Spis treści
Rolf Beilschmidt
Data i miejsce urodzenia |
8 sierpnia 1953 | ||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wzrost |
183 cm | ||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
|
Rolf Beilschmidt (ur. 8 sierpnia 1953 w Jenie[1]) – niemiecki lekkoatleta, skoczek wzwyż, medalista mistrzostw Europy w 1978. W czasie swojej kariery reprezentował Niemiecką Republikę Demokratyczną.
Skakał techniką przerzutową.
Zajął 15. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1974 w Göteborgu oraz 6. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1975 w Katowicach[2]. Był trzeci w finale pucharu Europy w 1975 w Nicei[3]. Ponownie zajął 6. miejsce na halowych mistrzostwach Europy w 1976 w Monachium[4]. Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu zajął 7. miejsce[1].
Zdobył srebrny medal na halowych mistrzostwach Europy w 1977 w San Sebastián, przegrywając jedynie z reprezentantem Polski Jackiem Wszołą, a wyprzedzając Ruuda Wielarta z Holandii[5]. Zwyciężył w finale pucharu Europy w 1977 w Helsinkach[3], a następnie zawodach pucharu świata w 1977 w Düsseldorfie[6]. W wyniku tych osiągnięć został wybrany sportowcem roku NRD.
Ponownie zdobył srebrny medal na halowych mistrzostwach Europy w 1978 w Mediolanie, ulegając tylko Władimirowi Jaszczence ze Związku Radzieckiego, a przed Wolfgangiem Killingiem z Republiki Federalnej Niemiec[7]. Wynik Beilschmidta – 2,29 m – był lepszy o centymetr od dotychczasowego nieoficjalnego halowego rekordu Europy (Jaszczenko ustanowił nieoficjalny halowy rekord świata skokiem na wysokość 2,35 m)[8]. Na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze Beilschmidt wywalczył brązowy medal, za reprezentantami Związku Radzieckiego Jaszczenką i Aleksandrem Grigorjewem[9].
Zdobył srebrny medal na uniwersjadzie w 1979 w Meksyku[10]. Zajął 2. miejsce w finale pucharu Europy w 1979 w Turynie[3] oraz 4. miejsce w pucharze świata w 1979 w Montrealu[6].
Beilschmidt był mistrzem NRD w skoku wzwyż w latach 1974–1979 i 1981 oraz wicemistrzem w 1973[11]. W hali był mistrzem w latach 1973–1978 oraz brązowym medalistą w 1981[12].
Czterokrotnie poprawiał rekord NRD w skoku wzwyż doprowadzając go do wyniku 2,31 m, uzyskanego 13 sierpnia 1977 w Helsinkach[13].
Jest wieloletnim przewodniczącym Związku Sportowego Turyngii[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Rolf Beilschmidt [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-02] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 435, 440 [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ a b c European Cup A Final and Super League (Men). GBRAthletics. [dostęp 2019-11-21]. (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 444 [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 448–449 [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ a b 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 40 [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 452–453 [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme européen en salle. Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 111–112. ISBN 2-9095528-06-5.
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 555 [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ World Student Games (Universiade – Men) [online], GBRAthletics [dostęp 2019-11-21] (ang.).
- ↑ Leichtathletik – DDR – Meisterschaften (Hochsprung – Herren) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-11-21] (niem.).
- ↑ Leichtathletik – DDR – Hallen – Meisterschaften (Hochsprung – Herren) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-11-21] (niem.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 93. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).