Stanisław Karnibad

Stanisław Karnibad

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	13 lipca 1899 Warszawa
Data i miejsce śmierci	4 września 1953 Flintshire
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	9 pułk piechoty, 2 pułk strzelców podhalańskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Stanisław Karnibad (ur. 13 lipca 1899 w Warszawie, zm. 4 września 1953 w Flintshire) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Urodził się 13 lipca 1899 w Warszawie^[1]. Od 1 lutego do 18 lipca 1918 był uczniem klasy „B” Szkoły Podchorążych w Ostrowi^[2][3][4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Dekretem Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego z 1 lutego 1919 został mianowany podporucznikiem w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”^[5]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Od 1920 pełnił służbę w Szkole Podchorążych (w 1921 na stanowisku oficera kompanii, a w następnym roku na stanowisku zastępcy por. Mieczysława Pęczkowskiego, dowódcy ZK podchorążych)^[6]. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[7][8]. Służąc w Szkole Podchorążych w Warszawie pozostawał oficerem nadetatowym 9 pułku piechoty Legionów^[9]. 13 października 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1923/25^[10][11]. Z dniem 3 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony służbowo do Oddziału IV Sztabu Generalnego na sześć miesięcy^[12][13]. W roku szkolnym 1925/26 był oficerem kompanii w Oficerskiej Szkole Piechoty^[14]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928^[15][16]. W 1928, jako oficer 9 pułku piechoty Legionów i oficer Sztabu Generalnego, był przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego WP^[17]. W 1932 był oficerem 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku^[18]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[19]. W marcu 1939 pełnił służbę w Sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisku zastępcy szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień^[20].

Po wybuchu II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Awansował do stopnia podpułkownika dyplomowanego piechoty^[21]. 5 grudnia 1940 przybył do Samodzielnego Obozu Oficerskiego w Rothesay^[22].

Po wojnie uchwałą z 26 września 1946 Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej Edwarda Osóbki-Morawskiego, wraz z 75 innymi oficerami Wojska Polskiego, został pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w 4 września 1953 w Flintshire (Walia)^[23]. Pochowany 8 września 1953 na cmentarzu Wrexham (grób nr D-09310^[24].

Był żonaty^[25].

• Krzyż Walecznych^[19]
• Złoty Krzyż Zasługi – 25 maja 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”^[26]
• Medal Niepodległości – 9 listopada 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[27][1]
• Srebrny Krzyż Zasługi po raz drugi – 19 marca 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”^[28][29]
• Srebrny Krzyż Zasługi po raz pierwszy – 19 marca 1931 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”^[30]
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929^[31]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Komenda Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Rozkazy dzienne 1940–1941, sygn. R.8. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. [dostęp 2023-06-30].
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.