Stanisław Pomianowski

Stanisław Pomianowski

Stanisław Pomianowski (przed 1936)
Data i miejsce urodzenia	19 kwietnia 1897 Gralewo
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 1980 Londyn
Poseł na Sejm IV kadencji (II Rzeczypospolitej)
Okres	od 1935 do 1938
Odznaczenia

Stanisław Pomianowski (ur. 19 kwietnia 1897 w Gralewie, zm. 7 kwietnia 1980 w Londynie) – polski rolnik, działacz społeczny, poseł na Sejm IV kadencji (1935–1938) w II Rzeczypospolitej.

Ukończył Gimnazjum Państwowe im. S. Czarnieckiego w Chełmie. Ponadto ukończył Szkołę Oficerską 1 pułku piechoty Legionów w Zambrowie i Modlinie oraz kurs przeszkolenia w zakresie taktyki francuskiej przy 40 pułku piechoty Dzieci Lwowskich we Lwowie.

Od 1913 roku działał w Polskich Drużynach Strzeleckich, w czasie I wojny światowej od 5 sierpnia 1915 roku służył ochotniczo w I Brygadzie Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskiej Sile Zbrojnej (Polnische Wehrmacht).

Od 1918 roku służył w 7 pułku piechoty Legionów Wojska Polskiego. Został ranny w kwietniu 1919 roku na froncie ukraińskim. Przeszedł do rezerwy w 1924 roku w stopniu porucznika.

Prowadził gospodarstwo rolne w Jasionce koło Łodzi. Pełnił szereg funkcji społecznych, był m.in.: członkiem rady gminnej w Białej i wydziału powiatowego w Brzezinach.

W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935–1938) 22 779 głosami z okręgu nr 22, obejmującego powiaty: piotrkowski i brzeziński. W kadencji tej pracował w komisjach zdrowia publicznego i opieki społecznej oraz oświatowej^[1][2].

14 lipca 1939 roku został awansowany do stopnia kapitana rezerwy. Po 1945 pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był m.in. ministrem spraw wewnętrznych (kierownikiem do 8 września 1959 roku i ministrem od 8 września 1959 roku) w drugim rządzie RP Antoniego Pająka na uchodźstwie.

Zmarł w Londynie, a jego prochy zostały sprowadzone do Polski i pochowane na cmentarzu parafialnym w Górze Świętej Małgorzaty (grób nr 67).

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1963)^[3]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1956)^[4]
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Medal Niepodległości
• Złoty Krzyż Zasługi (22 kwietnia 1938)^[5]
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka „Za wierną służbę”

• 

  austriackie odznaczenia wojskowe^[2].

Był synem Bronisława i Jadwigi z domu Olbrych. Ożenił się z Marią (Marianną?) Pniewską, z którą miał trzech synów: Bogdana (ur. w 1924), Jerzego (ur. w 1927) i Tomasza (ur. w 1930)^[2].