Picabo Street

Picabo Street

Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1971 Triumph
Klub	USSA
Wzrost	170 cm
Debiut w PŚ	6.12 1992, Steamboat (22. miejsce – slalom)
Pierwsze punkty w PŚ	6.12 1992, Steamboat (22. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	13.03 1993, Kvitfjell (2. miejsce – zjazd)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Nagano 1998 narciarstwo alpejskie (supergigant) srebro Lillehammer 1994 narciarstwo alpejskie (zjazd) Mistrzostwa świata złoto Sierra Nevada 1996 zjazd srebro Morioka 1993 kombinacja brąz Sierra Nevada 1996 supergigant Puchar Świata (Zjazd) Mała Kryształowa Kula 1994/1995 Mała Kryształowa Kula 1995/1996
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Picabo Street (ur. 3 kwietnia 1971 w Triumph) – amerykańska narciarka alpejska, dwukrotna medalistka olimpijska, trzykrotna medalistka mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w zjeździe.

Picabo Street urodziła się w Triumph, w stanie Idaho, jako drugie dziecko Rolanda oraz Dee Street, którzy należeli do ruchu hippisowskiego. Jej rodzice zdecydowali, iż ich córka sama wybierze sobie imię i do tego czasu nazywali ją „Baby Girl” (Dziewczynka). Gdy miała trzy lata rodzina przeniosła się do Ameryki Środkowej, a w paszporcie wpisano imię „Picabo”, od miejscowości położonej niedaleko Triumph. W języku Szoszonów „Picabo” oznacza „lśniące wody”^[1].

Na arenie międzynarodowej po raz pierwszy pojawiła się w styczniu 1988 roku, kiedy wzięła udział w mistrzostwach świata juniorów w Madonna di Campiglio. W swoim jedynym występie, biegu zjazdowym, zajęła tam szóstą pozycję. Podczas rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata juniorów w Zinal była trzynasta w slalomie gigancie oraz piąta w slalomie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 6 grudnia 1992 roku w Steamboat Springs, zajmując 22. miejsce w slalomie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczyła pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1992/1993 punktowała jeszcze wielokrotnie, w tym 13 marca 1993 roku w Kvitfjell po raz pierwszy stanęła na podium, zajmując drugie miejsce w zjeździe. W zawodach tych wyprzedziła ją tylko Kanadyjka Kate Pace, a trzecie miejsce zajęła Francuzka Carole Montillet. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 39. miejsce. Jeszcze zanim wywalczyła pierwsze pucharowe podium Steet zdobyła srebrny medal w kombinacji podczas mistrzostw świata w Morioce. Reprezentantka USA prowadziła po zjeździe do kombinacji, jednak w slalomie uzyskała trzynasty wynik i ostatecznie zajęła drugie miejsce za Niemką Miriam Vogt.

Kolejny medal zdobyła podczas rozgrywanych w 1994 roku igrzysk olimpijskich w Lillehammer, gdzie zajęła drugie miejsce zjeździe. W zawodach tych rozdzieliła na podium Niemkę Katję Seizinger oraz Włoszkę Isolde Kostner. Na tej samej imprezie wystartowała także w kombinacji, w której po zjeździe zajmowała drugie miejsce, tracąc do prowadzącej Seizinger 0,51 sekundy. W slalomie uzyskała jednak czternasty czas, co dało jej dziesiąty łączny wynik. W zawodach pucharowych czterokrotnie plasowała się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium nie stanęła ani razu. W klasyfikacji generalnej sezonu 1993/1994 zajęła 36. miejsce.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1994/1995, kiedy zdobyła 905 punktów i zajęła piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stawała dziewięciokrotnie, w odnosząc sześć zwycięstw: 9 grudnia w Lake Louise, 22 stycznia w Cortina d’Ampezzo, 17 lutego w Åre, 5 marca w Saalbach-Hinterglemm, 11 marca w Lenzerheide i 15 marca 1995 roku w Bormio była najlepsza w zjeździe. W efekcie zdobyła Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji tej konkurencji. Podobne wyniki uzyskiwała w kolejnym sezonie, w którym na podium znalazła się siedem razy. Tym razem odniosła trzy zwycięstwa: 3 grudnia w Lake Louise, 19 stycznia w Cortina d’Ampezzo oraz 29 lutego 1996 roku w Narwiku, gdzie ponownie wygrywała biegi zjazdowe. Dzień po ostatnim zwycięstwie, 1 marca 1996 roku w Narwiku po raz ostatni stanęła na podium zawodów pucharowych, zajmując drugie miejsce w swej koronnej konkurencji. Sezon ten ukończyła na szóstym miejscu w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji zjazdu drugi raz z rzędu zwyciężyła. Wzięła też udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zwyciężyła w zjeździe, a w supergigancie była trzecia za Kostner i Heidi Zurbriggen ze Szwajcarii.

