Saraceni (gr. Σαρακηνοí, Sarakēnoí, arab. شرقيين szarkijjin, „ludzie ze wschodu”[1]) – koczownicze plemiona arabskie, żyjące w północno-zachodniej Arabii i na półwyspie Synaj. W średniowieczu określenie Saraceni obejmowało wszystkich Arabów (później także wszystkich wyznawców islamu), zwłaszcza tych, którzy walczyli z krzyżowcami oraz piratów muzułmańskich pływających po Morzu Śródziemnym, napadających na wybrzeża włoskie i francuskie. Potomkami osiedlonych na Krecie Saracenów są Abadioci.
Najazdy Saracenów na Europę
[edytuj | edytuj kod]Karol Młot zwyciężył ich w bitwie pod Poitiers w 732 roku. Saraceni opanowali w 827 roku Sycylię i Sardynię, a następnie usadowili się w południowej części Półwyspu Apenińskiego, skąd dokonywali wypadów na środkową Italię i śródziemnomorskie frankońskie wybrzeża Langwedocji i Prowansji.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tadeusz Manteuffel , Historia powszechna: średniowiecze, Warszawa: PWN, 1974, s. 36 [dostęp 2022-04-01] .