Plymouth 1949

Plymouth 1949

Plymouth DeLuxe coupe z 1949
Producent	Plymouth
Zaprezentowany	marzec 1949
Okres produkcji	1949–1952
Miejsce produkcji	Detroit Los Angeles Evansville San Leandro Windsor Adelaide
Dane techniczne
Typy nadwozia	2 i 4-drzwiowy sedan 3 i 5-drzwiowe kombi 2-drzwiowe coupé 2-drzwiowy kabriolet
Silniki	R6: 3,6 l, 97 KM
Skrzynia biegów	3-biegowa mechaniczna
Napęd	tylny, silnik wzdłużnie z przodu
Długość	4707–4864 mm (1949)[1] 4780–4922 mm (1951)[2]
Szerokość	1816 mm (1949)[1] 1849 mm (1951)[2]
Wysokość	1631–1666 mm (1949)[1] 1595–1636 mm (1951)[2]
Rozstaw osi	2819 lub 3010 mm[2]
Zbiornik paliwa	64 l[1]
Dane dodatkowe
Konkurencja	Ford 1949 Chevrolet 1949

Plymouth 1949 – gama samochodów osobowych klasy pełnowymiarowej (full-size), niższego segmentu cenowego, produkowanych pod amerykańskimi markami Plymouth, Dodge i DeSoto przez koncern Chryslera od 1949 do 1952 roku. Na rynek amerykański obejmowała modele Plymouth DeLuxe i Special DeLuxe, a od 1951 roku Plymouth Concord, Cambridge i Cranbrook, natomiast na eksport samochody te były produkowane pod markami Dodge i DeSoto. Pod marką Plymouth wyprodukowano ich ponad 2,1 miliona sztuk.

Amerykański koncern Chryslera zaprezentował pierwsze całkowicie nowe powojenne konstrukcje swoich marek samochodów w 1949 roku. W najpopularniejszym na rynku amerykańskim najtańszym segmencie cenowym pełnowymiarowych samochodów koncern ten produkował samochody pod marką Plymouth, konkurujące bezpośrednio z markami Ford i Chevrolet^[3]. Nowy model Plymoutha zadebiutował w marcu 1949 roku, najpóźniej z „wielkiej trójki” producentów, dziewięć miesięcy po nowym Fordzie i trzy miesiące po Chevrolecie^[a]. Gama obejmowała dwa główne modele: podstawowy DeLuxe i lepiej wykończony Special DeLuxe, oparte na tej samej konstrukcji i nadwoziu, produkowane w kilku wersjach nadwoziowych^[1]. Dodatkowo, oprócz modeli o rozstawie osi 301 cm (kod P18), w maju 1949 roku^[a] wprowadzono odmiany modelu DeLuxe o krótszym rozstawie osi 282 cm (P17)^[1]. Wprowadzenie krótszych odmian było nowością w dotychczasowej praktyce koncernu^[4]. W związku z późnym wprowadzeniem na rynek w trakcie roku modelowego, pierwsza seria samochodów Plymouth produkowanych w 1949 roku zaliczana jest do 1948 roku modelowego, a właściwy model 1949 roku określany jest też jako druga seria z tego rocznika^[5].

