Dokumentacja szablonu [odśwież]

Po dokonaniu zmian w tym szablonie prosimy kliknąć w ten link, aby wyczyścić cache.
Dopiero wtedy zmiany będą widoczne dla wszystkich.

Żółw skórzasty – gatunek gada z podrzędu żółwi skrytoszyjnych, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rodziny żółwi skórzastych. Jest największym współcześnie żyjącym żółwiem oraz jednym z największych i najcięższych współcześnie żyjących gadów. Jest bezzębny, ale ma zębopodobne struktury na szczęce i w gardle. Nie posiada pazurów na obu parach przypominających wiosła kończyn. Cały grzbiet żółwia jest czarny lub ciemnoszary z licznymi jasnymi plamkami, a ponadto u dorosłych stwierdza się różową plamę na głowie. Zasięg występowania tego żółwia jest największy wśród wszystkich gadów żyjących obecnie na Ziemi. Występuje on niemal we wszystkich tropikalnych, umiarkowanych, a także subarktycznych wodach oceanów. Nie ma szczęk zaadaptowanych do spożywania twardoskorupowych organizmów, tak jak inne żółwie morskie, ale za to jego szczęki przystosowane są do łapania śliskich zwierząt. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje globalną populację żółwia skórzastego za gatunek narażony. Przyłów, odławianie zwierząt na mięso czy rozwój stref przybrzeżnych są największymi zagrożeniami, które dotykają wszystkie subpopulacje. Czytaj więcej…

Pudu północny – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych. Występuje w górach w północno-zachodniej Ameryce Południowej. Nie jest blisko spokrewniony z pudu południowym . Jest jednym z najmniejszych przedstawicieli rodziny. Pudu północny ma krótki pysk, zakończony guzowatym rhinarium. Dorosłe zwierzęta mają od 32 do 34 zębów. Gruczoły przedoczodołowe są niewielkie albo też i wcale ich nie ma. Zaokrąglone są uszy. Dorosłe osobniki noszą na głowie poroże w postaci nierozgałęzionych kolców, długości zwykle około 6 cm, maksymalnie do 9 cm. Zwierzę to wiedzie samotny tryb życia, niemniej jednak widywano pary. Pomimo braku badań podejrzewa się terytorializm. Aktywność pudu północnego przypada raczej na wieczór i na noc, jednakże nie ma dostatecznej liczby badań. Liczebność populacji obniża się. Ponadto populacje środkowego Peru są izolowane. Czytaj więcej…

Długoszpon białobrewy – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny długoszponów. Występuje w Azji Południowej oraz Południowo-Wschodniej – zarówno w części kontynentalnej, jak i na niektórych spośród wysp Indonezji – na nieregularnym obszarze. Po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego gatunek ten opisał John Latham w 1790 roku. Większość upierzenia jest czarna, opalizująca ciemnozielono. Na głowie obecna szeroka czysto biała brew, ciągnie się po boki tylnej części szyi. U nasady tylnej części szyi widoczny jest intensywny fioletowoniebieski połysk. Środowiskiem życia długoszponów białobrewych są nizinne słodkowodne jeziora i rezerwuary z roślinnością unoszącą się na wodzie lub wyrastającą z niej. Pojawiają się również na podmokłych terenach trawiastych i zapuszczonych polach ryżowych. Chociaż długoszpony białobrewe były opisywane jako żywiące się głównie pokarmem roślinnym, prawdopodobnie powszechnie zjadają także owady, ślimaki i inne bezkręgowce. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje długoszpona białobrewego za gatunek najmniejszej troski nieprzerwanie od 1988 roku. Czytaj więcej…

