Spis treści
Tyniec nad Ślęzą
wieś | |
Pałac w Tyńcu nad Ślęzą | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (III 2011) |
564[2] |
Strefa numeracyjna |
71 |
Kod pocztowy |
55-040[3] |
Tablice rejestracyjne |
DWR |
SIMC |
0875626 |
Położenie na mapie gminy Kobierzyce | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |
Położenie na mapie powiatu wrocławskiego | |
50°53′19″N 16°55′39″E/50,888611 16,927500[1] |
Tyniec nad Ślęzą[4] (niem. Gross Tinz, od 1938 Gross Tinz an der Lohe[5]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Kobierzyce.
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Przez wieś przepływa rzeka Ślęza.
Nazwa wsi
[edytuj | edytuj kod]Tyniec nad Ślęzą jest często błędnie nazywany Tyńcem nad Ślężą. Nazwa miejscowości pochodzi od rzeki Ślęzy, która przez nią przepływa, nie zaś od góry Ślęży leżącej w okolicy Sobótki (widać to doskonale w niemieckiej nazwie Tinz a. d. Lohe - natomiast góra Ślęża w języku niemieckim to Zobtenberg), zatem poprawną nazwą jest tylko nazwa Tyniec nad Ślęzą – taka też nazwa widnieje w urzędowym systemie identyfikatorów i nazw miejscowości.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[6]:
- kościół parafialny pw. św. Michała Archanioła, wzmiankowany w 1170 i 1189, jednonawowy, murowany, zbudowany w stylu romańskim około 1250 r., najprawdopodobniej w dwóch etapach, przebudowany w stylu gotyckim w XIV w., kiedy dodano prezbiterium. Wieża znacznie późniejsza, datowana na XV wiek, gotycka. Świątynia była ponownie dwukrotnie przebudowywana, w roku 1666 i 1715, w stylu barokowym, wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z okresu drugiej przebudowy. Oprócz wystroju barokowego w kościele znajduje się 6 kolumn romańskich z bogato zdobionymi głowicami, ambona z 1714, na południowej ścianie nawy obraz św. Marka z ok. 1720, ołtarz główny św. Jadwigi z 1753[7], ul. Szkolna
- zespół pałacowy, ul. Ogrodowa, z drugiej połowy XVIII w.:
- dom kawalerów maltańskich, obecny barokowy z około 1782 roku w miejscu starszego z pierwszej połowy XVI w., przebudowany w 1894.
- park
inne zabytki:
- ceglany pręgierz
- gotycka, monolitowa kapliczka słupowa w murze cmentarza kościelnego[8]
- figura św. Jana Nepomucena autorstwa Johanna Urbanskyego z 1733 r.[9] przy kościele. Na postumencie kartusze, górny przedstawiający śmierć Jana Nepomucena (wrzucenie z mostu do Wełtawy), dolny herb fundatora: Johanna Josepha von Götzena.
-
Kościół i figura Nepomucena
-
Herb von Götzena
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 142151
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1323 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ M. Choroś, Ł. Jarczak, Słownik nazw miejscowych Dolnego Śląska, Opole 1995, s. 119.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 233. [dostęp 2012-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas: Dolny Śląsk - przewodnik. Warszawa: Sport i Turystyka, 1977 s. 120
- ↑ Michał Zalewski: Gotycka kapliczka słupowa w Tyńcu nad Ślęzą. kapliczki.org.pl. [dostęp 2016-11-25].
- ↑ Figura św. Jana Nepomucena w Tyńcu nad Ślęzą. kapliczki.org.pl. [dostęp 2012-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Czesław Cetwiński, Zabytki architektury w województwie wrocławskim, Wyd. Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu, 1987
- Marta Miniewicz, Dorota Waligóra, Marcin Wolny, Kobierzyce przewodnik po gminie, Kobierzyce 2006 ISBN 978-922-822-8