Pod wpływem ówczesnego prezesa koncernu K.T. Kellera, nowe samochody Plymouth były konserwatywnie stylizowane, o wysokim nadwoziu, chociaż niższym o 4 cm od poprzedniej generacji^[b]. Priorytetem było stworzenie samochodów, do których łatwo się wsiada, oferujących dużo miejsca nad głowami oraz szersze wnętrze, pomimo nieco mniejszej szerokości zewnętrznej^[4]. Przednie błotniki stanowiły już nowoczesne jednolite płaszczyzny z bokami nadwozia, lecz tylne błotniki, chociaż pomniejszone, nadal odstawały w pewnym stopniu na boki i były przykręcane do nadwozia (co przedstawiano jako zaletę z uwagi na łatwiejsze naprawy)^[4]. Wąska maska silnika nadal silnie wystawała do góry, a jej przednia krawędź była pionowa. Powierzchnia szyby przedniej została powiększona o 37%, lecz pozostała ona dwudzielna, z dwóch płaskich nachylonych szyb^[6]. Reflektory umieszczono tradycyjnie na przedłużeniu błotników, poprowadzonych niżej, niż maska. Atrapa chłodnicy w pierwszym roku nawiązywała do poprzedniego modelu i stanowiło ją pięć ozdobnych poziomych belek, z czego dolna, środkowa i górna były grubsze^[6]. Dolna i środkowa belka sięgały na całą szerokość przodu, przechodząc pod reflektorami i obejmując tam prostokątne światła postojowe^[6]. Bezpośrednio nad atrapą na nosie maski był chromowany emblemat z żaglowcem „Mayflower” (związanym z miastem Plymouth), nad nim napis PLYMOUTH, a na górze maski ozdoba w formie stylizowanego żaglowca^[1]. Boczne ozdoby stanowiły listwy na błotnikach przednich i tylnych, listwa pod progiem, i osłona z przodu tylnego błotnika w przypadku modelu Special DeLuxe^[1]. Jako opcja dostępne były zakryte tylne koła. Charakterystyczne dla rocznika 1949 były lampy tylne modelu P18 w ozdobnych płetwowych oprawach na szczycie błotników, przy czym światło stopu było pojedyncze na klapie bagażnika^[6]. Zmianie w stosunku do poprzednich modeli uległo też wnętrze i deska rozdzielcza^[1]. Zmiany w konstrukcji ramowego podwozia i układu napędowego natomiast nie były wielkie^[6].

Model 1949 – odmiany

Zobacz multimedia związane z tematem: 1949 Plymouth

Gamę modeli i nadwozi stanowiły:^[1]

• DeLuxe (kod P17) – rozstaw osi 111 cali (282 cm):
  • 2-drzwiowe 3-miejscowe coupé (Coupe);
  • 2-drzwiowy 6-miejscowy sedan (2-Door Sedan);
  • 3-drzwiowe 6-miejscowe kombi (Suburban Wagon);
• DeLuxe (kod P18) – rozstaw osi 118,5 cala (301 cm):
  • 2-drzwiowe 6-miejscowe coupé (Club Coupe);
  • 4-drzwiowy 6-miejscowy sedan (4-Door Sedan);
• Special DeLuxe (kod P18) – rozstaw osi 118,5 cala (301 cm):
  • 2-drzwiowe 6-miejscowe coupé (Club Coupe);
  • 2-drzwiowy 5-miejscowy kabriolet (Convertible);
  • 4-drzwiowy 6-miejscowy sedan (Sedan);
  • 5-drzwiowe 8-miejscowe kombi (Station Wagon).

Wersja Special DeLuxe była lepiej wykończona wewnątrz i miała obramówki przednich i tylnych szyb ze stali nierdzewnej oraz chromowaną osłonę na przedniej krawędzi tylnych błotników^[1]. W kabriolecie dach był podnoszony elektrycznie^[6]. Dwudrzwiowy sedan DeLuxe na krótszym podwoziu miał nadwozie w stylu fastback^[6]. Trzydrzwiowe sześciomiejscowe kombi DeLuxe Suburban miało nadwozie stalowe, oferujące przestrzeń ładunkową o długości 106 cm lub 174 cm ze złożonym tylnym siedzeniem, natomiast pięciodrzwiowe ośmiomiejscowe kombi Special DeLuxe Station Wagon miało drewniane nadwozie, w ozdobnym stylu woodie, ze stalowym dachem^[6]. Według ówczesnej literatury, kombi Special DeLuxe mogło pomieścić z łatwością nawet dziewięciu pasażerów^[4].

Jedyny dostępny silnik stanowił ulepszoną jednostkę napędową z poprzednich lat, o nieco większym stopniu sprężania i mocy:

• 6-cylindrowy R6, benzynowy, dolnozaworowy, benzynowy, o pojemności 217,8 cali sześciennych (3,6 l), osiągający moc 97 KM (brutto)^[1][c].

Silnik połączony był z trzybiegową manualną skrzynią biegów i napędzał tylne koła przez most napędowy. Opony miały rozmiar 6,40×15 (P17) lub 6,70×15 (P18)^[1]. Opcjonalnie kombi Suburban miało koła 18-calowe^[6].

