Oszynda leszczynowiec

Apoderus coryli
(Linnaeus, 1758)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	podryjowate
Podrodzina	Apoderinae
Plemię	Apoderini
Rodzaj	Apoderus
Gatunek	oszynda leszczynowiec
Synonimy Apoderus coryli var. nigricollis Faust, 1882 Apoderus coryli var. ruficeps Rey, 1893 Apoderus coryli var. superbus J. Schilsky, 1903 Apoderus gibbicollis Faust, 1882 Apoderus homalinus Voß, 1927 Apoderus kamtschaticus Motschulsky, 1845 Apoderus ludyi Reitter, 1890 Apoderus ludyi homalinus Voß, 1927 Apoderus morio Bonelli, 1812 Apoderus nigricollis Faust, 1882 Apoderus nigrifrons Della Beffa, 1912 Apoderus ruficeps Rey, 1893 Apoderus superbus J. Schilsky, 1903 Attelabus avellanae Linnaeus, 1767 Attelabus coryli Linnaeus, 1758 Attelabus dauricus E. Laxmann, 1770 Attelabus denigratus J.F. Gmelin, 1790 Attelabus niger Gortani et Grandi, 1904 Curculio collaris Scopoli, 1763 Curculio excoriatoruber De Geer, 1775
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Oszynda leszczynowiec^[1] (Apoderus coryli) – gatunek chrząszcza z nadrodziny ryjkowców i rodziny podryjowatych.

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1758 roku przez Karola Linneusza w dziesiątym wydaniu Systema Naturae pod nazwą Attelabus coryli^[2].

Chrząszcz o ciele długości od 5,9^[3] do 8 mm, typowo ubarwionym czarno z czerwonymi: przedpleczem, pokrywami i środkowymi odcinkami ud^[4]. Zdarzają się jednak okazy całkiem czarne, całkiem czerwone i z różnymi przejściami w ubarwieniu. Głowa i przedplecze są błyszczące, podczas gdy pokrywy raczej matowe^[3]. Ryjek jest krótki, gruby, prawie tak długi jak szeroki, z guzowatą wypukłością pomiędzy znajdującymi się przed środkiem jego długości nasadami 12-członowych czułków^[4]. Czułki są krótkie, u samców dłuższe niż u samic^[3]. Głowa za dużymi, okrągławymi i wyłupiastymi oczami jest znacznie dłuższa od ryjka i silnie zwęża się ku tyłowi, tworząc szyję. U samca owa szyja jest dłuższa i węższa niż u samicy. Przedplecze jest niewiele szersze niż dłuższe, o kształcie dzwonkowatym, ku przodowi silnie zwężonym i na przednim brzegu węższe niż połowa szerokości jego brzegu tylnego. Powierzchnię przedplecza cechuje bardzo delikatne i rozproszone punktowanie. Prawie prostokątne w zarysie pokrywy mają wyraźnie zaznaczone: guzy barkowe, rzędy i międzyrzędy. Rzeźba pokryw różni się od tej u podobnego Compsapoderus erythropterus węższymi, żebrowatymi i lekko pomarszczonymi międzyrzędami oraz obecnością dwóch dodatkowych, skróconych rzędów między trzecim a piątym międzyrzędem^[4][3].

Owad foliofagiczny. Żeruje głównie na leszczynie pospolitej, rzadziej na olszy szarej i olszy czarnej. Notowany również z różnych wierzb, dębów, buków, brzóz i grabów. Wydaje jedno pokolenie w ciągu roku. Owady dorosłe są aktywne od maja do września. Samica składa jaja do naciętego z boku i zwiniętego w rulon liścia. Larwa żywi się tkanką obumarłego liścia. Przepoczwarczenie następuje w opadłej na glebę tutce, rzadziej w samej glebie. Postacie dorosłe drugiego pokolenia pojawiają się w sierpniu^[5][4][6].

Gatunek euroazjatycki, powszechny w Europie, a na wschód sięgający przez Turcję, Kaukaz i Syberię po północne Chiny^[5] i Japonię^[1]. Północna granica zasięgu w Europie biegnie przez środkową Norwegię, środkową Finlandię i Karelię^[3]. W Polsce jest spotykany w całym kraju^[4].

• 
  Kopulacja
• 
  Przygotowywanie liścia do zwijania
• 
  Przygotowywanie liścia do zwijania
• 
  Składanie liścia
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Zwijanie tutki
• 
  Tutka
• 
  Jajo