Twoism – debiutancki minialbum Boards of Canada z 1995 roku, który doczekał się zremasterowanej reedycji przez wytwórnię Warp Records w 2002 roku. Oryginalna wersja ukazała się jedynie na kasecie i winylu w limitowanych do 100 sztuk edycjach, wydanych przez niezależną wytwórnię Music70, należącą do zespołu. W oryginalnej wersji jako członek zespołu był wymieniany także Chris H., natomiast na reedycji zespół podpisany jest już jako duet.

Minialbum Twoism został nagrany przez Boards of Canada latem 1995 roku w studiu Hexagon Sun i wydany nakładem własnym jako płyta winylowa w liczbie 100 egzemplarzy^[2][1] oraz na kasecie magnetofonowej. Jako trzeci muzyk i współproducent został wymieniony Chris H. (Chris Horne)^[3]. Wydawnictwo zostało zrealizowane jako demo, a zamiarem zespołu było rozesłanie go do wytwórni płytowych i do tych artystów, których zespół wówczas słuchał^[4].

W 2002 roku cena za 1 egzemplarz winylowej płyty przekroczyła na aukcji eBay 1000 dolarów, co z kolei przewyższyło cenę 1 egzemplarza płyty testowej „Hey Jude” (z białą etykietą) zespołu The Beatles. To skłoniło Marcusa Eoina i Michaela Sandisonów do cyfrowej reedycji pierwotnego, winylowego wydania^[5]. Zremasterowana CD została wydana 25 listopada 2002 roku przez wytwórnię Warp Records^[6].

Lista według Discogs^[1]:

Oceny łączne
Publikacja	Ocena
Album of the Year	78/100[7]
Metacritic	80/100[8]
Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic	[2]
Drowned in Sound	8/10[9]
Pitchfork	7/10[10]
RYM	3.63/5[11]
Sputnikmusic	4.0/5[12]
Tiny Mix Tapes	[13]

Minialbum uzyskał na ogół korzystne oceny na podstawie 7 recenzji krytycznych zebranych w Metacritic^[8].

„EP-ka Twoism z 1995 roku wyznaczyła wysoki standard dla przyszłej produkcji Boards of Canada” – ocenia John Bush z AllMusic. Dla tych, którzy próbują porównać go do długogrającego debiutu (Music Has the Right to Children), wypada zaskakująco dobrze. Z wyjątkiem sztywnego perkusyjnego monstrum 'Basefree' (który brzmi trochę jak Aphex Twin z około 1992 roku), Twoism zawiera tę samą niesamowicie upiorną, teksturowaną emotronikę, którą fani będą chcieli usłyszeć, a wszystko na tak wysokim poziomie jak Music Has the Right to Children” – podsumowuje^[2].

Na utwór Basefree zwraca również uwagę Andy Beta z magazynu Pitchfork nazywając go „tak zawiłym jak Autechre w tamtym czasie i jednym z najbardziej skomplikowanych rytmicznie utworów Boards of Canada”. W utworze Sixtyniner z kolei dopatruje się wplywu numerologii. Od strony brzmieniowej natomiast określa Twoism jako „charakterystyczny znak czasów, w których powstała” dając wydawnictwu 7 punktów z 10^[10].

Według Benjamina Blanda z magazynu Drowned in Sound „Twoism, oryginalnie wydany w 1995 roku, prezentuje nam Boards of Canada, który jest młodzieńczy i naiwny (…). Niemniej jednak jest to urocza płyta. Osiem utworów (dziewięć, jeśli wliczyć niewymieniony bonus na końcu 'Smokes Quantity') przyjemnie bulgoczącego ambientowego techno, wolnego od ciężaru twórczej konieczności i mroku, który z czasem powoli wkradał się do ich twórczości^[9].

„Twoism nie wygląda na porządne wydawnictwo, a utwory są bardzo podstawowe w swojej strukturze. Ma to lekki efekt 'wytnij i wklej', który pozostawia wrażenie niedokończonej pracy nad płytą, ale poszczególne utwory są znakomite i są po prostu obowiązkową pozycją dla fanów Boards of Canada, którzy są ciekawi usłyszeć, gdzie zaczynali najlepsi szkoccy DJ-e” – twierdzi Noel Dix z magazynu Exclaim!^[14].

Zdaniem Tamary Palmer z Billboardu „Twoism jest orzeźwiająco niemodny” a jego utwory sprawiają wrażenie, że duet „ma obsesję na punkcie swojego sprzętu studyjnego”^[15].

Heath K. Hignight z CMJ New Music Monthly uważa, iż pomimo wydanych wcześniej albumów Music Has the Right to Children i Geogaddi Twoism [z 2002 roku] „stoi ramię w ramię z Hi Scores jako najważniejsze wydawnictwo zespołu”^[5].