Stanisław Eulagiusz Sobolewski

Stanisław Eulagiusz Sobolewski

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	26 września 1871 Grochy
Data i miejsce śmierci	21 czerwca 1940 Palmiry
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	39 Pułk Piechoty VIII Brygada Piechoty PKU Warszawa Miasto III
Stanowiska	dowódca pułku piechoty dowódca brygady piechoty komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Stanisław Eulagiusz Sobolewski (ur. 26 września 1871 w Grochach, zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 26 września 1871 w Grochach, pow. wysokomazowieckim jako syn Władysława^[1]. 27 maja 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika^[2]. 29 sierpnia 1919 roku został mianowany dowódcą 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich^[3]. Pułkiem dowodził do 28 lipca 1920 roku z przerwą od 16 czerwca do 15 lipca 1920 roku^[4]. Za przeprowadzenie głębokiego wypadu na tyły nieprzyjaciela w nocy z 10 na 11 kwietnia 1920 roku docierając do Hałuziniec, Wołkowiniec i Szaniec, w którym 39 pułk piechoty wziął 16 jeńców, 6 karabinów maszynowych, 1 lekki karabin maszynowy, 18 koni, 4 bryczki i 4 aparaty telefoniczne został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[5][6]. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłych Korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[7]. 20 września 1920 roku został mianowany dowódcą VIII Brygady Piechoty^[8]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Oddziale V Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 39 pułk piechoty^[9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10].

Następnie pełnił służbę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Warszawa Miasto III na stanowisku komendanta. W maju 1923 roku został przydzielony do PKU Warszawa Powiat na stanowisko komendanta^[11], lecz już w lipcu tego roku powrócił do PKU Warszawa Miasto III na stanowisko komendanta. Pozostawał wówczas oficerem nadetatowym 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie^[12][13]. W grudniu 1924 roku został przeniesiony do 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie, jako nadliczbowy^[14][15]. Na emeryturze mieszkał w Warszawie^[16].

W 1934 roku zajmował 94. lokatę na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku. Pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I - dyspozycja dowódcy Okręgu Korpusu Nr I^[17].

21 czerwca 1940 został zamordowany w Palmirach i pogrzebany na miejscu egzekucji (mogiła F). Po wojnie został ekshumowany i pochowany na Cmentarzu w Palmirach^[18] .

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[5][6]

• Zbrodnia w Palmirach

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Zygmunt Kubrak: 39 Pułk Piechoty. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1999, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-87103-84-2.
• Henryk Smotrecki: Zarys historii wojennej 39-go Pułku Strzelców Lwowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].