Robert Pontillon

Robert Pontillon

Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1921 Paryż
Data i miejsce śmierci	20 marca 1992 Suresnes
Zawód, zajęcie	polityk, menedżer, dziennikarz
Alma Mater	Uniwersytet Paryski
Stanowisko	senator (1977–1992), poseł do Parlamentu Europejskiego (1965–1971), przewodniczący Konfederacji Partii Socjalistycznych Wspólnoty Europejskiej (1978–1980)
Partia	Francuska Sekcja Międzynarodówki Robotniczej, Partia Socjalisyczna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Robert Eugène Pontillon (ur. 4 grudnia 1921 w Paryżu, zm. 20 marca 1992 w Suresnes) – francuski polityk, menedżer i dziennikarz, parlamentarzysta krajowy i europejski, przewodniczący Konfederacji Partii Socjalistycznych Wspólnoty Europejskiej (Partii Europejskich Socjalistów) (1978–1980).

Syn działaczy socjalistycznych Frédérica Pontillona Catherine Touby. W młodości działał młodzieżówce socjalistycznej Les Jeunes Socialistes oraz międzynarodowym ruchu charytatywnym powiązanym z socjalistami IFM-SEI. W 1940 uczestniczył w walkach z inwazją III Rzeszy, później uzyskał rangę kapitana rezerwy piechoty. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Paryskim, naukę kończąc po II wojnie światowej. W 1943 został deportowany do Protektoratu Czech i Moraw za odmowę podjęcia pracy przymusowej. W 1944 udało mu się zbiec, następnie do końca wojny działał w miejscowym ruchu oporu antynazistowskiego^[1][2].

W 1945 powrócił do Francji, podjął pracę w działach zagranicznych czasopism powiązanych z socjalistami m.in. „Franc-Tireur”, „Drapeau rouge” i „Le Populaire”, w latach 50. był dyrektorem i waszyngtońskim korespondentem Centre International de Presse. Wstąpił do Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej, później przekształconej w Partię Socjalistyczną. W strukturach SFIO i PS zasiadał we władzach krajowych, odpowiadając przez wiele lat za współpracę międzynarodową. W 1956 został szefem gabinetu Gérarda Jaquet. Od 1957 do 1963 dyrektor generalny SORAFOM/OCORA, kanału nadawcy France Télévisions przeznaczonego dla terytoriów zamorskich. W kolejnych latach zatrudniony jako dyrektor telewizji w koncernie Thomson-Houston i od 1973 do 1978 jako dyrektor Intervidéo. Zasiadał w radzie nadzorującej rynek audiowizualny, działał w towarzystwach współpracy francusko-czechosłowackiej i francusko-portugalskiej^[1][2].

W 1959 po raz pierwszy wybrany do rady miejskiej Suresnes, od 1965 do 1983 pełnił funkcję mera tego miasta. W latach 1967–1988 zasiadał w radzie departamentu Hauts-de-Seine, a w latach 1977–1992 w Senacie. Od 1978 do 1980 pozostawał przewodniczącym Partii Europejskich Socjalistów (wówczas pod nazwą Konfederacja Partii Socjalistycznych Wspólnot Europejskich). W 1981 pracował jako doradca ds. zagranicznych i obronnych premiera Pierre’a Mauroy. Zasiadał w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy (1987–1992^[3], od 1989 wiceprzewodniczący) oraz Zgromadzeniu Parlamentarnym Unii Zachodnioeuropejskiej (przewodniczący w latach 1990–1992)^[1][2].

Odznaczony Orderem Jugosłowiańskiej Flagi I klasy i czechosłowackim odznaczeniem dla członków ruchu oporu. Otrzymał tytuł honorowego obywatela Santiago w Chile^[1][2].