W grudniu 1996 roku Street doznała poważnej kontuzji kolana, która wykluczyła ją ze startów w pozostałej części sezonu 1996/1997^[2]. Zdołała się jednak przygotować do sezonu 1997/1998, w którym trzykrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce zawodów Pucharu Świata. Wystąpiła również na igrzyskach olimpijskich w Nagano, gdzie zwyciężyła w supergigancie. W zawodach tych o 0,01 sekundy wyprzedziła Austriaczkę Michaelę Dorfmeister, a o 0,07 sekundy pokonała jej rodaczkę Alexandrę Meissnitzer. Pięć dni później zajęła także szóste miejsce w biegu zjazdowym. Wkrótce po zakończeniu igrzysk, w marcu 1998 roku, Amerykanka ponownie doznała kontuzji po tym, jak podczas zawodów uderzyła w siatkę zabezpieczającą i złamała nogę w kilku miejscach. Rehabilitacja wymagała kilku operacji, a Steet straciła kolejne dwa sezony^[3]. Do sportu powróciła w sezonie 2000/2001, jednak tylko raz znalazła się w dziesiątce zawodów Pucharu Świata. Nie wzięła udziału w rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego 2001 roku mistrzostwach świata w St. Anton, jednak znalazła się w kadrze USA na rozgrywane rok później igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Wystartowała tam tylko w biegu zjazdowym, kończąc rywalizację na szesnastej pozycji. Po zakończeniu igrzysk Street zakończyła karierę.

Kilkukrotnie zdobywała medale mistrzostw USA, w tym złote w supergigancie w latach 1993 i 1996 oraz zjeździe w latach 1994 i 1996. W 1998 roku została wybrana najlepszą sportsmenką USA.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
2.	19 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:35,93	+0,66	Katja Seizinger
10.	21 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:05,16	+4,99	Pernilla Wiberg
1.	11 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:18,02	-	-
6.	16 lutego	1998	Nagano	Zjazd	1:29,89	+0,65	Katja Seizinger
16.	12 lutego	2002	Salt Lake City	Zjazd	1:39,56	+1,61	Carole Montillet

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
2.	5 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	3,39 pkt	+28,76 pkt	Miriam Vogt
10.	11 lutego	1993	Morioka	Zjazd	1:27,38	+1,04	Kate Pace
DNF	14 lutego	1993	Morioka	Supergigant	1:33,52	-	Katja Seizinger
3.	12 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,00	+0,71	Isolde Kostner
1.	18 lutego	1996	Sierra Nevada	Zjazd	1:54,06	-	-
DNF	19 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:19,68	-	Pernilla Wiberg

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
6.	27 stycznia	1988	Madonna di Campiglio	Zjazd	1:15,24	+1,05	Andrea Schwarzenberger
13.	23 marca	1990	Zinal	Gigant	2:23,17	+4,09	Manuela Umele
5.	24 marca	1990	Zinal	Slalom	1:06,79	+1,67	Katrin Neuenschwander

• sezon 1992/1993: 39.
• sezon 1993/1994: 36.
• sezon 1994/1995: 5.
• sezon 1995/1996: 6.
• sezon 1996/1997: 71.
• sezon 1997/1998: 46.
• sezon 2000/2001: 68.
• sezon 2001/2002: 52.

1. Lake Louise – 9 grudnia 1994 (zjazd)
2. Cortina d’Ampezzo – 22 stycznia 1995 (zjazd)
3. Åre – 17 lutego 1995 (zjazd)
4. Saalbach-Hinterglemm – 5 marca 1995 (zjazd)
5. Lenzerheide – 11 marca 1995 (zjazd)
6. Bormio – 15 marca 1995 (zjazd)
7. Lake Louise – 3 grudnia 1995 (zjazd)
8. Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 1996 (zjazd)
9. Narwik – 29 lutego 1996 (zjazd)

1. Kvitfjell – 13 marca 1993 (zjazd) – 2. miejsce
2. Lake Louise – 11 grudnia 1994 (supergigant) – 3. miejsce
3. Garmisch-Partenkirchen – 14 stycznia 1995 (supergigant) – 2. miejsce
4. Cortina d’Ampezzo – 20 stycznia 1995 (zjazd) – 2. miejsce
5. St. Anton – 16 grudnia 1995 (zjazd) – 3. miejsce
6. Cortina d’Ampezzo – 16 grudnia 1995 (zjazd) – 2. miejsce
7. Val d’Isère – 3 lutego 1996 (zjazd) – 2. miejsce
8. Narwik – 1 marca 1996 (zjazd) – 2. miejsce

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Ski Alpine Database (ang.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-27)]. (ang.).