Wyprodukowano ogółem 519 400 samochodów Plymouth drugiej serii 1949 rocznika, co stanowiło wzrost o ok. 27% od poprzedniego roku i dawało Plymouthowi trzecie miejsce na rynku, z udziałem 10%^[1][d]. Ceny bazowe wynosiły od 1371 dolarów za DeLuxe coupe do 2372 dolarów za Special DeLuxe kombi (średnia z cen: 1690 dolarów)^[1]. Najpopularniejszym modelem był czterodrzwiowy sedan Special DeLuxe (252 878 sztuk, 1629 dolarów)^[1]. Stosunkowo popularne jak na tamte czasy okazało się praktyczne stalowe kombi Suburban (19 220 sztuk, 1840 dolarów), natomiast najdroższe drewniane kombi znalazło tylko 3443 nabywców^[7].

W USA samochody były produkowane w trzech dotychczasowych fabrykach: w Detroit, Los Angeles i Evansville oraz w nowo otwartej drugiej kalifornijskiej fabryce w San Leandro^[1][6]. Montowano je również w Kanadzie w fabryce w Windsorze, także pod marką Dodge^[8]. Samochody tej rodziny (m.in. serii P23 z lat 1951-52) były produkowane również w Australii w Adelaide^[9].

Model 1950

Zobacz multimedia związane z tematem: 1950 Plymouth

W styczniu 1950 roku przeprowadzono niewielki face lifting produkowanych modeli^[10][e]. Uproszczono i unowocześniono atrapę chłodnicy, która składała się teraz z trzech poziomych belek, przy czym górna była na końcach wygięta w dół, okalając otwór atrapy^[10]. Emblemat na masce umieszczono ponad napisem PLYMOUTH i zmieniono formę ozdoby^[10]. Okno tylne powiększono o 32% i podwyższono koniec tylnych błotników, za czym poszło też przeniesienie tylnych lamp na tylną krawędź błotników^[11]. Uproszczono także formę zderzaków^[11]. Wprowadzono również zmiany na desce przyrządów^[10]. Przez modyfikację zawieszenia, obniżono samochody o ok. 2 cm i nieco zwiększono rozstaw kół^[11]. W zakresie odmian nadwoziowych, wprowadzono jedynie odmianę trzydrzwiowego kombi DeLuxe Suburban z lepszym wykończeniem odpowiadającym wersji Special^[10]. Wersje o krótkim rozstawie osi nosiły w tym roku kod P19, a z długim P20^[10].

Wyprodukowano aż 608 862 samochodów Plymouth 1950 roku modelowego^[f], mimo to udział Plymoutha w rynku spadł do ok. 9% i według niektórych źródeł, czwartego miejsca pod względem produkcji roku modelowego, za droższym Buickiem^[g]. Ich ceny pozostały takie same^[10].

Model 1951

Zobacz multimedia związane z tematem: 1951 Plymouth

Nowa linia samochodów Plymouth na 1951 rok została zaprezentowana w grudniu 1950 roku, po raz pierwszy otrzymując nazwy własne zamiast określeń opisowych – wszystkie na literę C^[12]. Concord (P22) był następcą odmian DeLuxe o krótkim rozstawie osi, Cambridge (P-23S) był następcą odmian DeLuxe o dłuższym rozstawie osi, a Cranbrook (P-23C) obejmował lepiej wykończone lub ekskluzywne odmiany nadwoziowe, będąc następcą Special DeLuxe^[13]. Nową odmianą nadwoziową był 2-drzwiowy 6-miejscowy hardtop Cranbrook Belvedere^[14]. Zrezygnowano ponadto z najdroższego 5-drzwiowego kombi, którego drewniane nadwozie było mało praktyczne, pozostawiając tylko stalowe 3-drzwiowe kombi w modelu Concord, o dodatkowych nazwach Suburban lub Savoy^[14][11].

