Topologia podwójnego pierścienia

Ten artykuł od 2016-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Topologia podwójnego pierścienia (ang. dual-ring) – składa się z dwóch pierścieni o wspólnym środku (dwa pierścienie nie są połączone ze sobą). Topologia podwójnego pierścienia jest tym samym co topologia pierścienia, z takim wyjątkiem, że drugi, zapasowy pierścień łączy te same urządzenia. Innymi słowy, w celu zapewnienia niezawodności i elastyczności w sieci każde urządzenie sieciowe jest częścią dwóch niezależnych topologii pierścienia. Dzięki funkcjom tolerancji na uszkodzenia i odtwarzania, pierścienie można przekonfigurować tak, żeby tworzyły jeden większy pierścień, a sieć mogła funkcjonować w przypadku uszkodzenia medium.

Drugi pierścień może działać na dwa sposoby:

• jako zapasowy, czyli w przypadku uszkodzenia pierwszego pierścienia przejmuje jego funkcję;
• równocześnie z pierwszym pierścieniem podwajając przepustowość sieci, a w przypadku uszkodzenia przejąć jego funkcję.

Najbardziej znanym protokołem wykorzystywanym w topologiach z podwójnym pierścieniem jest Fiber Distributed Data Interface (FDDI). Protokół FDDI stosuje mechanizm przekazywania tokenów w celu kontroli przepływu danych oraz efektywnego zarządzania ruchem sieciowym. W przypadku awarii sieci FDDI umożliwia szybką rekonfigurację, przekierowując dane przez sprawny pierścień w celu utrzymania ciągłości połączenia^[1].

Topologia podwójnego pierścienia znajduje zastosowanie w systemach, które muszą być odporne na awarie^[1]:

• instytucje finansowe (np. banki), aby zapewnić nieprzerwane transakcje oraz bezpieczeństwo danych,
• systemy opieki zdrowotnej (np. szpitale), w celu zapewnienia stałego dostępu do kluczowych informacji o pacjentach,
• systemy sterowania przemysłowego (np. fabryki, elektrownie), w celu ciągłego monitorowania i kontroli kluczowych procesów,
• sieci transportowe (np. systemy kontroli ruchu lotniczego).

• możliwość zastosowania łącz optoelektronicznych, które wymagają bezpośredniego nadawania i odbierania transmitowanych sygnałów,
• możliwe wysokie osiągi, ponieważ każdy przewód łączy dwa konkretne komputery,
• dwie niezależne drogi transmisji zapewniają odporność na uszkodzenia medium^[2].

• złożona diagnostyka sieci,
• trudna lokalizacja uszkodzenia,
• pracochłonna rekonfiguracja sieci,
• wymagane specjalne procedury transmisyjne,
• dołączenie nowych stacji jest utrudnione, jeśli w pierścieniu jest wiele stacji,
• duża ilość kabli,
• większa cena sieci.