicz Abramow (ros. Николай Осипович Абрамов; ur. 1 grudnia^?/13 grudnia 1897 w Jazaszu koło Czelabińska, zm. 27 lipca 1964 w Leningradzie) – radziecki kontradmirał^[1], dowódca polskiej Marynarki Wojennej od sierpnia do grudnia 1945 roku.

Od 1915 służył w rosyjskiej marynarce wojennej, brał udział w I wojnie światowej.

Od 1917 członek Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej, uczestniczył w szturmie na Pałac Zimowy. Od 1918 w Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej, w 1919 walczył przeciwko Białej Armii. Absolwent kursów kadry dowódczej (1919), związkowej szkoły partyjnej (1921), politycznej szkoły marynarki wojennej (1924). Od 1924 pełnił służbę na okrętach Morskich Sił Morza Czarnego. W 1926 ukończył kursy przy Szkole Marynarki Wojennej. Od 1930 zastępca dowódcy krążownika, potem dowodził kilkoma niszczycielami. W 1933 ukończył Akademię Marynarki Wojennej^[2] .

Uczestniczył w wojnie domowej w Hiszpanii.

W latach 1939–1940 był zastępcą szefa sztabu Floty Czarnomorskiej. Od 1940 dowodził Flotyllą Dunajską. Od 1941 był dowódcą jednostki szkolnej Floty Czarnomorskiej^[2] .

W 1941 wziął udział w obronie Sewastopola, następnie w latach 1942–1944 był dowódcą bazy Floty Białomorskiej w Jokandze.

W końcu 1944 został skierowany do wyzwolonej Bułgarii jako zastępca przewodniczącego Sojuszniczej Komisji Kontrolnej do spraw morskich.

21 sierpnia 1945 przyjechał do Polski, a trzy dni później objął obowiązki dowódcy polskiej Marynarki Wojennej i sprawował je do 12 grudnia 1945^[3]. Zajmował się organizacją struktur i zabezpieczeniem stoczni MW. 15 grudnia 1945 wyjechał do ZSRR^[3].

Od lutego 1946 do stycznia 1948 był dowódcą oddziału okrętów szkolnych radzieckiej Floty Bałtyckiej, a w latach 1948–1960 jako przedstawiciel Dowódcy MW zajmował się przyjmowaniem okrętów do służby we flocie.

W maju 1960 został przeniesiony w stan spoczynku^[3]. Kierował leningradzką sekcją weteranów wojny w Hiszpanii.

Zmarł 27 lipca 1964 i został pochowany na cmentarzu Nowowołkowskim w Leningradzie.

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy – 14 grudnia 1945 „za wybitne zasługi w dziele organizacji Polskiej Marynarki Wojennej”^[4]
• Order Lenina (1945)
• Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie: 1939, 1941, 1944, 1949)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (1944)
• broń osobista z dedykacją (1957)
• Order 9 września 1944 (bułgarski, 1947)
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”

• Henryk Piotr Kosk, Generalicja polska, popularny słownik biograficzny, t. I, Pruszków 1998
• Janusz Królikowski: Admirałowie Polskiej Marynarki Wojennej 1945-2004. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2004. ISBN 83-7441-013-2.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 64–66 (z fotografią)
• Щедролосев В. В. Три сестры Беломорской флотилии. — wydawnictwo «Леко», 2006.
• Свердлов А. В., Воплощение замысла ({http://militera.lib.ru/memo/russian/sverdlov_av/index.html])
• Igor Abrosimow: Советская Россия: 1917-1991 - государство, политика, экономика, наука, культура, литература, искусство. proza.ru, 2009.
• Сборник «Ленинградцы в Испании», Лениздат, 1973.