Ginglymostoma cirratum – gatunek ryby chrzęstnoszkieletowej z rodziny Ginglymostomatidae, jeden z dwóch obecnie żyjących gatunków z rodzaju Ginglymostoma. Występuje u zachodnich wybrzeży Atlantyku, od Ameryki Południowej do Afryki Zachodniej oraz we wschodnim Pacyfiku. Jest gatunkiem prowadzącym przydenny tryb życia, często spotykany w wodach przybrzeżnych – w kanałach pomiędzy korzeniami mangrowców, wśród szczelin skalnych i w rafach koralowych, ale także nad równiami pływowymi i wśród płatów roślinności. Prowadzi głównie nocny tryb życia, jest gatunkiem socjalnym. Poluje na bentosowe bezkręgowce i ryby, które chwyta zasysając je z wodą. Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody klasyfikowany jest jako narażony na wyginięcie. Liczebność populacji nie jest znana, a jej trend uznaje się za spadkowy. Przyczyną tego są: drapieżnictwo ze strony innych zwierząt, intensywne połowy i wyłapywanie w celach akwarystycznych. Czytaj więcej…

Tamurek wybredny – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny żółwinkowatych. Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1761 roku przez Karola Linneusza pod nazwą Cimex fuliginosus. Jako miejsce typowe wskazano region Kalmar w Szwecji. Owad ten zasiedla stanowiska suche, ciepłe i skąpo porośnięte, w tym murawy napiaskowe, wydmy nadmorskie oraz śródlądowe, piaszczyste polany leśne, suche bory sosnowe i mieszane, piaszczyste przydroża w borach, a rzadziej murawy kserotermiczne i mocno nasłonecznione zbiorowiska ruderalne. Larwy i postacie dorosłe wiodą skryty tryb życia. Bytują przy nasadowych częściach roślin pokarmowych lub zagrzebują się płytko w podłożu dzięki kolczastym goleniom i sterczącym szczecinkom na brzegach ciała i stamtąd ssą ich korzenie. Bardzo rzadko zdarza się, że przy pogodzie gorącej wspinają się na wyższe partie roślin żywicielskich. Czytaj więcej…

Biurowce .KTW – kompleks biurowy w Katowicach, położony przy alei Walentego Roździeńskiego 1, obok Spodka oraz ronda gen. Jerzego Ziętka, na obszarze dzielnicy Koszutka. Właścicielem kompleksu jest spółka TDJ Estate. Kompleks wysokościowców .KTW powstał w miejscu wyburzonego budynku Dyrekcji Kolei Państwowych. Jego budowa podzielona została na dwa etapy. W pierwszym etapie powstał .KTW I o wysokości 66 m, który został ukończony w 2018 roku. Etap drugi, w ramach którego został zrealizowany .KTW II o wysokości 134 m, rozpoczął się w 2019 roku i po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie w lutym 2022 roku stał się oficjalnie najwyższym budynkiem biurowym w Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii. Powierzchnia biurowa tego wielokondygnacyjnego kompleksu wynosi ponad 58 tys. m², zaś handlowa – niemal 4 tys. m². Generalnym wykonawcą I etapu była firma Strabag, a koncepcję architektoniczną opracowali Przemo Łukasik i Łukasz Zagała z bytomskiej pracowni Medusa Group. Czytaj więcej…

Korale weneckie – kolorowe korale ze szkła, wykonywane ręcznie nieprzerwanie od XIV wieku według lokalnych tradycyjnych metod w manufakturach lub domowych atelier rzemieślniczych, zlokalizowanych w historycznym centrum Wenecji lub na pobliskiej wyspie Murano, przy użyciu rurek lub prętów zrobionych ze szkła. Cenione za piękno i twardość. Używane do wyrobu biżuterii. Obejmują trzy rodzaje koralików: perły lampowe, koraliki drobne i koraliki rosette. Przez wiele generacji stanowiły jeden z najważniejszych weneckich produktów szklanych, opanowując międzynarodowy rynek obrotu koralikami. Koraliki typu chevron oraz millefiori odegrały rolę w europejskiej wymianie handlowej głównie z Afryką jako towar wymienny, pieniądze i osobista ozdoba szamanów, przywódców plemiennych i ich żon. Sztuka oraz know-how wyrobu weneckich szklanych korali w 2020 roku zostały oficjalnie uznane przez UNESCO i wpisane na listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w celu ochrony i zachowania dla przyszłych pokoleń. Czytaj więcej…

• Wikipedia:Propozycje do Dobrych Artykułów • Szablon:Dobry artykuł/archiwum