Samochód, w dalszym ciągu oparty na konstrukcji z 1949 roku, został w większym stopniu przestylizowany. Zmiany nie były duże i głównie dotyczyły przedniej części, w której nos maski nadal był wystający, lecz nieco obniżony i spłaszczony z przodu, ze złagodzonymi przejściami z błotnikami, co unowocześniło wygląd^[14]. W minimalnym stopniu powiększono dzieloną szybę przednią^[14]. Zastosowano nową niższą i szerszą atrapę chłodnicy, którą tworzyły trzy poziome belki ze stali nierdzewnej^[14]. Górna, wygięta, stanowiła obramowanie atrapy od góry i z boków, a po bokach były na niej umieszczone prostokątne światła postojowe^[13]. Dwie niższe belki były połączone trzema pionowymi żebrami, a przedłużenie zewnętrznych żeber stanowiły kły masywnego zderzaka^[13]. Nad atrapą na nosie maski była metalowa ozdobna listwa z napisem PLYMOUTH wgłębionymi literami, powyżej emblemat w formie tarczy z żaglowcem „Mayflower”, a na górze maski ozdoba w formie stylizowanego żaglowca rozcinającego fale^[13]. Boczne ozdoby nadal stanowiły listwy na błotnikach przednich (z nazwą modelu ponad nimi) i na błotnikach tylnych^[14]. Całe nadwozie było niższe o około 3 cm^[15]. Nowo zaprojektowana i całkowicie zmieniona była deska przyrządów^[14]. Po raz pierwszy wśród powojennych modeli tej marki, hardtop Belvedere mógł być lakierowany w dwóch kolorach^[13]. Komfort jazdy poprawiły nowe amortyzatory Oriflow^[16]. Zmiany profilu przedniej części poprawiły widoczność z miejsca kierowcy, ocenianą jako bardzo dobra^[16].

Wyprodukowano 596 725 samochodów Plymouth 1951 rocznika, odzyskując udział ponad 10% i trzecie miejsce na rynku amerykańskim^[14]. Większość produkcji (57%) stanowił najdroższy model Cranbrook^[14]. Ceny wzrosły o około 12%, wynosząc od 1537 dolarów za Concord coupe do 2222 za kabriolet Cranbrook (średnia z cen: 1886 dolarów)^[14].

Model 1952

Zobacz multimedia związane z tematem: 1952 Plymouth

Na 1952 rok Plymouth planował wprowadzenie całkiem nowego samochodu, lecz uniemożliwiły to ograniczenia materiałowe związane z wojną koreańską i w konsekwencji nadal produkowano ten sam nieznacznie zmieniony model^[13]. Zmiany stylistyczne były minimalne, obejmując głównie zmienione ozdoby na masce i bagażniku^[17]. Emblemat na masce z wizerunkiem żaglowca był teraz okrągły, zmieniła się też forma ozdoby na bardziej przypominającą żaglowiec, bez fal^[18]. Drobną zmianą z boku były nazwy modeli na błotniku zapisane metalowymi literami pisanymi, a nie bezszeryfowymi kapitalikami^[18]. Jako opcja pojawiły się barwione szyby Solex^[17]. W zakresie mechanicznym pojawił się opcjonalny nadbieg do skrzyni biegów, zwiększający ekonomikę jazdy na trasie (za 102 dolary)^[17].

Samochody tego rocznika zaprezentowano 4 stycznia 1952 roku i powstało ich 410 937, co nadal stanowiło ponad 10% udziału na rynku amerykańskim^[17]. Nadal najpopularniejszy był model Cranbrook (57,8%), a ceny bazowe niewiele wzrosły, wynosząc od 1601 dolarów za Concord coupe do 2273 za kombi Concord Savoy i 2313 za kabriolet Cranbrook (średnia z cen: 1964 dolary)^[17]. Rok modelowy był nieco krótszy, gdyż 20 listopada 1952 roku zaprezentowano nowe samochody Plymouth na 1953 rok^[19].

Modele eksportowe

Samochody Plymouth DeLuxe i Special DeLuxe generacji 1949 roku były również produkowane ze zmienionymi detalami pod marką Dodge na rynek kanadyjski, do sprzedaży w sieci dealerskiej Dodge'a, jako odpowiednio Dodge Kingsway i Dodge Regent^[20]. Analogicznie były produkowane też na eksport poza USA i Kanadę jako Dodge Kingsway DeLuxe i Special DeLuxe, a także pod marką DeSoto jako DeSoto Diplomat DeLuxe i Special DeLuxe^[20]. Zmiany ograniczały się przede wszystkim do zmiany atrapy chłodnicy, ozdób i elementów wnętrza na typowe dla tych marek^[20].

Również od 1951 roku Plymouth Concord, Cambridge i Cranbrook były sprzedawane na eksport jako Dodge Kingsway lub DeSoto Diplomat, przy czym Cambridge i Cranbrook nosiły dodatkowo oznaczenia: DeLuxe i Special DeLuxe. Na rynek kanadyjski natomiast samochody te nosiły nazwy odpowiednio: Dodge Kingsway, Dodge Crusader i Dodge Regent^[20].

• Ford 1949

• J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).

• Plymouth Builds Great Cars. oldcarbrochures.com, 1949. (ang.). (folder Plymouth na 1949 rok)