| wieś | |
.jpg) Kościół ewangelicki Zbawiciela w Opolnicy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
265-275[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
392[3] |
| Strefa numeracyjna |
74 |
| Kod pocztowy |
57-256[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DZA |
| SIMC |
0851287 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu ząbkowickiego  | |
Położenie na mapie gminy Bardo  | |
 50°30′16″N 16°43′08″E/50,504444 16,718889[1]
| |
.jpg)
Opolnica (niem. Giersdorf[5]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w gminie Bardo.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Opolnica to wieś położona w centralnej części Gór Bardzkich, po obu stronach Nysy Kłodzkiej, wzdłuż przełomu, na wysokości około 265–275 m n.p.m.[2] Niegdyś jej obie strony miejscowości były ze sobą połączone mostem; dziś już nie istnieje możliwość przeprawy przez rzekę w tym miejscu[2].
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1954–1968 w granicach osiedla Bardo[6][7].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsza wzmianka o Opolnicy pochodzi z roku 1359, z dokumentu dotyczącego zakupu ziemi przez miasto Bardo[8]. Od XVI wieku wieś była ośrodkiem protestantyzmu, od XVII wieku miejscowy kościół należał do ewangelików, wkrótce powstała tam też szkoła ewangelicka[8]. W 1741 roku w miejscowości stacjonowały wojska pruskie, które przez Przełęcz Bardzką wyruszyły na podbój Hrabstwa kłodzkiego[8]. W 1811 r. wybudowany został zameczek. W drugiej połowie XIX wieku w okolicy rozwinęła się turystyka, we wsi funkcjonowała gospoda i były miejsca noclegowe[8]. W końcu XIX wieku na Nysie Kłodzkiej wybudowano hydroelektrownię, dzięki czemu zelektryfikowano sąsiednie miejscowości. Obecnie Opolnica jest wsią rolniczo-przemysłową, w 1978 roku były tu 53 gospodarstwa rolne, a w 1988 roku ich liczba spadła do 35[2].
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]W roku 1946 miejscowość została włączona do nowo powstałego województwa wrocławskiego na terenie powojennej Polski pod nazwą Chrobrówka, pochodzącą od przydomku króla Bolesława Chrobrego; ostatecznie nazwę ustalono na Opolnica.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 392 mieszkańców[3]. Jest trzecią co do wielkości miejscowością gminy Bardo.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[9]:
- zespół zameczku myśliwskiego, z połowy XIX w., 1884 r.:
- zameczek myśliwski
- dwie oficyny.
Zabytki nieistniejące:
- dwór rodziny Burghausów, renesansowy, z początku XVI w., przebudowany w XIX w., był najcenniejszym zabytkiem wsi. Dwór ten został uszkodzony w 1945 r., popadł w ruinę i został rozebrany w latach 70. XX wieku. Wewnątrz znajdowała się interesująca, spiralna, drewniana klatka schodowa, drewniane stropy belkowe i sklepienia kolebkowe z lunetami, a okna ujęte były w kamienne opaski. Z dworu zachowały się tylko nikłe fragmenty murów[10].
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]Przez Opolnicę prowadzi 
szlak turystyczny z Barda na Przełęcz Srebrną[2].
Religia
[edytuj | edytuj kod]Na terenie wsi działalność duszpasterską prowadzi filiał Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 93361
- ↑ a b c d e Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 170-172. ISBN 83-85773-04-5.
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 886 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ M. Choroś, Ł. Jarczak, Słownik nazw miejscowych Dolnego Śląska, Opole 1995, s. 85.
- ↑ Dz.U. z 1954 r. nr 49, poz. 253, vide gromada Bardo
- ↑ Dz.U. z 1968 r. nr 21, poz. 134
- ↑ a b c d Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, s. 397, 398. ISBN 978-83-89188-95-3.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 239. [dostęp 2012-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Bardo - zapomniane miejsca. Tomasz Karamon. [dostęp 2011-09-24].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
- Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak, Iwona Chomiak, Ziemia Kłodzka, Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, ISBN 978-83-89188-95-3, OCLC 751422625.
- Góry Bardzkie, Słownik geografii turystycznej Sudetów, tom 12, pod red. M. Staffy, Wrocław, 1993, ss. 170-172
